hyperspace

Stacks/Servers
In early libraries, with small numbers of volumes, books had lined the walls of the reading room. Later, as the ratio of book storage to reading space changed, the book stacks were separated from the reading rooms and increasingly became the dominant spatial element.

Galleries/Virtual Museums
Each item in the collection can have hyperlinks to other items that are related in some interesting way, so that the virtual museum visitor can construct a particular path through the collection according to personal interest. A vitrual museum can offer far more choices of exploration than even the Pinakothek. (The Alte Pinakothek, Munich, by Leo von Klenze, 1826-1836)

Theaters/Entertainment Infrastructure
Entertainment is information. (...) If you receive three-dimensional models of a sporting event rather than a stream of two-dimensional video images, you could take control of some directorial functions by selecting viewpoints and operating a virtual camera.

Θραύσματα από "City of Bits", William J. Mitchell

Second Life: Η απομυθοποίηση εκ των έσω

Ύστερα από παράπονα (εύλογα), συμπληρώνω..

Το παραπάνω comic είναι δημιούργημα της Tateru Nino, κατοίκου του Second Life και κατόχου του blog Dwell On It.

Στην πραγματική ζωή (Real Life/RL) είναι αυτιστική (για την ακρίβεια σύνδρομο Asperger) και στον εικονικό κόσμο του Second Life βρήκε έδαφος πρόσφορο να αναπτύξει κοινωνικές επαφές, πράγμα δύσκολο στην πραγματική της ζωή, για λόγους τουλάχιστον προφανείς.

Το Second Life χρησιμοποιείται από ερευνητικές ομάδες ως βοηθητικό εργαλείο για την βελτίωση συνθηκών ζωής ατόμων με ανάλογες παθήσεις, που η κοινωνικοποίησή τους είναι δύσκολη στην καθημερινότητα (όχι όμως αδύνατη λόγω της ασθένειας), προκειμένου να αποκτήσουν μεγαλύτερη άνεση και οικειότητα με ανθρώπους γύρω τους που δεν είναι γιατροί ή αντίστοιχο προσωπικό. Σε ρεαλιστικές συνθήκες κοινωνικοποίησης και με ενθαρρυντικά αποτελέσματα στην RL και στις "πραγματικές" τους διαπροσωπικές σχέσεις.

Για την ιστορία:
lol=laugh out loud (χρησιμοποιείται για να εκφράσεις το γέλιο σου σε εικονικούς κόσμους ή σε chat rooms)

wtf=what the fuck (χρησιμοποιείται για να εκφραστεί αγανάκτηση, έκπληξη, ενθουσιασμός)

χρυσόψαρο

Ήθελα να μεταφέρω κάποια αποσπάσματα από ένα κείμενο που διάβασα (;). Έχω, λοιπόν, περίπου μιάμιση ώρα ψάχνοντας το εν λόγω κείμενο. Αρχικά ήμουν αρκετά σίγουρος -τρομάρα μου- ότι το είχα διαβάσει στην ελευθεροτυπία, κάτι σαν συνέντευξη μου έκανε, ξεκινάω, λοιπόν, την αναζήτησή μου από εκεί. "Μάλλον στις τέχνες θα βρίσκεται", σκέφτομαι, και πηδώντας γρήγορα τους τίτλους σχετικά με τη δολοφονία του σεργιανόπουλου -παραδόξως βρίσκονται και αυτοί στην κατηγορία των τεχνών, ενώ πρόκειται για αστυνομικό ρεπορτάζ-, προχωράω τις ημερομηνίες προς τα πίσω, ψάχνοντας, διαβάζοντας, ξανα-διαβάζοντας. Μήπως και θυμηθώ. Φτάνω σε ημερομηνίες που έχω ξεχάσει ότι υπάρχουν, οπότε αποφασίζω να πατήσω το κουμπάκι που λέει HOME και να βρεθώ στη σημερινή ημερομηνία προκειμένου να ξαναρχίσω την αναζήτηση σε μεγαλύτερο εύρος, σε μικρότερο βάθος χρόνου. Ψάχνω ακόμα και στα οικονομικά, τα οποία σπανίως -έτσι κ αλλιώς- διαβάζω, αφού συνήθως δεν τα καταλαβαίνω, όσο θα ήθελα ή θα έπρεπε, και όταν τα καταλαβαίνω με νευριάζουν. Η αναζήτηση συνεχίζεται -ανεπιτυχώς- και μεταφέρεται στον έτερο δικτυακό τόπο που φροντίζει για την ενημέρωσή -άρα και την μόρφωσή- μου, στο ιν.γρ. Εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά. Οι τίτλοι είναι πολύ πιο προσιτοί, οι ημερομηνίες λείπουν, η αναδρομή στο παρελθόν γίνεται με απλό scroll down, η αναζήτηση πιο εύκολη, όσο, όμως, και άκαρπη.

