Τρίτη 21 Ιουλίου 2009
Σάββατο 11 Ιουλίου 2009
Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009
πανσέληνος
Αθήνα, 07/07/09.
Ώρα 17:00 και θερμοκρασία πάνω από 30 βαθμούς, σίγουρα.
Ώρα 17:00 και θερμοκρασία πάνω από 30 βαθμούς, σίγουρα.
Κάπου ανάμεσα στου γκύζη, στου ζωγράφου και στου παπάγου, στην κίνηση της αντίστοιχης ώρας, και ενώ σκέφτεσαι πόσο ζεσταίνεσαι, πόσο ζεσταινόσουν όλη μέρα, πόσο θα ήθελες να μην είσαι στη μέση ενός αυτοκινητόδρομου που το οδόστρωμά του αγγίζει τους 60 βαθμούς κελσίου και όταν -κυρίως λόγω της ζέστης- σκέφτεσαι ότι η μέρα σου μέχρι στιγμής είχε λίγα νεύρα παραπάνω από τα συνηθισμένα, ήταν λίγο λιγότερο αποτελεσματική και αποδοτική, ήταν επίσης λίγο περισσότερο κουραστική και ιδρωμένη, ακουγέται μία φωνή στο ραδιόφωνο που συμβουλεύει να κάνουμε υπομονή γιατί η πανσέληνος μας επηρρεάζει, μας τσιτώνει τα νεύρα, μας κάνει πιο απότομους, πιο βίαιους.
Και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να ρίξουμε όλα τα προβλήματά μας στην πανσέληνο. Πόσο πιο βολικό είναι να φορτώσουμε ένα -κατά τα άλλα- εντυπωσιακό και όμορφο φυσικό φαινόμενο με την γκρίνια μιας καυτής και ιδρωμένης ημέρας στην -ανυπόφορη τέτοια ώρα- ελληνική πρωτεύουσα, από το να κάτσει ο οποιοσδήποτε και να σκεφτεί τι πραγματικά φταίει και έχει νεύρα. Όπως περίπου συμβαίνει με τα ζώδια και με τις θρησκείες και τους απανταχού θεούς.
Δεν πιστεύω στα ζώδια, δεν πιστεύω στο μάτι, δεν πιστεύω στις ενέργειες των ανθρώπων που μπορούν με ένα βλέμμα να μου χαλάσουν τη μέρα, όπως δεν πιστεύω και στις δυνάμεις που κινούν τα νήματα του κόσμου, που αποφασίζουν αντί για μας. Αντίθετα πιστεύω στην ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε όλα τα παραπάνω.
Θεωρώ εύκολη προσέγγιση να λέει κανείς θεού θέλοντος. Γιατί έτσι είσαι καλυμένος. Αν δεν πετύχει ό,τι κάνεις, τότε μπορείς να πεις ότι δεν ήθελε ο θεός. Όχι ότι δεν τα κατάφερες, ότι δεν προσπάθησες όσο -ενδεχομένως- θα έπρεπε, ή ότι ήσουν απλά άτυχος. Εκτός και αν κάνουμε την παραδοχή ότι με τον όρο θεό απλά αλλάζουμε όνομα στην τύχη. Γιατί όταν ο ντιόγο σημαδεύει το δοκάρι, αυτό είναι ατυχία, όσο και να προπονηθεί και όσο και να σουτάρει, πάλι θα το ρίξει κάποια στιγμή στο δοκάρι. Όπως επίσης αντιδρώ και στην αναγωγή κάθε επιτυχίας στη δύναμη των θείων. Ότι αν εσύ προσπαθήσεις, ιδρώσεις, κουραστείς και επιτύχεις, να είσαι σίγουρος ότι αυτό δεν θα είχε γίνει αν δεν το είχε θελήσει ο θεός.
Αντίθετα πιστεύω στην αυθυποβολή. Στον τρόπο με τον οποίο μία προσευχή, ένα καλό ζώδιο το πρωί, ένα σημάδι που για κάποιο λόγο είναι σημαντικό για τον οποιονδήποτε, μπορεί να μας φτιάξει τη μέρα. Και όλα από εκεί και πέρα να λειτουργήσουν ρολόι. Και άρα να επαληθευτεί το ζώδιο, το σημάδι, η πίστη στο θεό που μας έδωσε μια καλή μέρα.
