ένας_μήνας_μετά

Ακούγεται νοσταλγικό. Ίσως και να είναι, όμως.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως -και δεν αναφέρομαι στον Τάσο-, δεν παύει να είναι ο πρώτος μήνας. Ο πρώτος ever που λείπεις σερί από ελλάδα, -άρα- ο πρώτος ever που είσαι σερί στο εξωτερικό. Μπορεί να ακούγονται ίδια, έχουν, ωστόσο, μεγάλη διαφορά μεταξύ τους..

Όπως έχω ξανά_πει, πάντα η εκάστοτε πρώτη περίοδος -η λεγόμενη και "της προσαρμογής"- είναι γεμάτη συναισθήματα. Και μόνο. Μπερδεμένα, ανακατωμένα.

Μετά αρχίζεις και απολαμβάνεις. Αυτό που ζεις, αυτό που έχεις, το διαφορετικό, το νέο, το όμορφο, το άσχημο. Αρχίζεις και εκτιμάς, σέβεσαι, εγκρίνεις, απορρίπτεις. Σε δύο λεπτά βόλτας λες 'γαμώτο, γιατί να μην είναι κ η Αθήνα έτσι;' και 'που χάθηκε πάλι ο ήλιος ρε π****η μου'.


Κάπως έτσι καταλήγεις σε ένα παγοδρόμιο, μπροστά απο το δημαρχείο της Βιέννης, ένα από τα πιο όμορφα και φιλόξενα αστικά τοπία που έχεις δει ποτέ, να χαζεύεις πιτσιρίκια να κάνουν πατινάζ καλύτερα από ότι πρόκειται ποτέ να κάνεις. Και να σε κοροϊδεύουν κιόλας.

weather_(no)cast

Ένα πράγμα δυσκολεύομαι να συνηθίσω.

Βγαίνεις βόλτα το βράδυ, κάνει κρύο, όντως, όσο και να έχεις πιεί -και συνήθως είναι πολύ- το νιώθεις, σε διαπερνά. Κοιτάς ψηλά, τον ουρανό και βλέπεις αστέρια.

-Μου φαίνεται ότι εδώ υπάρχουν περισσότερα, είναι πιο λαμπερά, μπορεί να έχει να κάνει με τη λιγότερη υγρασία (;) που κάνει την ατμόσφαιρα πιο καθαρή, μπορεί να έχει να κάνει με τα λιγότερα φώτα στην πόλη, καθώς οι αυστριακοί -γνωστοί γλεντζέδες- κλείνονται στα σπίτια τους στις 8, σταματώντας ταυτόχρονα οποιαδήποτε παραγωγική διαδικασία της πόλης, εκτός από τα bar και ό,τι ανήκει σε τούρκους, έλληνες, άντε και ισπανούς, κανένα κεμπάπ, δηλαδή.-

Βλέπεις αστέρια, λοιπόν, και σκέφτεσαι την επόμενη μέρα.

Στην Αθήνα, πόσο μάλλον στη Ρόδο, όταν το βράδυ έχει ξαστεριά την ημέρα έχει ήλιο. Είναι κανόνας σχεδόν απαράβατος, με τελικό -υποχθόνιο- στόχο ο καημένος ο ελληνάρας να νομίζει ότι παντού είναι έτσι. Και να προγραμματίζει την επομένη και την διάθεσή του με αυτόν τον τρόπο.

Ξυπνάς, λοιπόν, το πρωί και βλέπεις βροχή. Σε δέκα λεπτά ήλιο. Στο τέταρτο συννεφιά και στο μισάωρο βροχή -και πάλι. Διαδικασία επαναλαμβανόμενη καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας.

Απορώ γιατί και πως να υπάρχει Α.Μ.Υ.; (Αυστριακή Μετεωρολογική Υπηρεσία)

deja_vu

2n+1

Ύστερα, λοιπόν, από 2n αναρτήσεις έρχεται η επόμενη.

It's the first day of the rest of my life.

Από Βιέννη. Όπου τα πράγματα που ξανά_βλέπω είναι, ίσως, περισσότερα από αυτά που πρώτο_βλέπω. Άλλωστε όταν επισκέπτεσαι έναν τόπο -είτε ως εν γένει κάτοικος, είτε ως τουρίστας- υπάρχει πρώτα ο χρόνος προσαρμογής. Οπότε δεν παρατηρείς, δεν κοιτάς, δεν αφουγκράζεσαι. Απλά νιώθεις. Ενίοτε θυμάσαι, αναπολείς, συγκρίνεις και νοσταλγείς.


Θυμάσαι βόλτες, στάσεις, εκεί που έφαγες το τελευταίο σου -βιαστικό- κομμάτι pizza, εκεί που γνώρισες για πρώτη φορά την hadid, εκεί που τσακώθηκες, εκεί που το μετάνιωσες, εκεί που βαρέθηκες, εκεί που ερωτεύτηκες, εκεί που έχασες τη φωτογραφική σου, εκεί που πρόλαβες το τρένο.

Το ίδιο και στην Πράγα. Πρώτα οι αναμνήσεις και ύστερα όλα τα άλλα.

Είσαι στο κέντρο της Ευρώπης, το να ταξιδέψεις είναι εύκολο, αναγκαίο, σχεδόν επιβάλλεται. Φοβάμαι, όμως, τα deja vu. Που είναι τριγύρω μου -και είναι αρκετά.