περί θανάτου

Τον Σαραμάγκου τον γνώρισα έμμεσα, από την ταινία Περί Τυφλότητας. Ολοκληρωμένα, τουλάχιστον, μιας και είχα ήδη εδώ και καιρό ξεκινήσει να διαβάζω το Περί Θανάτου, το οποίο και είχα σταματήσει επειδή έπρεπε να ασχοληθώ με διαβάσματα άλλα, περισσότερο συγκεκριμένα (θεματικά) και εξειδικευμένα.

Με το βιβλίο καταπιάστηκα ξανά πρόσφατα και το τελείωσα προχτές. Τόσο το θέμα της ταινίας (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του πορτογάλλου νομπελίστα συγγραφέα) όσο και το βιβλίο αφορούν ζητήματα άκρως κοινωνικά, τοποθετούνται σε χρόνο και σε χώρο άγνωστο, χωρίς ήρωες_ατραξιόν, καθώς τα θέματα και το πλάσιμό τους αποτελούν από μόνα τους την ατραξιόν. Στην ταινία, λοιπόν, η όλη υπόθεση ξεκινάει με την φανταστική κατάσταση σύμφωνα με την οποία μία "επιδημία τυφλότητας" εξαπλώνεται σε ολόκληρη την χώρα, σταδιακά, αργά με ευφάνταστα αποτελέσματα και συνέπειες.



Το βιβλίο καταπιάνεται με το ζήτημα του Θανάτου και ξεκινάει και αυτό με την υπόθεση πως την επομένη της αλλαγής του χρόνου, ο θάνατος παύει να υπάρχει σε μία ολόκληρη χώρα. Τα ζητήματα που θίγονται σε αυτή τη διαφορετική θεματολογία θεωρώ πως είναι περισσότερο φιλοσοφικά παρά άμεσα κοινωνικά όπως στο Περί Τυφλότητας. Το πιο ενδιαφέρον και το οποίο υπήρξε η αφορμή για αυτό το post είναι το εξής.

Έχω ξεκινήσει να διαβάζω το βιβλίο. Στην πορεία του είναι ενδιαφέρον, σε μερικά σημεία ανατρεπτικό, όμως στη μεγαλύτερη διάρκεια το επισκιάζει η εντύπωση της ταινίας, γίνονται συγκρίσεις σχετικά με τη θεματολογία (καθώς θεωρώ πολύ πιο άμεση και κοινωνικά συγκλονιστική την ιστορία περί τυφλότητας από την κοσμολογική και φιλοσοφική κουβέντα περί θανάτου), σχετικά με τις επιμέρους ιστορίες που επιλέγει ο συγγραφέας να αναλύσει, τους χαρακτήρες που επιλέγει να σκιαγραφήσει.

Μέχρι που φτάνεις στις τελευταίες 20-30 σελίδες, και εκεί που ακριβώς νιώθεις να επαναλαμβάνονται σημεία, θέσεις, απόψεις, αρχίζεις ουσιαστικά να βαριέσαι και διαβάζεις για να φτάσεις στο τέλος και να μην το παρατήσεις (ας πούμε και ελέω της ταινίας), ξεκινάει η ιστορία των τελευταίων σελίδων, η ανατροπή όσων σχεδόν έχεις διαβάσει στις υπόλοιπες 160 σελίδες, με ένα από τα πιο συγκινητικά, πιο ρεαλιστικά και πιο συγκλονιστικά φινάλε που (προσωπικά) έχω αντικρύσει ποτέ.

Και που με κάνει _για πρώτη φορά_ να ξαναδιαβάσω το τέλος. Ξανά και ξανά.

coke/beer

Ή πώς η διαφήμιση γίνεται τέχνη.

όρια

Πρόκειται για όρια εσωτερικά_άυλα_συναισθηματικά.

Προσωπικά επίσης. Το δικό μου τοποθετείται κάπου μέσα στο ελ.βελ. λίγο μετά το σημείο που ξεκινάνε τα duty free, εκεί που τσεκάρουν την κάρτα επιβίβασής σου και σου επιτρέπουν να περάσεις προς την έξοδο αναχώρησης (συνδέονται, δε, γενικά με χώρους μετεπιβιβάσεων, non-places, που μόνο στόχο έχουν να σε φέρουν πιο κοντά στην ικανοποίηση των επιθυμιών σου).

Είναι αυτή η αόρατη γραμμή που μόλις την περνάς μπαίνεις σε διαφορετική διάθεση, άλλο κλίμα. Γιορτινό, ξεκούραστο, ανέμελο. Σπιτικό.

urbandot

Ή αλλιώς αστική κουκκίδα.

