πρωινό

"...αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη..."

Κάπως έτσι ξεκινάει το τελευταίο καλοκαιρινό κυριακάτικο πρωινό του 2008. Με μουσικές, ήχους της πόλης, ήχους της φύσης.

Τρία είναι τα πράγματα που διακρίνω και ξεχωρίζω με την ακοή μου, λίγα λεπτά πριν ανοίξω τα μάτια μου. Τη μουσική από κάποιο διπλανό διαμέρισμα ή πολυκατοικία, που ξεκινάει με τη διασκευή της Πρωτοψάλτη, συνεχίζει με ένα κλασσικό ροκ κομμάτι, που μέσα στην νύστα μου αδυνατώ να εντοπίσω και που πλέον έχω ξεχάσει, και τελειώνει με ένα ελαφρολαϊκό ζεϊμπέκικο. Παράλληλα ακούγεται κάποιος να χτυπάει ένα σφυρί, προσπαθώντας να ακολουθήσει το ρυθμό της μουσικής χωρίς καμία επιτυχία -ειδικά στο ζεϊμπέκικο. Τέλος ακούγονται τα μπουμπουνητά.

Μπορεί σήμερα οι συνθήκες με τις οποίες ξύπνησα να ήταν ιδανικές, να μην έκαναν τίποτα άλλο από το να ανυψώσουν τη διάθεση μου. Μπορεί άλλες φορές να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, με την εκκλησία να χτυπά και να με ξυπνάει ξημερώματα, με βιαστικούς πάκκους (= ο τσαμπίκος κάγκουρας) να περνάνε κάτω από το μπαλκόνι μου με ανάλογα, δυσάρεστα, αποτελέσματα. Σε καμία περίπτωση τα πρωινά στην ελληνική μητρόπολη δεν είναι βαρετά.

Και αυτό οφείλεται σε τρεις λόγους. Πρώτον στην συγκέντρωση πληθυσμού σε μικρό κομμάτι γης, ή αλλιώς πυκνότητα. Δεύτερον στην συγκέντρωση διαφορετικών κατηγοριών πληθυσμού στο ίδιο κομμάτι γης, ή αλλιώς ανομοιογένεια. Και τρίτον παλιές πολυκατοικίες, ή αλλιώς ΟΧΙ κουφώματα αλουμινίου.


Η ΕΜΥ και η χτεσινή μέρα ήταν και ο δύο σαφείς για την έκβαση της σημερινής. Βροχή.

Το φθινόπωρο -ή καλύτερα ο χειμώνας- περισσότερο και από άγγλος στο ραντεβού του φτάνει μια μέρα νωρίτερα, κάνει αισθητή την παρουσία του με τον πιο ανακουφιστικό και γοητευτικό τρόπο, απομακρύνοντας τη ζέστη από την πρωτεύουσα, όπου πλέον αναδύει η υπέροχη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος -κάπου υπάρχει, πρέπει να ψάξουμε να το βρούμε- και δίνοντας τη δυνατότητα να αράξεις στον καναπέ με τις κουρτίνες ανοιχτές και να χαζέυεις τη βροχή.

Καλό χειμώνα!