Ή πώς η διαφήμιση γίνεται τέχνη.
Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008
όρια
Πρόκειται για όρια εσωτερικά_άυλα_συναισθηματικά.
Προσωπικά επίσης. Το δικό μου τοποθετείται κάπου μέσα στο ελ.βελ. λίγο μετά το σημείο που ξεκινάνε τα duty free, εκεί που τσεκάρουν την κάρτα επιβίβασής σου και σου επιτρέπουν να περάσεις προς την έξοδο αναχώρησης (συνδέονται, δε, γενικά με χώρους μετεπιβιβάσεων, non-places, που μόνο στόχο έχουν να σε φέρουν πιο κοντά στην ικανοποίηση των επιθυμιών σου).
Προσωπικά επίσης. Το δικό μου τοποθετείται κάπου μέσα στο ελ.βελ. λίγο μετά το σημείο που ξεκινάνε τα duty free, εκεί που τσεκάρουν την κάρτα επιβίβασής σου και σου επιτρέπουν να περάσεις προς την έξοδο αναχώρησης (συνδέονται, δε, γενικά με χώρους μετεπιβιβάσεων, non-places, που μόνο στόχο έχουν να σε φέρουν πιο κοντά στην ικανοποίηση των επιθυμιών σου).
Είναι αυτή η αόρατη γραμμή που μόλις την περνάς μπαίνεις σε διαφορετική διάθεση, άλλο κλίμα. Γιορτινό, ξεκούραστο, ανέμελο. Σπιτικό.
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
urbandot
Ή αλλιώς αστική κουκκίδα.
Μπορεί να μην έγινε κάποιο επίσημο welcome post, μπορεί το template να είναι υπό κατασκευή -αν και όπως φαίνεται θα είναι υπό κατασκευή μέχρι να βαρεθούμε να γράφουμε, να μην έχει λόγο ύπαρξης-, όμως εγώ οφείλω, καθώς ανέβασα το πρώτο μου post εκεί, να βάλω και την παραπομπή.
Την παραπομπή στο μεγάλο αδερφάκι. Αν και νεότερο, μεγαλύτερο. Γιατί ξεκινάει μεγαλύτερο, αφού πλέον δεν θα γράφω μόνος μου, δεν θα ζαλίζω τους άτυχους αναγνώστες με προσωπικές σκέψεις. Όχι μόνος μου, τουλάχιστον.
Σκοπός του urbandot, που αποτελεί κοινή προσπάθεια -κατ' αρχήν- δύο, είναι να αποτελέσει σημείο -ανοικτής και online- συγκέντρωσης θεμάτων που θεωρούμε -αρχιτεκτονικά- ενδιαφέροντα. Πράγματα που συζητάμε μεταξύ μας, απόψεις που εκφράζουμε σε πηγαδάκια φοιτητικά -και μη- πλέον παίρνουν έναν χαρακτήρα περισσότερο δημόσιο με απώτερο στόχο να δημιουργηθεί μία κάποια συζήτηση γύρω από θέματα, γιατί όχι και με αποτελέσματα.
Είναι, λοιπόν, το μεγάλο αδερφάκι του city(e)scape -που θα συνεχίσει να υπάρχει με διαφορετικό περιεχόμενο- και για το οποίο είμαι πολύ χαρούμενος και περήφανος, αφού ύστερα από πολλές συζητήσεις απέκτησε τα πρώτα του posts και ξεκινάει μιά διαδρομή ιδιαίτερη και μοναδική στον χάρτη του παγκόσμιου internet.
Την παραπομπή στο μεγάλο αδερφάκι. Αν και νεότερο, μεγαλύτερο. Γιατί ξεκινάει μεγαλύτερο, αφού πλέον δεν θα γράφω μόνος μου, δεν θα ζαλίζω τους άτυχους αναγνώστες με προσωπικές σκέψεις. Όχι μόνος μου, τουλάχιστον.
Σκοπός του urbandot, που αποτελεί κοινή προσπάθεια -κατ' αρχήν- δύο, είναι να αποτελέσει σημείο -ανοικτής και online- συγκέντρωσης θεμάτων που θεωρούμε -αρχιτεκτονικά- ενδιαφέροντα. Πράγματα που συζητάμε μεταξύ μας, απόψεις που εκφράζουμε σε πηγαδάκια φοιτητικά -και μη- πλέον παίρνουν έναν χαρακτήρα περισσότερο δημόσιο με απώτερο στόχο να δημιουργηθεί μία κάποια συζήτηση γύρω από θέματα, γιατί όχι και με αποτελέσματα.
Είναι, λοιπόν, το μεγάλο αδερφάκι του city(e)scape -που θα συνεχίσει να υπάρχει με διαφορετικό περιεχόμενο- και για το οποίο είμαι πολύ χαρούμενος και περήφανος, αφού ύστερα από πολλές συζητήσεις απέκτησε τα πρώτα του posts και ξεκινάει μιά διαδρομή ιδιαίτερη και μοναδική στον χάρτη του παγκόσμιου internet.
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
λ. αλεξάνδρας
Η ομίχλη που απλωνόταν χτες στη λεωφόρο του κέντρου της αθήνας δεν είναι αυτή που ενίοτε μας γοητεύει. Δεν είχε την παγωνιά που την περιβάλλει, το αίσθημα της άγνοιας, την επιθυμία της εξερεύνησης, της ανακάλυψης. Δεν είχε υγρασία.
Η ομίχλη που απλωνόταν στην αλεξάνδρας ήταν άλλου είδους, από αυτό που κανένας δεν θέλει να εξερευνήσει, που σου καίει τα σωθικά, που σε κάνει να δακρύζεις. Που ξέρεις πολύ καλά τι βρίσκεται πίσω της, τι βρίσκεται μπροστά της. Ξέρεις ποιος την προκαλέι, τα πάντα γύρω σου είναι ζεστά, καυτά.
Δεν ήταν η χριστουγεννιάτικη ομίχλη -ατμόσφαιρα- που εγώ επιθυμούσα, που όλοι μας επιθυμούσαμε. Με μια αφορμή ασύλληπτη, αδιανόητη, η πρωτεύουσα βρίσκεται σε ένα κλίμα κάθε άλλο παρά γιορτινό -αν και άκρως φωτεινό και εντυπωσιακό.
Καλό ταξίδι στον μικρό Αλέξανδρο (;)
Η ομίχλη που απλωνόταν στην αλεξάνδρας ήταν άλλου είδους, από αυτό που κανένας δεν θέλει να εξερευνήσει, που σου καίει τα σωθικά, που σε κάνει να δακρύζεις. Που ξέρεις πολύ καλά τι βρίσκεται πίσω της, τι βρίσκεται μπροστά της. Ξέρεις ποιος την προκαλέι, τα πάντα γύρω σου είναι ζεστά, καυτά.
Δεν ήταν η χριστουγεννιάτικη ομίχλη -ατμόσφαιρα- που εγώ επιθυμούσα, που όλοι μας επιθυμούσαμε. Με μια αφορμή ασύλληπτη, αδιανόητη, η πρωτεύουσα βρίσκεται σε ένα κλίμα κάθε άλλο παρά γιορτινό -αν και άκρως φωτεινό και εντυπωσιακό.
Καλό ταξίδι στον μικρό Αλέξανδρο (;)
Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008
χιόνι
Βόλτα στην Αλεξάνδρας, χτες βράδυ, ζέστη (με βάση τουλάχιστον τα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα) αρκετή, ώστε να μπορείς να περπατάς χωρίς να χρειάζεται να κουμπωθείς, με βηματισμό αργό, χαλαρό και αδιάφορο. Είχα καιρό να περπατήσω την διαδρομή Μετρό Αμπελόκηποι - Γκύζη, δεν το συνηθίζω εκτός και αν υπάρχει μια καλή παρέα για βόλτα ή δεν υπάρχουν λεωφορεία.
