onthewayBack

Λίγες μέρες πριν μπω στο αεροπλάνο για την επιστροφή στην Αθήνα. Ύστερα απο 4μιση μήνες.

Η Βιέννη είναι όμορφη. Έτσι κ αλλιώς. Μου είπαν ότι βρίσκεται μέσα στις 5 πόλεις παγκορμίως με το καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Και μπορώ να φανταστώ και να καταλάβω τους λόγους. Πράσινο, πάρκα, καθαριότητα, υποδομές, συγκοινωνίες. Άνθρωποι χαλαροί, χωρίς άγχος, χωρίς τρέξιμο. Πρόκειται για μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με όσα καλά μπορεί αυτός ο χαρακτηρισμός να κουβαλάει μαζί του και με τα επιπλέον θετικά του μικρού μεγέθους. Δεν είναι αχανής, οι αποστάσεις είναι μικρές, λειτουργικές. Με πληθώρα επιλογών, δυνατοτήτων.

Δεν παύει να είναι όμως μια βαρετή πόλη. Πολύ ήσυχη.

Η Βιέννη μ'αρέσει πολύ, όχι όμως επειδή με γοήτευσε σαν πόλη. Δεν με τράβηξε ο παλμός της, ο ρυθμός της, δεν με άγγιξε το κλίμα της, το κλίμα των ανθρώπων της. Η Βιέννη μ'αρέσει γιατί την έζησα όπως την έζησα. Με πολλούς καλούς φίλους από όλη την Ευρώπη, κάθε βράδυ σε μέρη διαφορετικά, με συζητήσεις διαφορετικές, με χορό, με τραγούδι. Δεν θα μου λείψει, άλλωστε και τίποτα άλλο. Αυτά και μόνο.

Τη Βιέννη την αγαπώ γιατί την έζησα όπως την έζησα. Και δεν θα μπορούσα να τη ζήσω αλλιώς.

details

Ωραία κτίρια μπορούν να φτιάξουν πολλοί. Διάσημοι, άγνωστοι, έλληνες, ξένοι. Κτίρια με ποιότητες χώρων, εξωτερικών, εσωτερικών, ημιυπαίθριων. Με φαντασία, αρμονικές αναλογίες, ενδιαφέρουσες όψεις.


Αυτό, όμως, που συγκινεί εμένα περισσότερο δεν είναι άλλο από τις λεπτομέρειες. Μικρά στοιχεία, κομμάτια του κτιρίου που αναδεικνύουν την ευαισθησία, την οπτική του αρχιτέκτονα, την ολοκληρωτική μελέτη του πάνω στο κτίριο. Που ξεχωρίζουν τους εν λόγω αρχιτέκτονες από μεγάλα αρχιτεκτονικά γραφεία που, σε μία -αγωνιώδη όσο και απαραίτητη (;) στα σύγχρονα πλαίσια του μάρκετινγκ- προσπάθεια παγκοσμιοποίησης της αρχιτεκτονικής, αναλώνονται σε μεγάλα έργα με αναμφισβήτητες ποιότητες όπου όμως λείπει η ευαισθησία στον χειρισμό των λεπτομερειών. Των υλικών, των χρωμάτων, των επιφανειών.


Κάπως έτσι, η αρχιτεκτονική γίνεται τέχνη και η πολυπλοκότητα μαεστρία.

(Photos from: Olympic archery range for the 1992 Summer Olympics, Vall d'Hebrón, Barcelona, architect Enric Miralles)

συνέντευξη

Πήγατε σ' έναν τόπο και πετύχατε, διακριθήκατε. Πολλοί άνθρωποι μεταναστεύουν, αλλά περνούν ίσως και όλη τη ζωή τους, δυσφορώντας και βάλλοντας κατά της καινούργιας τους πατρίδας.

