Δυο φορές απόδραση;

Αντιγράφω το άρθρο του Κούλογλου στην lifo.

Δυο φορές απόδραση; Στο Μεξικό ποτέ.

Συγκρίσεις που σε κάνουν να γελάς (μέχρι δακρύων).

Καταφέραμε για μια ακόμη φορά να γίνουμε ο περίγελως της ανθρωπότητας. Η πρώτη φορά ήταν το 1988 επί Ανδρέα Παπανδρέου, όταν ακόμη και στην Ινδία με ρωτούσαν τι νούμερο σουτιέν φορούσε η Μιμή. Τουλάχιστον όμως τότε οι ερωτικές περιπέτειες του πρωθυπουργού θεωρούνταν και σπάσιμο των ταμπού, ιδίως στις χώρες όπου ανθούν οι Λατίνοι εραστές. Στο Μεξικό που βρίσκομαι αυτές τις μέρες, με την απόδραση του Παλαιοκώστα απλώς μας έχουν πάρει στην πλάκα.

Και να φανταστεί κανείς ότι τα πράγματα εδώ κάθε άλλο παρά τέλεια είναι. Ειδικά στα σύνορα του Μεξικού με τις ΗΠΑ διεξάγονται καθημερινά σχεδόν πολύνεκρες μάχες ανάμεσα στο καρτέλ ναρκωτικών και στην αστυνομία, που κατηγορείται, όπως και πολλοί ντόπιοι κυβερνήτες, για διαφθορά. Αλλά, όταν κάποια στιγμή συλλάβουν έναν έμπορο ναρκωτικών ή κάποιον μαφιόζο, τον κρατάνε στην φυλακή. «Να φύγουν από τη φυλακή με ελικόπτερο και μάλιστα δυο φορές μέσα σε 3 χρόνια» σχολιάζουν οι Μεξικάνοι, «αυτό ούτε στο Μεξικό δεν γίνεται».

Η χώρα έχει μια σειρά από πολύ μεγάλα προβλήματα. Στις πόλεις το βιοτικό επίπεδο είναι από τα υψηλότερα της Λατινικής Αμερικής, αλλά στις ξεχασμένες επαρχίες, ιδίως στις περιοχές όπου ζουν Ινδιάνοι, τα ποσοστά της φτώχιας και του αναλφαβητισμού είναι πολύ υψηλά. Τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αυτές τις περιοχές παραβιάζονται συστηματικά και το Μεξικό έχει να επιδείξει ένα θλιβερό ρεκόρ στις δολοφονίες δημοσιογράφων. Όπου να 'ναι θα ξεκινήσουν και στην Ελλάδα, μιας και μετά την επίθεση στον Άλτερ η Σέχτα Επαναστατών ανέλαβε εργολαβικά να καθαρίσει το δημοσιογραφικό τοπίο.

Η πρωτεύουσα Πόλη του Μεξικού έχει πάνω από 19 εκατομμύρια κατοίκους και πολλές φτωχογειτονιές. Αλλά το κέντρο της πόλης είναι πολύ πιο καθαρό απ' την πλατεία Συντάγματος. Η χώρα έχει μια σειρά από προβλήματα, αλλά τα συζητάνε και σταδιακά τα επιλύουν. Πέρυσι νομιμοποίησαν σε αρκετές πολιτείες τις αμβλώσεις, που λόγω της επιρροής του καθολικισμού ήταν απαγορευμένες. Ένα από τα θέματα συζήτησης αυτή την περίοδο είναι αν θα πρέπει να νομιμοποιήσουν τα ναρκωτικά, γιατί διαφορετικά είναι αδύνατον να ελέγξουν το κύκλωμα των ναρκωτικών και την εγκληματικότητα που το συνοδεύει.

Στην Ελλάδα, από το Μακεδονικό μέχρι το εκπαιδευτικό, υπάρχουν μια σειρά προβλήματα που χρονίζουν χωρίς να λέει κανείς την αλήθεια ώστε να επιλυθούν. Βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε δωρεάν παιδεία και κανείς δεν αναγνωρίζει ότι έχουμε την πιο ιδιωτικοποιημένη παιδεία στην Ευρώπη, και μάλιστα της χειρότερης ποιότητας. Με κάλεσαν στο Μεξικό για να προβάλω την ταινία μου και έτσι βρέθηκα σε διάφορα πανεπιστήμια σε πολλές πόλεις: τις εγκαταστάσεις τους δεν έχουν δει οι Ελληνες φοιτητές ούτε στα όνειρά τους.