Τελευταία φορά, λοιπόν, ήταν τον περασμένο Φεβρουάριο, οπότε και λόγω του χιονιού που είχε κατακλύσει τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, οι συγκοινωνίες (άρα και η χρήση αυτοκινήτου) είχαν σταματήσει.
Τα δυο αξιοπρόσεκτα του θέματος είναι:
α. στην Αθήνα χιονίζει κάθε δύο χρόνια, 2004_2006_2008 -προφανώς αναφέρομαι στο κέντρο, αφού στα ΒΠ χιονίζει κάθε Δευτέρα_Τετάρτη_Παρασκευή-, φέτος, δηλαδή δεν προβλέπεται, άσχετα με τα νέα κλιματικά δεδομένα, τις νέες αλλαγές που έχουν θέσει την Ευρώπη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και παντού χιονίζει, εκτός από την Αθήνα που σχεδόν κυκλοφορούμε με κοντομάνικο, ο ήλιος καίει -για όλους- κτλ κτλ.
β.όταν περπατάς στον δρόμο, ο καθένας κινείται με την δικιά του, εντελώς προσωπική ταχύτητα. Θα πρότεινα μάλιστα το εν λόγω χαρακτηριστικό να αναχθεί σε ιδιαίτερα σημαντικό και κατ' εξοχήν προσωπικό, σαν το δακτυλικό αποτύπωμα, την οδοντοστοιχία, την κόρη του ματιού και το dna, αφού προφανώς γίνουν οι απαιτούμενες μελέτες που θα αποδείξουν την αλήθεια των ισχυρισμών μου. Ο καθένας, λοιπόν, για τους δικούς του ιδιαίτερους και ποικίλλους λόγους περπατάει με διαφορετική ταχύτητα, ανάλογα με την βιασύνη του, συχνά την καταγωγή του, τη διάθεσή του και άλλους πολλούς παράγοντες.
Τα πράγματα αλλάζουν όταν ο δρόμος είναι χιονισμένος.
Τότε περπατάς στην μέση της λ. Αλεξάνδρας -δεν υπάρχουν αυτοκίνητα άλλωστε- και το εκπληκτικό είναι πως λόγω του χιονιού και του κινδύνου της πτώσης -και των άμεσων συνεπειών της- η ταχύτητα που μπορεί να αναπτύξει ο περιπατητής είναι μία και μοναδική, η απαραίτητη για να μην πέσεις και να φτάσεις κάποια στιγμή -στο απώτερο μέλλον- στον προορισμό σου, και ίδια για όλους. Σαν να σβήνεις τα δακτυλικά αποτυπώματα, σαν να φοράς φακούς επαφής με ίδιο χρώμα σε όλους τους ανθρώπους.
Τους οποίους βλέπεις και παρατηρείς να προχωράνε με σταθερές αποστάσεις μεταξύ τους, σαν καραβάνι στη μέση της -κάτασπρης- ερήμου, μέρος του οποίου είσαι και συ, και ξαφνικά, χωρίς να έχεις ξαναβρεθεί_συναντηθεί με τους συνοδοιπόρους σου, γίνεστε όλοι μαζί μια παρέα που δεν μιλά, που επικοινωνεί με τα μάτια και που υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και κατανόηση, τόση που ξέρεις πως κανένας δεν θα σχολιάσει περίεργα την αστάθεια με την οποία αντιμετωπίζεις τον πάγο κάτω από τα πόδια σου -όπως και την πολύ συχνή ενθουσιώδη κατάληξη με χέρια, κώλο, πόδια στο παγωμένο οδόστρωμα.
Έτσι, για να μπούμε σε κλίμα χριστουγεννιάτικο -μακάρι και χιονισμένο.
Τελευταία φορά, λοιπόν, ήταν τον περασμένο Φεβρουάριο, οπότε και λόγω του χιονιού που είχε κατακλύσει τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, οι συγκοινωνίες (άρα και η χρήση αυτοκινήτου) είχαν σταματήσει.
Τα δυο αξιοπρόσεκτα του θέματος είναι:
α. στην Αθήνα χιονίζει κάθε δύο χρόνια, 2004_2006_2008 -προφανώς αναφέρομαι στο κέντρο, αφού στα ΒΠ χιονίζει κάθε Δευτέρα_Τετάρτη_Παρασκευή-, φέτος, δηλαδή δεν προβλέπεται, άσχετα με τα νέα κλιματικά δεδομένα, τις νέες αλλαγές που έχουν θέσει την Ευρώπη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και παντού χιονίζει, εκτός από την Αθήνα που σχεδόν κυκλοφορούμε με κοντομάνικο, ο ήλιος καίει -για όλους- κτλ κτλ.
β.όταν περπατάς στον δρόμο, ο καθένας κινείται με την δικιά του, εντελώς προσωπική ταχύτητα. Θα πρότεινα μάλιστα το εν λόγω χαρακτηριστικό να αναχθεί σε ιδιαίτερα σημαντικό και κατ' εξοχήν προσωπικό, σαν το δακτυλικό αποτύπωμα, την οδοντοστοιχία, την κόρη του ματιού και το dna, αφού προφανώς γίνουν οι απαιτούμενες μελέτες που θα αποδείξουν την αλήθεια των ισχυρισμών μου. Ο καθένας, λοιπόν, για τους δικούς του ιδιαίτερους και ποικίλλους λόγους περπατάει με διαφορετική ταχύτητα, ανάλογα με την βιασύνη του, συχνά την καταγωγή του, τη διάθεσή του και άλλους πολλούς παράγοντες.
Τα πράγματα αλλάζουν όταν ο δρόμος είναι χιονισμένος.
Τότε περπατάς στην μέση της λ. Αλεξάνδρας -δεν υπάρχουν αυτοκίνητα άλλωστε- και το εκπληκτικό είναι πως λόγω του χιονιού και του κινδύνου της πτώσης -και των άμεσων συνεπειών της- η ταχύτητα που μπορεί να αναπτύξει ο περιπατητής είναι μία και μοναδική, η απαραίτητη για να μην πέσεις και να φτάσεις κάποια στιγμή -στο απώτερο μέλλον- στον προορισμό σου, και ίδια για όλους. Σαν να σβήνεις τα δακτυλικά αποτυπώματα, σαν να φοράς φακούς επαφής με ίδιο χρώμα σε όλους τους ανθρώπους.
Τους οποίους βλέπεις και παρατηρείς να προχωράνε με σταθερές αποστάσεις μεταξύ τους, σαν καραβάνι στη μέση της -κάτασπρης- ερήμου, μέρος του οποίου είσαι και συ, και ξαφνικά, χωρίς να έχεις ξαναβρεθεί_συναντηθεί με τους συνοδοιπόρους σου, γίνεστε όλοι μαζί μια παρέα που δεν μιλά, που επικοινωνεί με τα μάτια και που υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και κατανόηση, τόση που ξέρεις πως κανένας δεν θα σχολιάσει περίεργα την αστάθεια με την οποία αντιμετωπίζεις τον πάγο κάτω από τα πόδια σου -όπως και την πολύ συχνή ενθουσιώδη κατάληξη με χέρια, κώλο, πόδια στο παγωμένο οδόστρωμα.
Έτσι, για να μπούμε σε κλίμα χριστουγεννιάτικο -μακάρι και χιονισμένο.
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
αλλαγή πορείας
Για λόγους που θα αποκαλυφθούν εν καιρώ, το blog στον δεύτερό του χρόνο αλλάζει πορεία, στόχους, αφορμές και (ίσως) αποτέλεσμα.