Παρόλ' αυτά κατανοώ και νιώθω την ανάγκη να τα ανάγουμε εκεί. Και την εκτιμώ και την χρειάζομαι, όπως όλοι, ενίοτε. Και να πιστεύουμε, δηλαδή, ότι ανάβοντας ένα κερί, μπορεί αυτό να εκτιμηθεί από κάπου, και να δώσει ανακούφιση σε όσα μας προβληματίζουν.
Που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να είναι η ζέστη της πρωτεύουσας, η κίνηση της αλεξάνδρας, η σκόνη στα καμαρίνια.
Και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να ρίξουμε όλα τα προβλήματά μας στην πανσέληνο. Πόσο πιο βολικό είναι να φορτώσουμε ένα -κατά τα άλλα- εντυπωσιακό και όμορφο φυσικό φαινόμενο με την γκρίνια μιας καυτής και ιδρωμένης ημέρας στην -ανυπόφορη τέτοια ώρα- ελληνική πρωτεύουσα, από το να κάτσει ο οποιοσδήποτε και να σκεφτεί τι πραγματικά φταίει και έχει νεύρα. Όπως περίπου συμβαίνει με τα ζώδια και με τις θρησκείες και τους απανταχού θεούς.
Δεν πιστεύω στα ζώδια, δεν πιστεύω στο μάτι, δεν πιστεύω στις ενέργειες των ανθρώπων που μπορούν με ένα βλέμμα να μου χαλάσουν τη μέρα, όπως δεν πιστεύω και στις δυνάμεις που κινούν τα νήματα του κόσμου, που αποφασίζουν αντί για μας. Αντίθετα πιστεύω στην ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε όλα τα παραπάνω.
Θεωρώ εύκολη προσέγγιση να λέει κανείς θεού θέλοντος. Γιατί έτσι είσαι καλυμένος. Αν δεν πετύχει ό,τι κάνεις, τότε μπορείς να πεις ότι δεν ήθελε ο θεός. Όχι ότι δεν τα κατάφερες, ότι δεν προσπάθησες όσο -ενδεχομένως- θα έπρεπε, ή ότι ήσουν απλά άτυχος. Εκτός και αν κάνουμε την παραδοχή ότι με τον όρο θεό απλά αλλάζουμε όνομα στην τύχη. Γιατί όταν ο ντιόγο σημαδεύει το δοκάρι, αυτό είναι ατυχία, όσο και να προπονηθεί και όσο και να σουτάρει, πάλι θα το ρίξει κάποια στιγμή στο δοκάρι. Όπως επίσης αντιδρώ και στην αναγωγή κάθε επιτυχίας στη δύναμη των θείων. Ότι αν εσύ προσπαθήσεις, ιδρώσεις, κουραστείς και επιτύχεις, να είσαι σίγουρος ότι αυτό δεν θα είχε γίνει αν δεν το είχε θελήσει ο θεός.
Αντίθετα πιστεύω στην αυθυποβολή. Στον τρόπο με τον οποίο μία προσευχή, ένα καλό ζώδιο το πρωί, ένα σημάδι που για κάποιο λόγο είναι σημαντικό για τον οποιονδήποτε, μπορεί να μας φτιάξει τη μέρα. Και όλα από εκεί και πέρα να λειτουργήσουν ρολόι. Και άρα να επαληθευτεί το ζώδιο, το σημάδι, η πίστη στο θεό που μας έδωσε μια καλή μέρα.
Παρόλ' αυτά κατανοώ και νιώθω την ανάγκη να τα ανάγουμε εκεί. Και την εκτιμώ και την χρειάζομαι, όπως όλοι, ενίοτε. Και να πιστεύουμε, δηλαδή, ότι ανάβοντας ένα κερί, μπορεί αυτό να εκτιμηθεί από κάπου, και να δώσει ανακούφιση σε όσα μας προβληματίζουν.
Που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να είναι η ζέστη της πρωτεύουσας, η κίνηση της αλεξάνδρας, η σκόνη στα καμαρίνια.
Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009
όταν χτίσαμε τις αλάνες...
...βγήκαμε στα πεζοδρόμια. Τα στενά, του ενός μέτρου και κάτι. Όπου παιδιά, κυρίως αυτά των μεταναστών (γιατί τα δικά μας τα προτιμάμε ενίοτε στην τηλεόραση και στο Playstation), κυνηγάνε μπάλες, τρέχουν με ποδήλατα. Και βρίσκουν χώρο για διασκέδαση εκεί που δεν υπάρχει.
Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