Δεν θα έγραφα τίποτα από αυτή την μικρή μου πρωινή περιπέτεια, αν δεν είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου ένα κ μοναδικό απόσπασμα από το κείμενο που προσπαθώ μανιωδώς να βρω.
Έλεγε περίπου ότι στο ίντερνετ, στο διαδίκτυο δεν σπαταλάμε απλώς χρόνο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους κ σκοπούς. Αφήνουμε πίσω το στίγμα μας. Τις πατημασιές μας, τις λέξεις μας, τις μουσικές μας. Τις εικόνες μας, τα βίντεό μας, τις εντυπώσεις μας. Τους διαλόγους μας, τα μηνύματά μας, τα εμαιλ μας.
Πράγματα στα οποία μπορούμε να ανατρέξουμε, να μας θυμίσουν, να μας συγκινήσουν ή όχι.
Αυτό, λοιπόν, κάνω και γω τώρα -σίγουρος ότι μέχρι αύριο το πρωί και αυτό το μικρό απόσπασμα θα έχει εξαφανιστεί από τη μνήμη μου και θα ανακαλύψω για ακόμα μία φορά τη γυάλα μου- σημειώνοντας κάτι που με συγκίνησε, κάτι που με έκανε να σκεφτώ το ιντερνετ διαφορετικά από ένα τεχνοκρατικό εργαλείο. Φαντάσου το σαν έναν χάρτη. Με τελίτσες παντού για κάθε κλικ που έκανες.

(Το κείμενο στο οποίο αναφέρομαι δν ξέρω καν αν υπάρχει. Μπορεί κ να το είδα στον ύπνο μου, σε κάποιο από αυτά τα πολύ μπερδεμένα όνειρα. Αν όμως υπάρχει κάπου κ κάποιος το αναγνωρίσει ας με συγχωρέσει που δν μετέφερα -προφανώς- σωστά τα νοήματά του ή που παρέλειψα μερικά -επίσης προφανώς- σημαντικά. Ήταν απλά ένα γρήγορο διάβασμα κ αυτά που περιγράφω ήταν ένα τυχαίο αποτύπωμα.)

_zink

Πόσο καιρό άραγε θα μας πάρει για να φτιάξουμε κινητά που πίσω από την κάμερα των 5mpixel θα υπάρχει αυτό το υπέροχο gadgetάκι, το οποίο ό,τι μόλις φωτογραφήσαμε το μεταμορφώνει σε τυπωμένη φωτογραφία στην άκρη του πορτοφολιού μας;

Μέχρι πρότινος μας αποασχολούσε το θέμα των άπειρων, πλέον, φωτογραφειών, χάρη στην ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Τόνοι στοιβάζονταν σε σκληρούς δίσκους, άλλες τις χρησιμοποιούσες, άλλες δεν τις ξανακοίταζες ποτέ.
Σε καμία περίπτωση όμως η παραγωγή τυπωμένων φωτογραφιών δεν ήταν ανάλογη με την παραγωγή φωτογραφιών.