Ο εικονικός περίπατος στην μητρόπολη (ή μήπως ο περίπατος στην εικονική μητρόπολη) γίνεται περισσότερο διαισθητικός, συναισθηματικός. Αφορμές θα είναι ακούσματα, ήχοι, εικόνες που χτυπούν σε νεύρα αισθητικά. Η αναζήτηση και η εξερεύνηση συνεχίζεται και στις σελίδες της λογοτεχνίας και στον τρόπο με τον οποίο ο (αστικός) χώρος γίνεται αντιληπτός και αποδίδεται από τους συγγραφείς.
Φράσεις, εκφράσεις, παραφράσεις θα είναι πολύ πιο πυκνές στη νέα δομή του blog, στην προσπάθεια να γίνει η αναζήτηση πιο ευρεία, πιο ανοιχτή, λιγότερο αρχιτεκτονική (με την παραδοσιακή της έννοια και ερμηνεία), πιο επίκαιρη.
Η νέα σελίδα γράφεται με δύο διαφημιστικά (ας πούμε) σποτ, που δεν χωράνε λόγια ή επεξηγήσεις.
Ο εικονικός περίπατος στην μητρόπολη (ή μήπως ο περίπατος στην εικονική μητρόπολη) γίνεται περισσότερο διαισθητικός, συναισθηματικός. Αφορμές θα είναι ακούσματα, ήχοι, εικόνες που χτυπούν σε νεύρα αισθητικά. Η αναζήτηση και η εξερεύνηση συνεχίζεται και στις σελίδες της λογοτεχνίας και στον τρόπο με τον οποίο ο (αστικός) χώρος γίνεται αντιληπτός και αποδίδεται από τους συγγραφείς.
Φράσεις, εκφράσεις, παραφράσεις θα είναι πολύ πιο πυκνές στη νέα δομή του blog, στην προσπάθεια να γίνει η αναζήτηση πιο ευρεία, πιο ανοιχτή, λιγότερο αρχιτεκτονική (με την παραδοσιακή της έννοια και ερμηνεία), πιο επίκαιρη.
Η νέα σελίδα γράφεται με δύο διαφημιστικά (ας πούμε) σποτ, που δεν χωράνε λόγια ή επεξηγήσεις.
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008
happy birthday
Καθυστερημένα.
Και αδικαιολόγητα.
Το blog έκλεισε έναν χρόνο, λοιπόν, προχθές, στις 28.
Έναν χρόνο που με βοηθούσε να εκφράσω τις σκέψεις μου, τις ανησυχίες μου. Να διατυπώσω τα ερωτήματά μου, να πάρω (;) απαντήσεις. Προσπαθούσα να γράφω συχνά, είχα πολλές φορές πράγματα στο μυαλό μου έτοιμα για δημοσίευση που δεν πρόλαβα να γράψω και που με τον καιρό τα ξέχασα.
Θυμάμαι περίπου έναν χρόνο πρίν, όταν ανέβηκε το πρώτο post. Θυμάμαι τα συναισθήματα, τα αποτελέσματα της προσπάθειάς μου να προσθέσω μία τελεία στον ασύλληπτο κόσμο του ιντερνετ, του παγκόσμιου χωριού, να αφήσω το εικονικό μου μονοπάτι σε έναν χώρο που δεν υπάρχει όπως έχουμε παραδοσιακά μάθει να αντιλαμβανόμαστε το χώρο, που είναι όμως εξίσου αληθινός και ρεαλιστικός όταν η συζήτηση έρχεται στα συναισθήματα και στον τρόπο που προσπαθεί ο καθένας να τα αποκρυπτογραφήσει και να τα μεταδώσει.
Και μπορώ -με σιγουριά- να πω, ότι ένιωσα ωραία. Ένιωσα ας πούμε, περήφανος που βάζω ένα -εικονικό- πετραδάκι στην τεράστια αυτή -εικονική- κατασκευή.
Χρόνια πολλά, λοιπόν!
Και αδικαιολόγητα.
Το blog έκλεισε έναν χρόνο, λοιπόν, προχθές, στις 28.
Έναν χρόνο που με βοηθούσε να εκφράσω τις σκέψεις μου, τις ανησυχίες μου. Να διατυπώσω τα ερωτήματά μου, να πάρω (;) απαντήσεις. Προσπαθούσα να γράφω συχνά, είχα πολλές φορές πράγματα στο μυαλό μου έτοιμα για δημοσίευση που δεν πρόλαβα να γράψω και που με τον καιρό τα ξέχασα.
Θυμάμαι περίπου έναν χρόνο πρίν, όταν ανέβηκε το πρώτο post. Θυμάμαι τα συναισθήματα, τα αποτελέσματα της προσπάθειάς μου να προσθέσω μία τελεία στον ασύλληπτο κόσμο του ιντερνετ, του παγκόσμιου χωριού, να αφήσω το εικονικό μου μονοπάτι σε έναν χώρο που δεν υπάρχει όπως έχουμε παραδοσιακά μάθει να αντιλαμβανόμαστε το χώρο, που είναι όμως εξίσου αληθινός και ρεαλιστικός όταν η συζήτηση έρχεται στα συναισθήματα και στον τρόπο που προσπαθεί ο καθένας να τα αποκρυπτογραφήσει και να τα μεταδώσει.
Και μπορώ -με σιγουριά- να πω, ότι ένιωσα ωραία. Ένιωσα ας πούμε, περήφανος που βάζω ένα -εικονικό- πετραδάκι στην τεράστια αυτή -εικονική- κατασκευή.
Χρόνια πολλά, λοιπόν!
Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008
hyperspace
Stacks/Servers
In early libraries, with small numbers of volumes, books had lined the walls of the reading room. Later, as the ratio of book storage to reading space changed, the book stacks were separated from the reading rooms and increasingly became the dominant spatial element.
Galleries/Virtual Museums
Each item in the collection can have hyperlinks to other items that are related in some interesting way, so that the virtual museum visitor can construct a particular path through the collection according to personal interest. A vitrual museum can offer far more choices of exploration than even the Pinakothek. (The Alte Pinakothek, Munich, by Leo von Klenze, 1826-1836)
Theaters/Entertainment Infrastructure
Entertainment is information. (...) If you receive three-dimensional models of a sporting event rather than a stream of two-dimensional video images, you could take control of some directorial functions by selecting viewpoints and operating a virtual camera.
Θραύσματα από "City of Bits", William J. Mitchell
In early libraries, with small numbers of volumes, books had lined the walls of the reading room. Later, as the ratio of book storage to reading space changed, the book stacks were separated from the reading rooms and increasingly became the dominant spatial element.
Galleries/Virtual Museums
Each item in the collection can have hyperlinks to other items that are related in some interesting way, so that the virtual museum visitor can construct a particular path through the collection according to personal interest. A vitrual museum can offer far more choices of exploration than even the Pinakothek. (The Alte Pinakothek, Munich, by Leo von Klenze, 1826-1836)
Theaters/Entertainment Infrastructure
Entertainment is information. (...) If you receive three-dimensional models of a sporting event rather than a stream of two-dimensional video images, you could take control of some directorial functions by selecting viewpoints and operating a virtual camera.
Θραύσματα από "City of Bits", William J. Mitchell
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008
λονδίνο, άμστερνταμ και βερολίνο (...η συνέχεια)
Με αριθμούς, λοιπόν.
Τις ταξιδιωτικές μου εμπειριές και περιπέτειες τις μετράω από τη στιγμή που άρχισα να ζω μόνος μου, να κανονίζω μόνος μου, να επιλέγω -σχεδόν πάντα- μόνος μου. Ή εν πάσει περιπτώση να έχω δικαίωμα λόγου και επιρροής σε μία ομάδα ανθρώπων με την ίδια ηλικία, τα ίδια ενδιαφέροντα και τα ίδια ακούσματα με μένα. Τις μετράω, λοιπόν, από το δεύτερο έτος και από το ταξίδι στην Πράγα -οικογενειακώς, αλλά πολύ διαφορετικό από παλαιότερα οικογενειακά ταξίδια-, περίπου 4 χρόνια από σήμερα.
