έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας
Και αν όχι ακριβώς έτσι, πάντως σίγουρα έχεις ξεχάσει πώς είναι να νιώθεις ενθουσιασμένος για ένα καινούργιο ταξίδι, έναν νέο προορισμό, που πάνω κάτω σου θυμίζει παλιά ταξίδια, γνωστούς προορισμούς.
Κατά τη διάρκεια ενός -ακόμη- ταξιδιού, βρίσκεσαι πίσω από ένα τζάμι παραθύρου, παρατηρώντας τον δρόμο από το ύψος και την απόσταση του τρίτου ορόφου. Και συνηδειτοποιείς -μάλλον σοκαρισμένος και ως ένα σημείο απογοητευμένος- ότι δεν βρίσκεις -ούτε καν ψυχολογικά- κάποια διαφορά στον τρόπο που αισθάνεσαι και βιώνεις την πόλη που μόλις γνώρισες.
Σωματικά έχει σταματήσει να σε επηρρεάζει εδώ και πολύ καιρό, όταν η βαλίτσα στο χέρι σου έγινε καθημερινότητα, η κούραση του αεροπλάνου ξεπεράστηκε και η ανάγκη προσαρμογής του σώματός σου σε νέες -καιρικές, κλιματικές ή δεν ξέρω τι άλλο- συνθήκες, εκμηδενίστηκε.
Αυτό που σε σοκάρει όμως, είναι η ψυχολογική απάθεια με την οποία αντιμετωπίζεις αυτό που για άλλους είναι συναρπαστικό, το γεγονός πως είτε βρίσκεσαι στην Αθήνα, είτε στην Βενετία, στο Τορίνο ή δεν ξέρω που αλλού, είναι -σχεδόν- το ίδιο και το αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο αρνητικό όσο ακούγεται, είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον αυτό που σου συμβαίνει, έχεις πλέον βγει από το πετσί του τουρίστα, έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις συνειδητά πράγματα που θες να βιώσεις στην κάθε χώρα-πόλη, διαλέγεις ανάμεσα στον τουριστικό πλουραλισμό αυτά τα ένα-δύο που θεωρείς ότι αξίζουν, δεν είναι άλλωστε η θέα από ένα μεσαιωνικό κάστρο στο πιο ψηλό σημείο του λόφου που κάνει τη διαφορά, είναι το κάστρο αυτό καθεαυτό, θέες έχεις δει πολλές, δεν διαφέρουν και τόσο η μία από την άλλη, έχεις τη δυνατότητα να αποστασιοποιηθείς από καταστάσεις και ταξιδιωτικές συμπεριφορές καθιερωμένες, ΩΣΤΟΣΟ δεν μπορείς παρά να αισθάνεσαι περίεργα.
Και αν όχι ακριβώς έτσι, πάντως σίγουρα έχεις ξεχάσει πώς είναι να νιώθεις ενθουσιασμένος για ένα καινούργιο ταξίδι, έναν νέο προορισμό, που πάνω κάτω σου θυμίζει παλιά ταξίδια, γνωστούς προορισμούς.
Κατά τη διάρκεια ενός -ακόμη- ταξιδιού, βρίσκεσαι πίσω από ένα τζάμι παραθύρου, παρατηρώντας τον δρόμο από το ύψος και την απόσταση του τρίτου ορόφου. Και συνηδειτοποιείς -μάλλον σοκαρισμένος και ως ένα σημείο απογοητευμένος- ότι δεν βρίσκεις -ούτε καν ψυχολογικά- κάποια διαφορά στον τρόπο που αισθάνεσαι και βιώνεις την πόλη που μόλις γνώρισες.
Σωματικά έχει σταματήσει να σε επηρρεάζει εδώ και πολύ καιρό, όταν η βαλίτσα στο χέρι σου έγινε καθημερινότητα, η κούραση του αεροπλάνου ξεπεράστηκε και η ανάγκη προσαρμογής του σώματός σου σε νέες -καιρικές, κλιματικές ή δεν ξέρω τι άλλο- συνθήκες, εκμηδενίστηκε.
Αυτό που σε σοκάρει όμως, είναι η ψυχολογική απάθεια με την οποία αντιμετωπίζεις αυτό που για άλλους είναι συναρπαστικό, το γεγονός πως είτε βρίσκεσαι στην Αθήνα, είτε στην Βενετία, στο Τορίνο ή δεν ξέρω που αλλού, είναι -σχεδόν- το ίδιο και το αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο αρνητικό όσο ακούγεται, είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον αυτό που σου συμβαίνει, έχεις πλέον βγει από το πετσί του τουρίστα, έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις συνειδητά πράγματα που θες να βιώσεις στην κάθε χώρα-πόλη, διαλέγεις ανάμεσα στον τουριστικό πλουραλισμό αυτά τα ένα-δύο που θεωρείς ότι αξίζουν, δεν είναι άλλωστε η θέα από ένα μεσαιωνικό κάστρο στο πιο ψηλό σημείο του λόφου που κάνει τη διαφορά, είναι το κάστρο αυτό καθεαυτό, θέες έχεις δει πολλές, δεν διαφέρουν και τόσο η μία από την άλλη, έχεις τη δυνατότητα να αποστασιοποιηθείς από καταστάσεις και ταξιδιωτικές συμπεριφορές καθιερωμένες, ΩΣΤΟΣΟ δεν μπορείς παρά να αισθάνεσαι περίεργα.
3 σχόλια:
ωπ! θίγεις λεπτό ζήτημα τώρα, το ξέρεις...
το μόνο που έχω να πω είναι ότι η έννοια του ταξιδιού δεν περιορίζεται στο να μετακινείσαι από έναν τόπο σον άλλο, είναι κάτι πολύ περισσότερο...
βέβαια έτσι όπως το πας εσύ δε μου κάνει εντύπωση που έχεις κουραστεί με τα ταξίδια...:)
Ακόρεστος, περίεργος, ανυπόμονος, με μόνη του αρχή την απόλαυση κσι την αδιαφορία που έρχεται μετά, ταξίδεψε σε διάφορα μέρη και είδε στη μια και στην άλλη άρκη της θάλασσας, τις πολιτείες και τα παλάτια των ανθρώπων. Σε αγορές πολύβουες ή στη ρίζα ενός βουνού που η κορυφή του χάνονταν στην καταχνιά και κάποτε ίσως να 'ζησαν εκεί κένταυροι, άκουσε συγκεχυμένες ιστορίες που τις δεχόταν όπως δεχόταν την πραγματικότητα, δίχως να ψάχνει αν ηταν αλήθινές ή φτιαχτές.
χ.λ. μπόρχες, "ο δημιουργός"
edwses sarka k osta se skepseis xronwn.. na sai kala!
Δημοσίευση σχολίου