Σταδιακά, η αλλαγή αυτή φτάνει στο 100%.
Ξεκίνησε, μαζί με την διπλωματική (νομίζω, λίγο αργότερα, λίγο νωρίτερα, δεν έχει σημασία), που σημαίνει πολλές ώρες στη σχολή (άσχετα αν είναι δημιουργικές ή όχι), λίγες ώρες στο σπίτι, λίγες ώρες με την τηλεόραση. Ο επαναπροσδιορισμός του μέσου τελείωσε, βέβαια, νωρίτερα, όταν η τελευταία (ελληνική) σειρά που παρακολούθησα με τους όρους της τηλεόρασης του 20ου αιώνα, ήταν 'στο παρά πέντε'. Έκτοτε η τηλεόραση χρησιμοποιήθηκε, όπως (εκ των υστέρων) ο -διασυνδεδεμένος- υπολογιστής.
Μετά τη διπλωματική ήρθε ο στρατός. Ακόμη (πολύ) λιγότερη τηλεόραση, αφού οι ελεύθερες ώρες ήταν λίγες και (στην αρχή τουλάχιστον) επέλεγες να τις περάσεις στο κρεβάτι σου, παρά στο, μάλλον αφιλόξενο/σκοτεινό, κψμ. 'Φωτεινές' εξαιρέσεις στην απεξάρτηση από την tv ήταν οι έξοδοι, όπου η αποβλάκωση λόγω στρατού είχε αγγίξει υψηλά επίπεδα και το μεταβατικό πέρασμα από την τηλεόραση ήταν συχνά αναγκαίο.
Και, πλέον, το εξωτερικό. Όπου η τηλεόραση σαν έπιπλο δεν υπάρχει, άρα ούτε η πρόσβαση στην 'πληροφορία' της. Τουλάχιστον η άκριτη και χωρίς φραγμούς.
Η μετάβαση, όμως, γίνεται παράλληλα με την αλλαγή στον τρόπο που χρησιμοποιεί ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος τον υπολογιστή και την πρόσβαση σε κάθε λογής δίκτυα. Και που του επιτρέπει να επιλέγει οποιοδήποτε τηλεοπτικό πρόγραμμα ανά πάσα στιγμή (ετεροχρονισμένα, αλλά αυτό το συνηθίζεις, όπως συνηθίζεις στην ιδέα ότι δεν θα δεις μια ταινία στην πρεμιέρα της, αλλά λίγο αργότερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), σερβιρισμένο στο laptop/desktop. Με την δυνατότητα pause, stop, play. Και με livestream σε HD, γιατί απλά μπορείς.
ps: οι ελάχιστες εξαιρέσεις αφορούν τα αθλητικά δρώμενα, που δεν μπορείς να τα δεις ετεροχρονισμένα, ευτυχώς ο γαύρος δεν παίζει φέτος championsleague, τον βάζελο, ποιος νοιάζεται να τον δει.