Από τότε οι πόλεις που επισκέφτηκα, ύστερα από ένα ξεσκόνισμα στον σκληρό δίσκο του μυαλού και του υπολογιστή μου -από ένα σημείο και έπειτα αυτά τα δύο έχουν αρχίσει να λειτουργούν παράλληλα, συμπληρωματικά- αριθμούν τις 38. Μέσα σε 48 μήνες. Με μία απλή διαίρεση και μία μέθοδο των τριών, μπορεί κανείς να υπολογίσει πως κάθε 37 περίπου μέρες τα 4 αυτά χρόνια έβλεπα και μία καινούρια πόλη. Και δεν είναι κάποιο προνόμιο αποκλειστικά δικό μου. Στην αρχή δεν ήταν καν στόχος, ούτε σκοπός να ταξιδεύω και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό. Εννοώ, πως οι γνωστοί μου -αρχιτέκτονες- μετρούν αντίστοιχους αριθμούς.
Τα ταξίδια αυτά σαφώς και δεν ήταν όλα ίδια. Κάποια ήταν μικρά, βιαστικά, έντονα, κάποια άλλα χαλαρά, μεγάλα, μερικά και αδιάφορα. Άλλωστε δεν μπορείς να το ξέρεις από πριν, και να κάνεις τις ανάλογες επιλογές. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν μετάβαση από τον έναν τόπο στον άλλον, ήταν παρατήρηση, διασκέδαση, ψυχαγωγία, ήταν τελικά εκπαίδευση.
Γιατί, αν κάνουν κάτι τα ταξίδια, τότε αυτό είναι ένα και μόνο πράγμα. Σου ανοίγουν το μυαλό. Μαθαίνεις να βλέπεις, να παρατηρείς, να αξιολογείς, να επικρίνεις, να δέχεσαι, να απορρίπτεις, να νιώθεις, να εκτιμάς. Αυτά που βλέπεις έξω και αυτά που έχεις μέσα.
Και μπορεί τελικά τα τελευταία ταξίδια να ήταν λιγότερο συναρπαστικά, επειδή ακριβώς έχω συνηθίσει την διαδικασία. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αδιάφορα.
Τις ταξιδιωτικές μου εμπειριές και περιπέτειες τις μετράω από τη στιγμή που άρχισα να ζω μόνος μου, να κανονίζω μόνος μου, να επιλέγω -σχεδόν πάντα- μόνος μου. Ή εν πάσει περιπτώση να έχω δικαίωμα λόγου και επιρροής σε μία ομάδα ανθρώπων με την ίδια ηλικία, τα ίδια ενδιαφέροντα και τα ίδια ακούσματα με μένα. Τις μετράω, λοιπόν, από το δεύτερο έτος και από το ταξίδι στην Πράγα -οικογενειακώς, αλλά πολύ διαφορετικό από παλαιότερα οικογενειακά ταξίδια-, περίπου 4 χρόνια από σήμερα.
Από τότε οι πόλεις που επισκέφτηκα, ύστερα από ένα ξεσκόνισμα στον σκληρό δίσκο του μυαλού και του υπολογιστή μου -από ένα σημείο και έπειτα αυτά τα δύο έχουν αρχίσει να λειτουργούν παράλληλα, συμπληρωματικά- αριθμούν τις 38. Μέσα σε 48 μήνες. Με μία απλή διαίρεση και μία μέθοδο των τριών, μπορεί κανείς να υπολογίσει πως κάθε 37 περίπου μέρες τα 4 αυτά χρόνια έβλεπα και μία καινούρια πόλη. Και δεν είναι κάποιο προνόμιο αποκλειστικά δικό μου. Στην αρχή δεν ήταν καν στόχος, ούτε σκοπός να ταξιδεύω και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό. Εννοώ, πως οι γνωστοί μου -αρχιτέκτονες- μετρούν αντίστοιχους αριθμούς.
Τα ταξίδια αυτά σαφώς και δεν ήταν όλα ίδια. Κάποια ήταν μικρά, βιαστικά, έντονα, κάποια άλλα χαλαρά, μεγάλα, μερικά και αδιάφορα. Άλλωστε δεν μπορείς να το ξέρεις από πριν, και να κάνεις τις ανάλογες επιλογές. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν μετάβαση από τον έναν τόπο στον άλλον, ήταν παρατήρηση, διασκέδαση, ψυχαγωγία, ήταν τελικά εκπαίδευση.
Γιατί, αν κάνουν κάτι τα ταξίδια, τότε αυτό είναι ένα και μόνο πράγμα. Σου ανοίγουν το μυαλό. Μαθαίνεις να βλέπεις, να παρατηρείς, να αξιολογείς, να επικρίνεις, να δέχεσαι, να απορρίπτεις, να νιώθεις, να εκτιμάς. Αυτά που βλέπεις έξω και αυτά που έχεις μέσα.
Και μπορεί τελικά τα τελευταία ταξίδια να ήταν λιγότερο συναρπαστικά, επειδή ακριβώς έχω συνηθίσει την διαδικασία. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αδιάφορα.
(...άμα αρχίσεις να σκέφτεσαι και να μιλάς ή να γράφεις για τα ταξίδια δεν τελειώνεις ποτέ)
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008
τρίφωνο
Είναι από τα τραγούδια που σου τραβάνε την προσοχή, που τα αναζητάς στο ραδιόφωνο, που σε συνεπαίρνει κατ' αρχήν ο ρυθμός τους. Μέχρι να ακούσεις τυχαία -ή όχι- ποιος το τραγουδάει, πως το λένε και να μπορέσεις να το αναζητήσεις στον ατελείωτο θησαυρό του διαδικτύου.
Με ένα κλιπάκι -όχι το επίσημο- πολύ απλό, πολύ ατμοσφαιρικό, πολύ γρήγορο, που ακολουθεί το ρυθμό, που δεν μπλέκει με τα λόγια, με τον στίχο, τον οποίο αφήνει να αναδυθεί με την δικιά του -τεράστια- δυναμική.
Ένα τραγούδι από το Τρίφωνο και ένα κλιπάκι από τον christosonEMI από αυτά που τα ακούς όλη μέρα, συνεχόμενα.
"...να μου μιλάς σιγανά στ' αυτί
γιατί σ'ακούνε τη νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρύφτει."
γιατί σ'ακούνε τη νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρύφτει."
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008
λονδίνο, άμστερνταμ και βερολίνο
έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας
Και αν όχι ακριβώς έτσι, πάντως σίγουρα έχεις ξεχάσει πώς είναι να νιώθεις ενθουσιασμένος για ένα καινούργιο ταξίδι, έναν νέο προορισμό, που πάνω κάτω σου θυμίζει παλιά ταξίδια, γνωστούς προορισμούς.
Κατά τη διάρκεια ενός -ακόμη- ταξιδιού, βρίσκεσαι πίσω από ένα τζάμι παραθύρου, παρατηρώντας τον δρόμο από το ύψος και την απόσταση του τρίτου ορόφου. Και συνηδειτοποιείς -μάλλον σοκαρισμένος και ως ένα σημείο απογοητευμένος- ότι δεν βρίσκεις -ούτε καν ψυχολογικά- κάποια διαφορά στον τρόπο που αισθάνεσαι και βιώνεις την πόλη που μόλις γνώρισες.
Σωματικά έχει σταματήσει να σε επηρρεάζει εδώ και πολύ καιρό, όταν η βαλίτσα στο χέρι σου έγινε καθημερινότητα, η κούραση του αεροπλάνου ξεπεράστηκε και η ανάγκη προσαρμογής του σώματός σου σε νέες -καιρικές, κλιματικές ή δεν ξέρω τι άλλο- συνθήκες, εκμηδενίστηκε.