Άραγε τέτοια μηχανηματάκια, τέτοιες καινοτομίες, μπορούν να ξαναφέρουν την φωτογραφία στα άλμπουμ μας;

_iCity

'Εβγαλε η Apple κάποιο νέο gadget και όλοι μιλάνε αυτές τις μέρες για τον i-vassili;

Στη στήλη Οι απαντήσεις του Forrest Gump στην τελευταία Athens Voice δημοσιεύεται αυτή η ερώτηση και προφανώς έχει να κάνει με το κλίμα των ημερών -όπως και αν το πάρει κανείς, είτε χριστουγεννιάτικα είτε τεχνολογικά.

Το σίγουρο είναι πως κάποια πράγματα αλλάζουν. Όχι τόσο υλικά, όσο περισσότερο οι αντιλήψεις, οι ιδέες. Γίνονται πιο τεχνολογικές, πιο πληροφοριακές. Άλλωστε δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι βιώνουμε μια τομή, σχετικά με τους τρόπους επικοινωνίας, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την καθημερινότητα.

Δεν γράφουμε ημερολόγιο, γράφουμε στο blog -δημοσιοποιώντας παράλληλα οποιαδήποτε σκέψη ανά πάσα στιγμή-, προχωράμε στον δρόμο με το κινητό στο χέρι -ούτε καν στην τσάντα- καθώς η ανάγκη να είσαι online -με κάθε δυνατό τρόπο- είναι, πλέον, επιτακτική.

Ενημερωνόμαστε από το internet, διαβάζουμε στο internet, βλέπουμε τηλεόραση στο internet, ψυχαγωγούμαστε στο internet, επικοινωνούμε μέσω internet.
Ζούμε -πρώτη, δεύτερη, τρίτη ζωή, δεν ξέρω...- στο internet.




Η πόλη κοιτά (;) περιμένοντας να δεχτεί τις επιδράσεις.
Η ελληνική πόλη, αυτή που δεν οικοδομήθηκε ποτέ με κάποιο πρόγραμμα, αυτή που δεν γκετοποιήθηκε ποτέ χάρη σε αυτή την αναρχία δόμησης, αυτή που παραμένει ζωντανή καθ'όλη τη διάρκεια του 24ώρου, αυτή που με κάθε αφορμή προσπαθεί να σε σκοτώσει -ρεαλιστικά ή όχι-, αυτή που σκαρφαλώνει στα βουνά και αλλάζει την τοπογραφία γύρω της κατά βούληση, αυτή που έχει φροντίσει να σου κτίσει το πιο κιτς καφέ για να χαζεύεις την πιο όμορφη θέα γύρω σου.


Η ελληνική πόλη αρχίζει να μεταφράζει αυτές τις εντάσεις σε κώδικες ηλεκτρονικούς, με τρόπο τέτοιο που μετατρέπουν τον Υμηττό σε background, αμέτοχο -προς το παρόν-, τις γύρω χρήσεις σε εικονίδια του desktop σου, που κατά περίπτωση κάνεις διπλό click και συμμετέχεις.

_cyberscape

(in reply to pan)

Ένα χαλί, τεράστιο, παγκόσμιο, χωρίς εξάρσεις, χωρίς πυκνώσεις και αραιώσεις.
Παντού είσαι στο σπίτι σου, είσαι στο inbox σου, είσαι στο blog σου.
Αρκεί να έχεις πρόσβαση. Και όρεξη.
Αρκεί να είσαι μέλος αυτής της -νέας- κοινότητας. Να την κατέχεις και να σε κατέχει.
Ή μήπως όχι;

Ένα μαγικό χαλί, που σου επιτρέπει να πετάς, να απογειώνεσαι από την Καλαφάτη, να προσγειώνεσαι στη Λομβάρδου, στο Παρίσι, στη Ρόδο, στη Θεσσαλονίκη, να μιλάς, να ακούς, να νιώθεις, σαν να ήσουν εκεί.

Ή μήπως είσαι εκεί -με έναν νέο τρόπο-;