Στη βροχή των ερωτήσεων που δέχομαι για την υπόθεση της απαγωγής, είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω. Άντε τώρα να εξηγήσεις για τον Αλογοσκούφη, τον Πάκη ή τον Μαρκογιαννάκη στους Μεξικάνους. Τους λέω απλώς ότι ο πρωθυπουργός μας παίζει πολύ Playstation και βλέπει Ρrison Βreak. Είναι δηλαδή συνηθισμένος στις αποδράσεις και δεν του κάνουν εντύπωση.

κίνδυνος στο internet; που;

Όσο περνάει ο καιρός όλο και μεγαλύτερη συζήτηση γίνεται για αυτό το μυστηριώδες πράγμα (it) που λέγεται internet. Τώρα που αρχίζει και μπαίνει μέσα στην ελληνική κοινωνία με πιο γοργούς ρυθμούς, με μεγαλύτερες ταχύτητες που ισοδυναμούν με περισσότερες δυνατότητες, τώρα που και το internet έχει μεγαλώσει, έχει ωριμάσει με αποτέλεσμα κάποια πράγματα να είναι ευκολότερα, να γίνονται ευκολότερα, ο έλληνας αρχίζει να τρομοκρατείται.

Και πάντα το παιχνίδι είναι γύρω από τα μμε. Και μία κυρία Έλενα Ράπτη που βγαίνει συχνά πυκνά σε παράθυρα και προσπαθεί "να ευαισθητοποιήσει" την ελληνική κοινωνία, έτσι ώστε "τώρα που τα κρούσματα (εθισμού) είναι λίγα να προσπαθήσουμε για να μην γίνουν περισσότερα". Και που δηλώνει ότι η ίδια δεν ασχολείται με το internet παρά μόνο για την ενημέρωσή της (ήτοι 1 ώρα την μέρα) και πως τον Γιάννη Μαρακάκη δεν τον γνώρισε από chatroom, γιατί, όπως λέει περήφανα με το κεφάλι ψηλά και με το βλέμμα του ναπολέοντα, η ίδια είναι υπέρ της προσωπικής επαφής.

Λες και οι απανταχού νέοι που χρησιμοποιούν το internet, που μεγάλωσαν με αυτό, που έχουν μάθει να επικοινωνούν και να ζουν με αυτό, δεν θέλουν την επαφή που έχει η βουλευτίνα με τον σύντροφό της. Λες και τα παιδιά που προσπαθούν να βρουν τρόπους να εκτονώσουν την δημιουργικότητά τους (βλέπε blogs), να ξεφύγουν από προβλήματα πολλών και διαφορετικών φύσεων(βλέπε διαλυμένες οικογένειες), να βρουν απαντήσεις σε ερωτήματα που τους απασχολούν (βλέπε σεξουαλικότητα), δεν επιθυμούν να έχουν προσωπικές σχέσεις, δεν χαίρονται με το άγγιγμα, δεν αναζητούν την επαφή. Την πραγματική, την ρεαλιστική και όχι την εικονική, την ψηφιακή.

Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω. Την σιγουριά και την εμπιστοσύνη που δείχνουν στον εαυτό τους (και μόνο) άτομα -δημόσια ή όχι- όταν μιλάνε για πράγματα με τα οποία στην ουσία δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ πραγματική επαφή. Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε "ειδικός" να λέει ότι το internet είναι κακό όταν αρνείται να το γνωρίσει; Εντάξει, μπορεί να διαβάζει, μπορεί να έχει σπουδάσει, μπορεί να έχει ψάξει, μπορεί να έχει ρωτήσει.

Η διαφορά του internet, και κυρίως ο αντίκτυπός του στη νέα γενιά, με άλλα κοινωνικά θέματα είναι το μέγεθός του ως ζήτημα και η αλλαγή που φέρνει (έφερε;). Δηλαδή. Από τη γενιά τη δικιά μου και έπειτα η νεολαία έχει ψιλοπαρατήσει τη μπάλα στην αλάνα. Όσο και αν αυτό στενοχωρεί τους μπαμπάδες που όλο μουρμουράνε για το παιδί που είναι μπροστά στον υπολογιστή αλλά πέρα από την μουρμούρα λίγα κάνουν για να αλλάξουν τα "κακώς κείμενα", η αλήθεια είναι πώς, για διάφορους λόγους, η εποχή της αλάνας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δυστυχώς ή ευτυχώς.