«Θα σας πω μια ιστορία που διάβασα κάπου. Ενας Εβραίος γλίτωσε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τελικά βρέθηκε στην Αμερική. Πέρασαν τα χρόνια, έκανε περιουσία, αλλά πάντα κατηγορούσε στα παιδιά του την Αμερική. Τους έλεγε, "η Αμερική είναι έτσι, η Αμερική είναι αλλιώς". Και τελικά, για να μην καταστρέψει τη ζωή του, γέμισε ένα δωμάτιο της βίλας του με φωτογραφίες από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, για να θυμάται τι άφησε πίσω του (γέλια). Μιλώντας σοβαρά, θεωρώ τεράστια σπατάλη ζωής να υποπίπτεις στην άρνηση της χώρας στην οποία ζεις, διότι, καλώς ή κακώς, η ευθύνη για το πώς ζει ο καθένας τελικά είναι δική του, δεν είναι ούτε του γείτονα ούτε του κράτους. Το κράτος μπορεί να μου δώσει καλύτερα πράγματα, αλλά δεν μπορεί να μου δώσει την καλή διάθεση, ούτε το χιούμορ, ούτε την ανάγκη και τη δυνατότητα να καταλάβω. Νομίζω ότι οι άνθρωποι αυτοί απλώς καταστρέφουν τη ζωή τους, έχω συναντήσει αρκετούς και ειλικρινά τους λυπάμαι».

Πολλές φορές αυτό συνδέεται ιδεολογικά με το ότι κρατούν την ταυτότητα του τόπου από τον οποίο ήρθαν.

«Ασφαλώς. Εχουν την εντύπωση ότι παραμένουν πιο γνήσιοι, μη μαθαίνοντας τίποτε από τη νέα τους χώρα. Ομως με αυτή τη λογική θα ήμασταν ακόμη επάνω στα δένδρα. Διότι όλο το νόημα της ανθρώπινης ζωής είναι ότι μπορούμε να μάθουμε κάτι από τους πάντες. Βέβαια, πρέπει να υπάρχει και κάποια κατανόηση. Η μετανάστευση είναι πράγματι μια τραυματική εμπειρία. Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα έτοιμοι να μετακινηθούν σε άλλον τόπο. Με αποτέλεσμα να υποπίπτουν στη νοσταλγία, που είναι το δεύτερο δράμα. Επειδή αυτό που νοσταλγούν έχει πάψει να υπάρχει πια. Αν γυρίσω εγώ τώρα στους Μολάους όπου γεννήθηκα, τι θα βρω από τους Μολάους που θυμάμαι; Τίποτε απολύτως. Κι έτσι, τελικά αυτοί οι άνθρωποι πληρώνουν ένα πολύ βαρύ τίμημα κάτω από το πρόσχημα γνησιότητας της ταυτότητας. Δεν νομίζω ότι αλλάζει η ταυτότητα αν μάθεις κάτι από άλλους. Αντίθετα, πλουτίζει η ταυτότητα, και, αν θέλετε, ο μόνος τρόπος να διατηρήσεις την ταυτότητά σου σε μια ξένη χώρα είναι να μάθεις τη νέα χώρα. Αλλιώς φοβάμαι ότι θα φθαρείς, θα αρχίσεις να φθίνεις».

Μία πολλή όμορφη συνέντευξη, από έναν άνθρωπο που ζει 46 χρόνια στη σουηδία, για τη μετανάστευση, τη ζωή στο εξωτερικό, το euro...