Αυτό που σε σοκάρει όμως, είναι η ψυχολογική απάθεια με την οποία αντιμετωπίζεις αυτό που για άλλους είναι συναρπαστικό, το γεγονός πως είτε βρίσκεσαι στην Αθήνα, είτε στην Βενετία, στο Τορίνο ή δεν ξέρω που αλλού, είναι -σχεδόν- το ίδιο και το αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο αρνητικό όσο ακούγεται, είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον αυτό που σου συμβαίνει, έχεις πλέον βγει από το πετσί του τουρίστα, έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις συνειδητά πράγματα που θες να βιώσεις στην κάθε χώρα-πόλη, διαλέγεις ανάμεσα στον τουριστικό πλουραλισμό αυτά τα ένα-δύο που θεωρείς ότι αξίζουν, δεν είναι άλλωστε η θέα από ένα μεσαιωνικό κάστρο στο πιο ψηλό σημείο του λόφου που κάνει τη διαφορά, είναι το κάστρο αυτό καθεαυτό, θέες έχεις δει πολλές, δεν διαφέρουν και τόσο η μία από την άλλη, έχεις τη δυνατότητα να αποστασιοποιηθείς από καταστάσεις και ταξιδιωτικές συμπεριφορές καθιερωμένες, ΩΣΤΟΣΟ δεν μπορείς παρά να αισθάνεσαι περίεργα.
Και αν όχι ακριβώς έτσι, πάντως σίγουρα έχεις ξεχάσει πώς είναι να νιώθεις ενθουσιασμένος για ένα καινούργιο ταξίδι, έναν νέο προορισμό, που πάνω κάτω σου θυμίζει παλιά ταξίδια, γνωστούς προορισμούς.
Κατά τη διάρκεια ενός -ακόμη- ταξιδιού, βρίσκεσαι πίσω από ένα τζάμι παραθύρου, παρατηρώντας τον δρόμο από το ύψος και την απόσταση του τρίτου ορόφου. Και συνηδειτοποιείς -μάλλον σοκαρισμένος και ως ένα σημείο απογοητευμένος- ότι δεν βρίσκεις -ούτε καν ψυχολογικά- κάποια διαφορά στον τρόπο που αισθάνεσαι και βιώνεις την πόλη που μόλις γνώρισες.
Σωματικά έχει σταματήσει να σε επηρρεάζει εδώ και πολύ καιρό, όταν η βαλίτσα στο χέρι σου έγινε καθημερινότητα, η κούραση του αεροπλάνου ξεπεράστηκε και η ανάγκη προσαρμογής του σώματός σου σε νέες -καιρικές, κλιματικές ή δεν ξέρω τι άλλο- συνθήκες, εκμηδενίστηκε.
Αυτό που σε σοκάρει όμως, είναι η ψυχολογική απάθεια με την οποία αντιμετωπίζεις αυτό που για άλλους είναι συναρπαστικό, το γεγονός πως είτε βρίσκεσαι στην Αθήνα, είτε στην Βενετία, στο Τορίνο ή δεν ξέρω που αλλού, είναι -σχεδόν- το ίδιο και το αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο αρνητικό όσο ακούγεται, είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον αυτό που σου συμβαίνει, έχεις πλέον βγει από το πετσί του τουρίστα, έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις συνειδητά πράγματα που θες να βιώσεις στην κάθε χώρα-πόλη, διαλέγεις ανάμεσα στον τουριστικό πλουραλισμό αυτά τα ένα-δύο που θεωρείς ότι αξίζουν, δεν είναι άλλωστε η θέα από ένα μεσαιωνικό κάστρο στο πιο ψηλό σημείο του λόφου που κάνει τη διαφορά, είναι το κάστρο αυτό καθεαυτό, θέες έχεις δει πολλές, δεν διαφέρουν και τόσο η μία από την άλλη, έχεις τη δυνατότητα να αποστασιοποιηθείς από καταστάσεις και ταξιδιωτικές συμπεριφορές καθιερωμένες, ΩΣΤΟΣΟ δεν μπορείς παρά να αισθάνεσαι περίεργα.
Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008
_background 3
Ξυπνάς ξημερώματα, ο ήλιος δεν έχει ακόμα ανέβει, μέσα, όμως, από τις γρύλιες του παραθύρου, καταλαβαίνεις πως η νύχτα -στην πιο σκοτεινή της μορφή- δεν αργεί να φύγει.
Ξυπνάς χωρίς λόγο, επειδή έτσι έτυχε. Χωρίς κάποια αφορμή, χωρίς κάποιον θόρυβο. Και μετά ακούς.
Ακούς τη νύχτα, όπως αυτή συχνά εμφανίζεται στην ελληνική μητρόπολη, στην πιο σκοτεινή της μορφή. Στην πιο βίαιη, όχι σωματικά (;), ψυχολογικά σίγουρα. Ακούς φωνές, υποθέτεις, για την ακρίβεια, πως πρόκειται για φωνές, στα αυτιά σου φτάνουν σαν ψίθυροι από άποψη έντασης, νιώθεις όμως το πάθος, την αγωνία, την αγανάκτηση που τις περιβάλλουν, και είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για φωνές.
Γυναικείες φωνές, μαζί με κλάμα, όχι φόβου, ξέρεις από την πρώτη στιγμή πως με κάποιον τσακώνεται, κάποιος που κάτι της έκανε -ή δεν της έκανε-, κάποιος που την στενοχώρησε, κάποιος που δεν δικαιολόγησε τον σεβασμό της, τον χρόνο της, την αγάπη της.
Κάποιος που δεν μιλάει, δεν φωνάζει, δεν ακούγεται. Που η ενοχή του δεν του επιτρέπει να μιλήσει, που επιλέγει να κρατήσει μία στάση βουβή.
Σαν την στάση που κρατάς και σύ, ακούγοντας με ορθάνοιχτα -πλέον- μάτια, τη γυναίκα να φωνάζει, χωρίς να μπορείς να ξεχωρήσεις λέξεις, πέρα από μερικά "τίποτα" και μερικά "όχι". Που νιώθεις όμως την συναισθηματική της ένταση, την αγωνία της.
Όπως ακριβώς την νιώθει ολόκληρη η πόλη γύρω της, μπορείς να φανταστείς ομόκεντρους κύκλους με κέντρο την τραγική παρουσία της και ακτίνες που μεγαλώνουν αντιστρόφως ανάλογα σε σχέση με το πόσους συνανθρώπους κρατάει ξύπνιους.
Σε σχέση τον αριθμό των ανθρώπων που βρίσκονται σε ημι-σκοτεινά δωμάτια, με τα μάτια ανοιχτά, χαμένοι σε μία βουβή κατάσταση συμπαράστασης.
Ξυπνάς χωρίς λόγο, επειδή έτσι έτυχε. Χωρίς κάποια αφορμή, χωρίς κάποιον θόρυβο. Και μετά ακούς.
Ακούς τη νύχτα, όπως αυτή συχνά εμφανίζεται στην ελληνική μητρόπολη, στην πιο σκοτεινή της μορφή. Στην πιο βίαιη, όχι σωματικά (;), ψυχολογικά σίγουρα. Ακούς φωνές, υποθέτεις, για την ακρίβεια, πως πρόκειται για φωνές, στα αυτιά σου φτάνουν σαν ψίθυροι από άποψη έντασης, νιώθεις όμως το πάθος, την αγωνία, την αγανάκτηση που τις περιβάλλουν, και είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για φωνές.
Γυναικείες φωνές, μαζί με κλάμα, όχι φόβου, ξέρεις από την πρώτη στιγμή πως με κάποιον τσακώνεται, κάποιος που κάτι της έκανε -ή δεν της έκανε-, κάποιος που την στενοχώρησε, κάποιος που δεν δικαιολόγησε τον σεβασμό της, τον χρόνο της, την αγάπη της.