Μπορεί να μην έγινε κάποιο επίσημο welcome post, μπορεί το template να είναι υπό κατασκευή -αν και όπως φαίνεται θα είναι υπό κατασκευή μέχρι να βαρεθούμε να γράφουμε, να μην έχει λόγο ύπαρξης-, όμως εγώ οφείλω, καθώς ανέβασα το πρώτο μου post εκεί, να βάλω και την παραπομπή.

Την παραπομπή στο μεγάλο αδερφάκι. Αν και νεότερο, μεγαλύτερο. Γιατί ξεκινάει μεγαλύτερο, αφού πλέον δεν θα γράφω μόνος μου, δεν θα ζαλίζω τους άτυχους αναγνώστες με προσωπικές σκέψεις. Όχι μόνος μου, τουλάχιστον.

Σκοπός του urbandot, που αποτελεί κοινή προσπάθεια -κατ' αρχήν- δύο, είναι να αποτελέσει σημείο -ανοικτής και online- συγκέντρωσης θεμάτων που θεωρούμε -αρχιτεκτονικά- ενδιαφέροντα. Πράγματα που συζητάμε μεταξύ μας, απόψεις που εκφράζουμε σε πηγαδάκια φοιτητικά -και μη- πλέον παίρνουν έναν χαρακτήρα περισσότερο δημόσιο με απώτερο στόχο να δημιουργηθεί μία κάποια συζήτηση γύρω από θέματα, γιατί όχι και με αποτελέσματα.

Είναι, λοιπόν, το μεγάλο αδερφάκι του city(e)scape -που θα συνεχίσει να υπάρχει με διαφορετικό περιεχόμενο- και για το οποίο είμαι πολύ χαρούμενος και περήφανος, αφού ύστερα από πολλές συζητήσεις απέκτησε τα πρώτα του posts και ξεκινάει μιά διαδρομή ιδιαίτερη και μοναδική στον χάρτη του παγκόσμιου internet.

λ. αλεξάνδρας

Η ομίχλη που απλωνόταν χτες στη λεωφόρο του κέντρου της αθήνας δεν είναι αυτή που ενίοτε μας γοητεύει. Δεν είχε την παγωνιά που την περιβάλλει, το αίσθημα της άγνοιας, την επιθυμία της εξερεύνησης, της ανακάλυψης. Δεν είχε υγρασία.

Η ομίχλη που απλωνόταν στην αλεξάνδρας ήταν άλλου είδους, από αυτό που κανένας δεν θέλει να εξερευνήσει, που σου καίει τα σωθικά, που σε κάνει να δακρύζεις. Που ξέρεις πολύ καλά τι βρίσκεται πίσω της, τι βρίσκεται μπροστά της. Ξέρεις ποιος την προκαλέι, τα πάντα γύρω σου είναι ζεστά, καυτά.


Δεν ήταν η χριστουγεννιάτικη ομίχλη -ατμόσφαιρα- που εγώ επιθυμούσα, που όλοι μας επιθυμούσαμε. Με μια αφορμή ασύλληπτη, αδιανόητη, η πρωτεύουσα βρίσκεται σε ένα κλίμα κάθε άλλο παρά γιορτινό -αν και άκρως φωτεινό και εντυπωσιακό.

Καλό ταξίδι στον μικρό Αλέξανδρο (;)

χιόνι

Βόλτα στην Αλεξάνδρας, χτες βράδυ, ζέστη (με βάση τουλάχιστον τα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα) αρκετή, ώστε να μπορείς να περπατάς χωρίς να χρειάζεται να κουμπωθείς, με βηματισμό αργό, χαλαρό και αδιάφορο. Είχα καιρό να περπατήσω την διαδρομή Μετρό Αμπελόκηποι - Γκύζη, δεν το συνηθίζω εκτός και αν υπάρχει μια καλή παρέα για βόλτα ή δεν υπάρχουν λεωφορεία.

Τελευταία φορά, λοιπόν, ήταν τον περασμένο Φεβρουάριο, οπότε και λόγω του χιονιού που είχε κατακλύσει τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, οι συγκοινωνίες (άρα και η χρήση αυτοκινήτου) είχαν σταματήσει.


