στην τουρκιά

Μισοτελειωμένο ποστ: μια χαρά διαβάζεται.

Στην Τουρκιά, λοιπόν, συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον. Χρησιμοποιώ για πρώτη φορά στη ζωή μου το ίδιο μέσο μεταφοράς κάθημερινά. Και όταν λέω το ίδιο εννοώ το ολόιδιο, το λεωφορείο 26Α και την ίδια ακριβώς ώρα. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν είμαι ο μόνος. 

Μαζί μου είναι η κυρα-Μαρία, η Mary, ο Κασσάπης, ο Δάντης, ο Γιαννάκης και άλλοι τόσοι που ακόμα δεν τους έχω βγάλει ονόματα. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μιλάνε μεταξύ τους, είναι σαν και μένα, σίγουρα αναγνωρίζονται ως οι πλέον τακτικοί χρήστες του ίδιου χώρου (χώρος δεν είναι άλλωστε και το εσωτερικό του λεωφορείου;) καμιά φορά κουνάνε και το κεφάλι ο ένας στον άλλον σε ένδειξη αναγνώρισης -αντί του γειά, καλημέρα, τι κάνεις. Παρόλ'αυτά δεν παύει να είναι συγκλονιστικό σε μία μεγάπολη των σχεδόν δεκαπέντε εκατομμυρίων κατοίκων να μπορείς βρεις τέτοιες στιγμές ανθρώπινης μικροκλίμακας.

Είμαι σίγουρος βέβαια ότι και το 021 στο γκύζη να έπαιρνα καθημερινά την ίδια ώρα πάνω κάτω θα είχα τα ίδια αποτελέσματα. Αν και το 021 ως πολύ πιο τακτικό και -άρα- λιγότερο συνεπές μέσο μεταφοράς δε θα ήταν τόσο προβλεπόμενο.

ξανά στον στρατό

Κάπως έτσι ένιωσα περίπου δέκα μέρες πριν, καθώς ήμουν στο αεροπλάνο και ετοιμαζόμασταν για απογείωση. Και όχι επειδή είχα ξυπνήσει νωρίς. 

Τα πάντα έμοιαζαν περίεργα συντονισμένα μεταξύ τους. Κοιτώντας έξω από το μικρό παράθυρο του αεροπλάνου βλέπω οχήματα διαφόρων μεγεθών να κινούνται στον αεροδιάδρομο. Κρατώντας ίσες αποστάσεις, πηγαίνοντας με την ίδια ταχύτητα. Προφανώς γιατί υπάρχουν κανονισμοί. Το ίδιο και με τα αεροπλάνα που πήραν σείρα για απογείωση. Σαν να κινούνται αυτόματα, σαν να δέχονται οδηγίες από κάποιον (τον πύργο;) και τις οποίες δεν μπορούν να παραβούν.

Και επειδή στο κλίμα των (δικών μου προσωπικών ημερών) σκεφτόμαστε το μέλλον, πως θα θέλαμε να είναι, πως θα θέλαμε να ζούμε σε 18 χρόνια, γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο με λιγότερα συντονισμένα γεγονότα; Όπου δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πηγαίνουμε στην δουλεία 9-17, Δευτέρα με Παρασκευή. Όπου δεν έχουμε αφεντικά αλλά συνεργάτες. Όπου δεν υπάρχει κάποιος που αποφασίζει την αξία μας και μας πληρώνει αναλόγως, αλλά βρίσκουμε τις σχέσεις μεταξύ μας.