Κάποιος που δεν μιλάει, δεν φωνάζει, δεν ακούγεται. Που η ενοχή του δεν του επιτρέπει να μιλήσει, που επιλέγει να κρατήσει μία στάση βουβή.
Σαν την στάση που κρατάς και σύ, ακούγοντας με ορθάνοιχτα -πλέον- μάτια, τη γυναίκα να φωνάζει, χωρίς να μπορείς να ξεχωρήσεις λέξεις, πέρα από μερικά "τίποτα" και μερικά "όχι". Που νιώθεις όμως την συναισθηματική της ένταση, την αγωνία της.
Όπως ακριβώς την νιώθει ολόκληρη η πόλη γύρω της, μπορείς να φανταστείς ομόκεντρους κύκλους με κέντρο την τραγική παρουσία της και ακτίνες που μεγαλώνουν αντιστρόφως ανάλογα σε σχέση με το πόσους συνανθρώπους κρατάει ξύπνιους.
Σε σχέση τον αριθμό των ανθρώπων που βρίσκονται σε ημι-σκοτεινά δωμάτια, με τα μάτια ανοιχτά, χαμένοι σε μία βουβή κατάσταση συμπαράστασης.
Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008
περί ουτοπίας, αριστεράς, δημοκρατίας
"Οφείλω να σας πω μια κακή είδηση: εγώ δεν είμαι ουτοπιστής. Και μια χειρότερη είδηση: Θεωρώ την έννοια της ουτοπίας ανώφελη και αρνητική, όπως είναι και η ιδέα ότι μετά τον θάνατό μας πηγαίνουμε στον παράδεισο. Θα προσπαθήσω να δείξω στη συνέχεια ότι υπάρχει ένα ζήτημα που είναι οργανικά συνδεδεμένο με την ουτοπία ή με την ουτοπική σκέψη ή με τη διακαή επιθυμία της ανθρώπινης ύπαρξης να βελτιώνει τη ζωή της όχι μόνον υλικά αλλά και πνευματικά και ηθικά: η αναζωογόνηση, η εκ νέου επινόηση της δημοκρατίας. Πριν μιλήσουμε για τον Δον Κιχώτη, πρέπει να πούμε ότι για τα 5 δισεκατομμύρια πρόσωπα που ζουν μέσα στην αθλιότητα η λέξη ουτοπία δεν σημαίνει απολύτως τίποτα (…).
Στην πραγματικότητα, ο Δον Κιχώτης δεν είναι ουτοπιστής. Στο βάθος είναι ένας πραγματιστής με την καλύτερη έννοια της λέξης, γιατί αυτή η λέξη μπορεί να έχει και ένα καλό νόημα. Σίγουρα οι λέξεις είναι κακότυχες. Τις κάνουμε ό,τι θέλουμε. Όταν λέω ότι δεν είμαι ουτοπιστής, οφείλω να πω με κάθε ειλικρίνεια ότι δεν μου αρέσει ο λόγος περί ουτοπίας, επειδή είναι ένας λόγος περί αυτού που δεν υπάρχει.
Ουτοπία, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ένας ου-τόπος. Δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο δρόμος για να φτάσουμε μέχρι εκεί, ούτε το πότε θα φτάσουμε, ούτε το αν θα φτάσουμε, αλλά το χειρότερο είναι η τρομερή παρεξήγηση στην οποία πέφτουν όλοι όσοι μιλούν για ουτοπία. Στο βάθος ουτοπία πρακτικά σημαίνει ότι εγώ, ως μέλος ενός συνόλου, χρειάζομαι ορισμένα πράγματα, αλλά έχω επίγνωση του ότι δεν μπορώ να τα έχω τώρα -επειδή οι εχθροί είναι πιο ισχυροί, επειδή μου λείπουν τα μέσα, επειδή οι καρποί δεν είναι ώριμοι- και επομένως λέω: καλά, αφού δεν μπορώ να τα έχω τώρα, θα τα αποκτήσω κάποτε. (…)
Η μεγάλη παρεξήγηση στην οποία πέφτουμε όλοι είναι ότι τοποθετώντας στο μέλλον εκείνο που χρειαζόμαστε σήμερα -αλλά που σήμερα δεν μπορούμε να το έχουμε επειδή μας λείπουν τα μέσα- ξεχνάμε κάτι πολύ απλό: αν αυτό που εμείς επιθυμούμε τώρα μπορούσε να υλοποιηθεί το 2043 ή σε 100-150 χρόνια, αν αυτό που για μας τώρα θα ήταν θαυμάσιο, η υλοποιημένη ουτοπία που θα μπορούσαν να έχουν σε 100-150 χρόνια οι απόγονοί μας, ποιος μας εγγυάται ότι θα τους ενδιαφέρει αυτό για το οποίο ενδιαφερόμαστε εμείς σήμερα;
Εγώ νομίζω, πιο απλά, λιγότερο ρητορικά και, αν μου το επιτρέπετε, λιγότερο δημαγωγικά, ότι ο μοναδικός τόπος στον οποίο πραγματικά η εργασία μας μπορεί να έχει αποτέλεσμα και αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να αναγνωριστεί, να συζητηθεί και να αμφισβητηθεί από μας, είναι η αυριανή μέρα. Το αύριο είναι η ουτοπία μας. Και με την εργασία που κάνουμε σήμερα, με τις μικρές μας ζωές και με τις σχετικές ελπίδες μας ότι αύριο θα είμαστε όλοι ζωντανοί, θα οικοδομηθεί το αύριο. Ας μη σκεφτόμαστε την ουτοπία.
Οταν ο Μπόρχες γράφει το «Πιέρ Μενάρ, συγγραφέας του Δον Κιχώτη», μιλάει για έναν άνθρωπο ο οποίος αφοσιώνεται στο καθήκον να γράψει τον Δον Κιχώτη παρά το γεγονός ότι αυτός έχει ήδη γραφτεί. Και τον γράφει με τα ίδια ακριβώς λόγια που χρησιμοποίησε ο Θερβάντες. Ένα καθήκον τόσο γιγάντιο, που παραμένει ατελές. Αλλά ο Μπόρχες εστιάζει στο γεγονός ότι ο Πιέρ Μενάρ έγραψε ένα διαφορετικό βιβλίο. Γιατί η λέξη δικαιοσύνη, για παράδειγμα, δεν σήμαινε για τον Θερβάντες, στα τέλη του 16ου και στις αρχές του 17ου αιώνα, αυτό που σημαίνει για μας σήμερα.
Αν υπάρχει κάτι που χρειάζεται σήμερα η αριστερά περισσότερο από κάθε τι άλλο είναι μια ακριβής αναθεώρηση των εννοιών. Όπως έλεγα πριν, οι λέξεις είναι κακότυχες, υπάρχουν για να τις χρησιμοποιούμε όπως μας αρέσει και το χειρότερο είναι ότι μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί την ίδια λέξη για να πει πράγματα όχι μόνον διαφορετικά αλλά, πολύ συχνά, απολύτως αντίθετα. Γι‘ αυτό λέω ότι η πρώτη έννοια που η αριστερά πρέπει να ξαναδεί είναι η έννοια της αριστεράς. Τι είναι σήμερα η αριστερά και πού βρίσκεται; Βρίσκεται εδώ; Σαφώς βρίσκεται εδώ. Αλλά στην πολιτική σφαίρα πολλοί άνθρωποι μιλούν για την αριστερά σαν να επικαλούνται μάταια το όνομα του Θεού. Είχα πει ότι προτείνω να αφαιρεθεί η λέξη ουτοπία από το λεξικό. Όχι, ας την αφήσουν εκεί, αλλά ας την αφήσουν ήσυχη.
Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα που πρέπει επειγόντως να επανεξεταστεί: εκείνο της δημοκρατίας. Η δημοκρατία είναι σήμερα μια δημοκρατία περιορισμένη, εξαρτημένη, ακρωτηριασμένη, επειδή η εξουσία των πολιτών, η εξουσία καθενός από μας, περιορίζεται στην πολιτική σκηνή στο να διώχνουμε μια κυβέρνηση που δεν μας αρέσει και να την αντικαθιστούμε με μιαν άλλη που ίσως να μας αρέσει. Οι μεγάλες αποφάσεις όμως παίρνονται σε μιαν άλλη σφαίρα και όλοι γνωρίζουμε ποια είναι αυτή: οι μεγάλες διεθνείς οικονομικές οργανώσεις, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου. Κανένας από αυτούς τους οργανισμούς δεν είναι δημοκρατικός. Πώς μπορούμε να συνεχίζουμε να μιλάμε για δημοκρατία, όταν αυτοί που πραγματικά κυβερνούν τον κόσμο δεν έχουν εκλεγεί δημοκρατικά από τον λαό; (…)"
Ζοζέ Σαραμάγκου (στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ - Πόρτο Αλέγκρε, Ιανουάριος 2005)
Retrieved from http://ourania-rinakaki.blogspot.com/
Στην πραγματικότητα, ο Δον Κιχώτης δεν είναι ουτοπιστής. Στο βάθος είναι ένας πραγματιστής με την καλύτερη έννοια της λέξης, γιατί αυτή η λέξη μπορεί να έχει και ένα καλό νόημα. Σίγουρα οι λέξεις είναι κακότυχες. Τις κάνουμε ό,τι θέλουμε. Όταν λέω ότι δεν είμαι ουτοπιστής, οφείλω να πω με κάθε ειλικρίνεια ότι δεν μου αρέσει ο λόγος περί ουτοπίας, επειδή είναι ένας λόγος περί αυτού που δεν υπάρχει.
Ουτοπία, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ένας ου-τόπος. Δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο δρόμος για να φτάσουμε μέχρι εκεί, ούτε το πότε θα φτάσουμε, ούτε το αν θα φτάσουμε, αλλά το χειρότερο είναι η τρομερή παρεξήγηση στην οποία πέφτουν όλοι όσοι μιλούν για ουτοπία. Στο βάθος ουτοπία πρακτικά σημαίνει ότι εγώ, ως μέλος ενός συνόλου, χρειάζομαι ορισμένα πράγματα, αλλά έχω επίγνωση του ότι δεν μπορώ να τα έχω τώρα -επειδή οι εχθροί είναι πιο ισχυροί, επειδή μου λείπουν τα μέσα, επειδή οι καρποί δεν είναι ώριμοι- και επομένως λέω: καλά, αφού δεν μπορώ να τα έχω τώρα, θα τα αποκτήσω κάποτε. (…)
Η μεγάλη παρεξήγηση στην οποία πέφτουμε όλοι είναι ότι τοποθετώντας στο μέλλον εκείνο που χρειαζόμαστε σήμερα -αλλά που σήμερα δεν μπορούμε να το έχουμε επειδή μας λείπουν τα μέσα- ξεχνάμε κάτι πολύ απλό: αν αυτό που εμείς επιθυμούμε τώρα μπορούσε να υλοποιηθεί το 2043 ή σε 100-150 χρόνια, αν αυτό που για μας τώρα θα ήταν θαυμάσιο, η υλοποιημένη ουτοπία που θα μπορούσαν να έχουν σε 100-150 χρόνια οι απόγονοί μας, ποιος μας εγγυάται ότι θα τους ενδιαφέρει αυτό για το οποίο ενδιαφερόμαστε εμείς σήμερα;
Εγώ νομίζω, πιο απλά, λιγότερο ρητορικά και, αν μου το επιτρέπετε, λιγότερο δημαγωγικά, ότι ο μοναδικός τόπος στον οποίο πραγματικά η εργασία μας μπορεί να έχει αποτέλεσμα και αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να αναγνωριστεί, να συζητηθεί και να αμφισβητηθεί από μας, είναι η αυριανή μέρα. Το αύριο είναι η ουτοπία μας. Και με την εργασία που κάνουμε σήμερα, με τις μικρές μας ζωές και με τις σχετικές ελπίδες μας ότι αύριο θα είμαστε όλοι ζωντανοί, θα οικοδομηθεί το αύριο. Ας μη σκεφτόμαστε την ουτοπία.
Οταν ο Μπόρχες γράφει το «Πιέρ Μενάρ, συγγραφέας του Δον Κιχώτη», μιλάει για έναν άνθρωπο ο οποίος αφοσιώνεται στο καθήκον να γράψει τον Δον Κιχώτη παρά το γεγονός ότι αυτός έχει ήδη γραφτεί. Και τον γράφει με τα ίδια ακριβώς λόγια που χρησιμοποίησε ο Θερβάντες. Ένα καθήκον τόσο γιγάντιο, που παραμένει ατελές. Αλλά ο Μπόρχες εστιάζει στο γεγονός ότι ο Πιέρ Μενάρ έγραψε ένα διαφορετικό βιβλίο. Γιατί η λέξη δικαιοσύνη, για παράδειγμα, δεν σήμαινε για τον Θερβάντες, στα τέλη του 16ου και στις αρχές του 17ου αιώνα, αυτό που σημαίνει για μας σήμερα.
Αν υπάρχει κάτι που χρειάζεται σήμερα η αριστερά περισσότερο από κάθε τι άλλο είναι μια ακριβής αναθεώρηση των εννοιών. Όπως έλεγα πριν, οι λέξεις είναι κακότυχες, υπάρχουν για να τις χρησιμοποιούμε όπως μας αρέσει και το χειρότερο είναι ότι μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί την ίδια λέξη για να πει πράγματα όχι μόνον διαφορετικά αλλά, πολύ συχνά, απολύτως αντίθετα. Γι‘ αυτό λέω ότι η πρώτη έννοια που η αριστερά πρέπει να ξαναδεί είναι η έννοια της αριστεράς. Τι είναι σήμερα η αριστερά και πού βρίσκεται; Βρίσκεται εδώ; Σαφώς βρίσκεται εδώ. Αλλά στην πολιτική σφαίρα πολλοί άνθρωποι μιλούν για την αριστερά σαν να επικαλούνται μάταια το όνομα του Θεού. Είχα πει ότι προτείνω να αφαιρεθεί η λέξη ουτοπία από το λεξικό. Όχι, ας την αφήσουν εκεί, αλλά ας την αφήσουν ήσυχη.
Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα που πρέπει επειγόντως να επανεξεταστεί: εκείνο της δημοκρατίας. Η δημοκρατία είναι σήμερα μια δημοκρατία περιορισμένη, εξαρτημένη, ακρωτηριασμένη, επειδή η εξουσία των πολιτών, η εξουσία καθενός από μας, περιορίζεται στην πολιτική σκηνή στο να διώχνουμε μια κυβέρνηση που δεν μας αρέσει και να την αντικαθιστούμε με μιαν άλλη που ίσως να μας αρέσει. Οι μεγάλες αποφάσεις όμως παίρνονται σε μιαν άλλη σφαίρα και όλοι γνωρίζουμε ποια είναι αυτή: οι μεγάλες διεθνείς οικονομικές οργανώσεις, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου. Κανένας από αυτούς τους οργανισμούς δεν είναι δημοκρατικός. Πώς μπορούμε να συνεχίζουμε να μιλάμε για δημοκρατία, όταν αυτοί που πραγματικά κυβερνούν τον κόσμο δεν έχουν εκλεγεί δημοκρατικά από τον λαό; (…)"
Ζοζέ Σαραμάγκου (στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ - Πόρτο Αλέγκρε, Ιανουάριος 2005)
Retrieved from http://ourania-rinakaki.blogspot.com/
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008
Second Life: Η απομυθοποίηση εκ των έσω
Ύστερα από παράπονα (εύλογα), συμπληρώνω..
