λ. αλεξάνδρας

Η ομίχλη που απλωνόταν χτες στη λεωφόρο του κέντρου της αθήνας δεν είναι αυτή που ενίοτε μας γοητεύει. Δεν είχε την παγωνιά που την περιβάλλει, το αίσθημα της άγνοιας, την επιθυμία της εξερεύνησης, της ανακάλυψης. Δεν είχε υγρασία.

Η ομίχλη που απλωνόταν στην αλεξάνδρας ήταν άλλου είδους, από αυτό που κανένας δεν θέλει να εξερευνήσει, που σου καίει τα σωθικά, που σε κάνει να δακρύζεις. Που ξέρεις πολύ καλά τι βρίσκεται πίσω της, τι βρίσκεται μπροστά της. Ξέρεις ποιος την προκαλέι, τα πάντα γύρω σου είναι ζεστά, καυτά.


Δεν ήταν η χριστουγεννιάτικη ομίχλη -ατμόσφαιρα- που εγώ επιθυμούσα, που όλοι μας επιθυμούσαμε. Με μια αφορμή ασύλληπτη, αδιανόητη, η πρωτεύουσα βρίσκεται σε ένα κλίμα κάθε άλλο παρά γιορτινό -αν και άκρως φωτεινό και εντυπωσιακό.

Καλό ταξίδι στον μικρό Αλέξανδρο (;)