Το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι να προσπαθήσουμε (-ετε, καθώς και ο υποφαινόμενος ανήκει στην γενιά των δικτύων), να κατανοήσουμε την εποχή που ανατέλλει. Στο εξωτερικό υπάρχουν άνθρωποι που με την αυγή της εποχής αυτής μπήκαν στη διαδικασία ανάλυσης. Συζητήσεων, έκφρασης απόψεων, διαφωνιών. Και σιγά σιγά ο καθένας διαμόρφωσε την δικιά του άποψη. Έτσι, για παράδειγμα, η Sherry Turkle, στο βιβλίο της The Second Self, γραμμένο το 1987 (!) θεωρεί πως είμαστε προ των πυλών ανάπτυξης ενός νέου είδους "εαυτού", προσωπικότητας. Η συγκεκριμένη καθηγήτρια έχει μία συγκεκριμένη άποψη, τεκμηριωμένη με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, με την οποία μπορείς να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις. Σε μέρος της ή στο σύνολό της.

Το πρόβλημα είναι πως δεν δίνεται το βήμα σε αυτούς τους ανθρώπους να μιλήσουν. Να εκφράσουν απόψεις, εμπεριστατωμένες, ακριβείς, ενδιαφέρουσες ή όχι. Δεν βγαίνουν καν οι αντίστοιχοι έλληνες καθηγητές, που συχνά κρύβονται καλά πίσω από έδρες πανεπιστημιακές στην ασφάλεια που αυτές τους προσφέρουν. Αλλά αντί γι' αυτούς, βλέπουμε την δρούζα, την ράπτη, την λαμπίρη, τον ρακιντζή, την τατιάνα, όλα αυτά τα τέρατα της ελληνικής διανόησης να παρουσιάζουν και να αναλύουν φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα. Και που; Στην ελληνική κοινωνία, που μόνο με κριτική άποψη και ρεαλισμό δεν μπορεί να τα δει, να τα εκλάβει και εν τέλει να τα απορρίψει.

Τρομοκρατώντας για άλλη μια φορά.

lost

[Δυστυχώς/ευτυχώς το urbandot παίρνει, πλέον, μεγάλο χρόνο του διαθέσιμου blogοχρόνου, ελπίζω σύντομα να μπει στον δρόμο που θέλουμε για να δώσω και στο city-e-scape τον χρόνο που ζητάει.]

Κάπου, λοιπόν, στα μέσα προς τέλη ιανουαρίου ήρθε το lost. Ξανά, ύστερα από 7 μήνες.

Ο 5ος κύκλος της δημοφιλούς αμερικάνικης σειράς ξεκίνησε και ήρθε να μου θυμίσει erasmus. Γιατί εγώ το lost το γνώρισα εκεί, στη βιέννη, όταν και ο ελεύθερος χρόνος μου ήταν ο μόνος που είχα, όταν και μπορούσα -και προφανώς ήθελα- να βλέπω 4 και 5 επεισόδια στη σειρά. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με το laptop στα πόδια και τον ήχο χαμηλά να ακούω το περίφημο "previously on lost" και μόνο αναμνήσεις και συναισθήματα από εκείνο το 4μηνο να μου έρχονται στο μυαλό.

Έτσι, λοιπόν, και τώρα. Που βγήκε ο καινούριος κύκλος, τα καινούρια επεισόδια και που επέλεξα να μην τα δω στην τηλεόραση αλλά και αυτά στο laptop, στην αγκαλιά μου, να μου βαραίνει τα πόδια, σε σκοτεινό δωμάτιο προκειμένου να έχω το μέγιστο της αίσθησης της βιέννης. Τότε που γυρνούσαμε σπίτι στις 6 το πρωι και που έβλεπα 2 επεισόδια πριν πέσω για ύπνο. Όσο κουρασμένος και να ήμουν, όσο και να νύσταζα. Κάτι σαν ιεροτελεστία.