Το παραπάνω comic είναι δημιούργημα της Tateru Nino, κατοίκου του Second Life και κατόχου του blog Dwell On It.
Στην πραγματική ζωή (Real Life/RL) είναι αυτιστική (για την ακρίβεια σύνδρομο Asperger) και στον εικονικό κόσμο του Second Life βρήκε έδαφος πρόσφορο να αναπτύξει κοινωνικές επαφές, πράγμα δύσκολο στην πραγματική της ζωή, για λόγους τουλάχιστον προφανείς.
Το Second Life χρησιμοποιείται από ερευνητικές ομάδες ως βοηθητικό εργαλείο για την βελτίωση συνθηκών ζωής ατόμων με ανάλογες παθήσεις, που η κοινωνικοποίησή τους είναι δύσκολη στην καθημερινότητα (όχι όμως αδύνατη λόγω της ασθένειας), προκειμένου να αποκτήσουν μεγαλύτερη άνεση και οικειότητα με ανθρώπους γύρω τους που δεν είναι γιατροί ή αντίστοιχο προσωπικό. Σε ρεαλιστικές συνθήκες κοινωνικοποίησης και με ενθαρρυντικά αποτελέσματα στην RL και στις "πραγματικές" τους διαπροσωπικές σχέσεις.
Για την ιστορία:
lol=laugh out loud (χρησιμοποιείται για να εκφράσεις το γέλιο σου σε εικονικούς κόσμους ή σε chat rooms)
wtf=what the fuck (χρησιμοποιείται για να εκφραστεί αγανάκτηση, έκπληξη, ενθουσιασμός)
Κυριακή 31 Αυγούστου 2008
πρωινό
"...αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη..."
Κάπως έτσι ξεκινάει το τελευταίο καλοκαιρινό κυριακάτικο πρωινό του 2008. Με μουσικές, ήχους της πόλης, ήχους της φύσης.
Τρία είναι τα πράγματα που διακρίνω και ξεχωρίζω με την ακοή μου, λίγα λεπτά πριν ανοίξω τα μάτια μου. Τη μουσική από κάποιο διπλανό διαμέρισμα ή πολυκατοικία, που ξεκινάει με τη διασκευή της Πρωτοψάλτη, συνεχίζει με ένα κλασσικό ροκ κομμάτι, που μέσα στην νύστα μου αδυνατώ να εντοπίσω και που πλέον έχω ξεχάσει, και τελειώνει με ένα ελαφρολαϊκό ζεϊμπέκικο. Παράλληλα ακούγεται κάποιος να χτυπάει ένα σφυρί, προσπαθώντας να ακολουθήσει το ρυθμό της μουσικής χωρίς καμία επιτυχία -ειδικά στο ζεϊμπέκικο. Τέλος ακούγονται τα μπουμπουνητά.
Μπορεί σήμερα οι συνθήκες με τις οποίες ξύπνησα να ήταν ιδανικές, να μην έκαναν τίποτα άλλο από το να ανυψώσουν τη διάθεση μου. Μπορεί άλλες φορές να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, με την εκκλησία να χτυπά και να με ξυπνάει ξημερώματα, με βιαστικούς πάκκους (= ο τσαμπίκος κάγκουρας) να περνάνε κάτω από το μπαλκόνι μου με ανάλογα, δυσάρεστα, αποτελέσματα. Σε καμία περίπτωση τα πρωινά στην ελληνική μητρόπολη δεν είναι βαρετά.
Και αυτό οφείλεται σε τρεις λόγους. Πρώτον στην συγκέντρωση πληθυσμού σε μικρό κομμάτι γης, ή αλλιώς πυκνότητα. Δεύτερον στην συγκέντρωση διαφορετικών κατηγοριών πληθυσμού στο ίδιο κομμάτι γης, ή αλλιώς ανομοιογένεια. Και τρίτον παλιές πολυκατοικίες, ή αλλιώς ΟΧΙ κουφώματα αλουμινίου.
Η ΕΜΥ και η χτεσινή μέρα ήταν και ο δύο σαφείς για την έκβαση της σημερινής. Βροχή.
Το φθινόπωρο -ή καλύτερα ο χειμώνας- περισσότερο και από άγγλος στο ραντεβού του φτάνει μια μέρα νωρίτερα, κάνει αισθητή την παρουσία του με τον πιο ανακουφιστικό και γοητευτικό τρόπο, απομακρύνοντας τη ζέστη από την πρωτεύουσα, όπου πλέον αναδύει η υπέροχη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος -κάπου υπάρχει, πρέπει να ψάξουμε να το βρούμε- και δίνοντας τη δυνατότητα να αράξεις στον καναπέ με τις κουρτίνες ανοιχτές και να χαζέυεις τη βροχή.
Καλό χειμώνα!
Τρία είναι τα πράγματα που διακρίνω και ξεχωρίζω με την ακοή μου, λίγα λεπτά πριν ανοίξω τα μάτια μου. Τη μουσική από κάποιο διπλανό διαμέρισμα ή πολυκατοικία, που ξεκινάει με τη διασκευή της Πρωτοψάλτη, συνεχίζει με ένα κλασσικό ροκ κομμάτι, που μέσα στην νύστα μου αδυνατώ να εντοπίσω και που πλέον έχω ξεχάσει, και τελειώνει με ένα ελαφρολαϊκό ζεϊμπέκικο. Παράλληλα ακούγεται κάποιος να χτυπάει ένα σφυρί, προσπαθώντας να ακολουθήσει το ρυθμό της μουσικής χωρίς καμία επιτυχία -ειδικά στο ζεϊμπέκικο. Τέλος ακούγονται τα μπουμπουνητά.
Μπορεί σήμερα οι συνθήκες με τις οποίες ξύπνησα να ήταν ιδανικές, να μην έκαναν τίποτα άλλο από το να ανυψώσουν τη διάθεση μου. Μπορεί άλλες φορές να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, με την εκκλησία να χτυπά και να με ξυπνάει ξημερώματα, με βιαστικούς πάκκους (= ο τσαμπίκος κάγκουρας) να περνάνε κάτω από το μπαλκόνι μου με ανάλογα, δυσάρεστα, αποτελέσματα. Σε καμία περίπτωση τα πρωινά στην ελληνική μητρόπολη δεν είναι βαρετά.
Και αυτό οφείλεται σε τρεις λόγους. Πρώτον στην συγκέντρωση πληθυσμού σε μικρό κομμάτι γης, ή αλλιώς πυκνότητα. Δεύτερον στην συγκέντρωση διαφορετικών κατηγοριών πληθυσμού στο ίδιο κομμάτι γης, ή αλλιώς ανομοιογένεια. Και τρίτον παλιές πολυκατοικίες, ή αλλιώς ΟΧΙ κουφώματα αλουμινίου.
Η ΕΜΥ και η χτεσινή μέρα ήταν και ο δύο σαφείς για την έκβαση της σημερινής. Βροχή.
Το φθινόπωρο -ή καλύτερα ο χειμώνας- περισσότερο και από άγγλος στο ραντεβού του φτάνει μια μέρα νωρίτερα, κάνει αισθητή την παρουσία του με τον πιο ανακουφιστικό και γοητευτικό τρόπο, απομακρύνοντας τη ζέστη από την πρωτεύουσα, όπου πλέον αναδύει η υπέροχη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος -κάπου υπάρχει, πρέπει να ψάξουμε να το βρούμε- και δίνοντας τη δυνατότητα να αράξεις στον καναπέ με τις κουρτίνες ανοιχτές και να χαζέυεις τη βροχή.
Καλό χειμώνα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
