χιόνι

Βόλτα στην Αλεξάνδρας, χτες βράδυ, ζέστη (με βάση τουλάχιστον τα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα) αρκετή, ώστε να μπορείς να περπατάς χωρίς να χρειάζεται να κουμπωθείς, με βηματισμό αργό, χαλαρό και αδιάφορο. Είχα καιρό να περπατήσω την διαδρομή Μετρό Αμπελόκηποι - Γκύζη, δεν το συνηθίζω εκτός και αν υπάρχει μια καλή παρέα για βόλτα ή δεν υπάρχουν λεωφορεία.

Τελευταία φορά, λοιπόν, ήταν τον περασμένο Φεβρουάριο, οπότε και λόγω του χιονιού που είχε κατακλύσει τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, οι συγκοινωνίες (άρα και η χρήση αυτοκινήτου) είχαν σταματήσει.


Τα δυο αξιοπρόσεκτα του θέματος είναι:
α. στην Αθήνα χιονίζει κάθε δύο χρόνια, 2004_2006_2008 -προφανώς αναφέρομαι στο κέντρο, αφού στα ΒΠ χιονίζει κάθε Δευτέρα_Τετάρτη_Παρασκευή-, φέτος, δηλαδή δεν προβλέπεται, άσχετα με τα νέα κλιματικά δεδομένα, τις νέες αλλαγές που έχουν θέσει την Ευρώπη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και παντού χιονίζει, εκτός από την Αθήνα που σχεδόν κυκλοφορούμε με κοντομάνικο, ο ήλιος καίει -για όλους- κτλ κτλ.
β.όταν περπατάς στον δρόμο, ο καθένας κινείται με την δικιά του, εντελώς προσωπική ταχύτητα. Θα πρότεινα μάλιστα το εν λόγω χαρακτηριστικό να αναχθεί σε ιδιαίτερα σημαντικό και κατ' εξοχήν προσωπικό, σαν το δακτυλικό αποτύπωμα, την οδοντοστοιχία, την κόρη του ματιού και το dna, αφού προφανώς γίνουν οι απαιτούμενες μελέτες που θα αποδείξουν την αλήθεια των ισχυρισμών μου. Ο καθένας, λοιπόν, για τους δικούς του ιδιαίτερους και ποικίλλους λόγους περπατάει με διαφορετική ταχύτητα, ανάλογα με την βιασύνη του, συχνά την καταγωγή του, τη διάθεσή του και άλλους πολλούς παράγοντες.
Τα πράγματα αλλάζουν όταν ο δρόμος είναι χιονισμένος.

Τότε περπατάς στην μέση της λ. Αλεξάνδρας -δεν υπάρχουν αυτοκίνητα άλλωστε- και το εκπληκτικό είναι πως λόγω του χιονιού και του κινδύνου της πτώσης -και των άμεσων συνεπειών της- η ταχύτητα που μπορεί να αναπτύξει ο περιπατητής είναι μία και μοναδική, η απαραίτητη για να μην πέσεις και να φτάσεις κάποια στιγμή -στο απώτερο μέλλον- στον προορισμό σου, και ίδια για όλους. Σαν να σβήνεις τα δακτυλικά αποτυπώματα, σαν να φοράς φακούς επαφής με ίδιο χρώμα σε όλους τους ανθρώπους.
Τους οποίους βλέπεις και παρατηρείς να προχωράνε με σταθερές αποστάσεις μεταξύ τους, σαν καραβάνι στη μέση της -κάτασπρης- ερήμου, μέρος του οποίου είσαι και συ, και ξαφνικά, χωρίς να έχεις ξαναβρεθεί_συναντηθεί με τους συνοδοιπόρους σου, γίνεστε όλοι μαζί μια παρέα που δεν μιλά, που επικοινωνεί με τα μάτια και που υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και κατανόηση, τόση που ξέρεις πως κανένας δεν θα σχολιάσει περίεργα την αστάθεια με την οποία αντιμετωπίζεις τον πάγο κάτω από τα πόδια σου -όπως και την πολύ συχνή ενθουσιώδη κατάληξη με χέρια, κώλο, πόδια στο παγωμένο οδόστρωμα.

Έτσι, για να μπούμε σε κλίμα χριστουγεννιάτικο -μακάρι και χιονισμένο.