Τα δυο αξιοπρόσεκτα του θέματος είναι:
α. στην Αθήνα χιονίζει κάθε δύο χρόνια, 2004_2006_2008 -προφανώς αναφέρομαι στο κέντρο, αφού στα ΒΠ χιονίζει κάθε Δευτέρα_Τετάρτη_Παρασκευή-, φέτος, δηλαδή δεν προβλέπεται, άσχετα με τα νέα κλιματικά δεδομένα, τις νέες αλλαγές που έχουν θέσει την Ευρώπη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και παντού χιονίζει, εκτός από την Αθήνα που σχεδόν κυκλοφορούμε με κοντομάνικο, ο ήλιος καίει -για όλους- κτλ κτλ.
β.όταν περπατάς στον δρόμο, ο καθένας κινείται με την δικιά του, εντελώς προσωπική ταχύτητα. Θα πρότεινα μάλιστα το εν λόγω χαρακτηριστικό να αναχθεί σε ιδιαίτερα σημαντικό και κατ' εξοχήν προσωπικό, σαν το δακτυλικό αποτύπωμα, την οδοντοστοιχία, την κόρη του ματιού και το dna, αφού προφανώς γίνουν οι απαιτούμενες μελέτες που θα αποδείξουν την αλήθεια των ισχυρισμών μου. Ο καθένας, λοιπόν, για τους δικούς του ιδιαίτερους και ποικίλλους λόγους περπατάει με διαφορετική ταχύτητα, ανάλογα με την βιασύνη του, συχνά την καταγωγή του, τη διάθεσή του και άλλους πολλούς παράγοντες.
Τα πράγματα αλλάζουν όταν ο δρόμος είναι χιονισμένος.

Τότε περπατάς στην μέση της λ. Αλεξάνδρας -δεν υπάρχουν αυτοκίνητα άλλωστε- και το εκπληκτικό είναι πως λόγω του χιονιού και του κινδύνου της πτώσης -και των άμεσων συνεπειών της- η ταχύτητα που μπορεί να αναπτύξει ο περιπατητής είναι μία και μοναδική, η απαραίτητη για να μην πέσεις και να φτάσεις κάποια στιγμή -στο απώτερο μέλλον- στον προορισμό σου, και ίδια για όλους. Σαν να σβήνεις τα δακτυλικά αποτυπώματα, σαν να φοράς φακούς επαφής με ίδιο χρώμα σε όλους τους ανθρώπους.
Τους οποίους βλέπεις και παρατηρείς να προχωράνε με σταθερές αποστάσεις μεταξύ τους, σαν καραβάνι στη μέση της -κάτασπρης- ερήμου, μέρος του οποίου είσαι και συ, και ξαφνικά, χωρίς να έχεις ξαναβρεθεί_συναντηθεί με τους συνοδοιπόρους σου, γίνεστε όλοι μαζί μια παρέα που δεν μιλά, που επικοινωνεί με τα μάτια και που υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και κατανόηση, τόση που ξέρεις πως κανένας δεν θα σχολιάσει περίεργα την αστάθεια με την οποία αντιμετωπίζεις τον πάγο κάτω από τα πόδια σου -όπως και την πολύ συχνή ενθουσιώδη κατάληξη με χέρια, κώλο, πόδια στο παγωμένο οδόστρωμα.

Έτσι, για να μπούμε σε κλίμα χριστουγεννιάτικο -μακάρι και χιονισμένο.

αλλαγή πορείας

Για λόγους που θα αποκαλυφθούν εν καιρώ, το blog στον δεύτερό του χρόνο αλλάζει πορεία, στόχους, αφορμές και (ίσως) αποτέλεσμα.

Ο εικονικός περίπατος στην μητρόπολη (ή μήπως ο περίπατος στην εικονική μητρόπολη) γίνεται περισσότερο διαισθητικός, συναισθηματικός. Αφορμές θα είναι ακούσματα, ήχοι, εικόνες που χτυπούν σε νεύρα αισθητικά. Η αναζήτηση και η εξερεύνηση συνεχίζεται και στις σελίδες της λογοτεχνίας και στον τρόπο με τον οποίο ο (αστικός) χώρος γίνεται αντιληπτός και αποδίδεται από τους συγγραφείς.

Φράσεις, εκφράσεις, παραφράσεις θα είναι πολύ πιο πυκνές στη νέα δομή του blog, στην προσπάθεια να γίνει η αναζήτηση πιο ευρεία, πιο ανοιχτή, λιγότερο αρχιτεκτονική (με την παραδοσιακή της έννοια και ερμηνεία), πιο επίκαιρη.

Η νέα σελίδα γράφεται με δύο διαφημιστικά (ας πούμε) σποτ, που δεν χωράνε λόγια ή επεξηγήσεις.