χρυσόψαρο

Ήθελα να μεταφέρω κάποια αποσπάσματα από ένα κείμενο που διάβασα (;). Έχω, λοιπόν, περίπου μιάμιση ώρα ψάχνοντας το εν λόγω κείμενο. Αρχικά ήμουν αρκετά σίγουρος -τρομάρα μου- ότι το είχα διαβάσει στην ελευθεροτυπία, κάτι σαν συνέντευξη μου έκανε, ξεκινάω, λοιπόν, την αναζήτησή μου από εκεί. "Μάλλον στις τέχνες θα βρίσκεται", σκέφτομαι, και πηδώντας γρήγορα τους τίτλους σχετικά με τη δολοφονία του σεργιανόπουλου -παραδόξως βρίσκονται και αυτοί στην κατηγορία των τεχνών, ενώ πρόκειται για αστυνομικό ρεπορτάζ-, προχωράω τις ημερομηνίες προς τα πίσω, ψάχνοντας, διαβάζοντας, ξανα-διαβάζοντας. Μήπως και θυμηθώ. Φτάνω σε ημερομηνίες που έχω ξεχάσει ότι υπάρχουν, οπότε αποφασίζω να πατήσω το κουμπάκι που λέει HOME και να βρεθώ στη σημερινή ημερομηνία προκειμένου να ξαναρχίσω την αναζήτηση σε μεγαλύτερο εύρος, σε μικρότερο βάθος χρόνου. Ψάχνω ακόμα και στα οικονομικά, τα οποία σπανίως -έτσι κ αλλιώς- διαβάζω, αφού συνήθως δεν τα καταλαβαίνω, όσο θα ήθελα ή θα έπρεπε, και όταν τα καταλαβαίνω με νευριάζουν. Η αναζήτηση συνεχίζεται -ανεπιτυχώς- και μεταφέρεται στον έτερο δικτυακό τόπο που φροντίζει για την ενημέρωσή -άρα και την μόρφωσή- μου, στο ιν.γρ. Εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά. Οι τίτλοι είναι πολύ πιο προσιτοί, οι ημερομηνίες λείπουν, η αναδρομή στο παρελθόν γίνεται με απλό scroll down, η αναζήτηση πιο εύκολη, όσο, όμως, και άκαρπη.

Δεν θα έγραφα τίποτα από αυτή την μικρή μου πρωινή περιπέτεια, αν δεν είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου ένα κ μοναδικό απόσπασμα από το κείμενο που προσπαθώ μανιωδώς να βρω.
Έλεγε περίπου ότι στο ίντερνετ, στο διαδίκτυο δεν σπαταλάμε απλώς χρόνο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους κ σκοπούς. Αφήνουμε πίσω το στίγμα μας. Τις πατημασιές μας, τις λέξεις μας, τις μουσικές μας. Τις εικόνες μας, τα βίντεό μας, τις εντυπώσεις μας. Τους διαλόγους μας, τα μηνύματά μας, τα εμαιλ μας.
Πράγματα στα οποία μπορούμε να ανατρέξουμε, να μας θυμίσουν, να μας συγκινήσουν ή όχι.
Αυτό, λοιπόν, κάνω και γω τώρα -σίγουρος ότι μέχρι αύριο το πρωί και αυτό το μικρό απόσπασμα θα έχει εξαφανιστεί από τη μνήμη μου και θα ανακαλύψω για ακόμα μία φορά τη γυάλα μου- σημειώνοντας κάτι που με συγκίνησε, κάτι που με έκανε να σκεφτώ το ιντερνετ διαφορετικά από ένα τεχνοκρατικό εργαλείο. Φαντάσου το σαν έναν χάρτη. Με τελίτσες παντού για κάθε κλικ που έκανες.

(Το κείμενο στο οποίο αναφέρομαι δν ξέρω καν αν υπάρχει. Μπορεί κ να το είδα στον ύπνο μου, σε κάποιο από αυτά τα πολύ μπερδεμένα όνειρα. Αν όμως υπάρχει κάπου κ κάποιος το αναγνωρίσει ας με συγχωρέσει που δν μετέφερα -προφανώς- σωστά τα νοήματά του ή που παρέλειψα μερικά -επίσης προφανώς- σημαντικά. Ήταν απλά ένα γρήγορο διάβασμα κ αυτά που περιγράφω ήταν ένα τυχαίο αποτύπωμα.)