_goodbye

Μέσα σε έναν παραλογισμό, έναν παροξυσμό και έναν πανζουρλισμό, προσπαθείς να βρεις τρόπο να αποχαιρετήσεις το 2007.

Μια χρονιά που άφησε πίσω της ταξίδια.

Ταξίδια κάθε λογής, πραγματικά, ρεαλιστικά, στα πιο κοντινά, στα πιο μακρινά, στα πιο εξωτικά, στα πιο αστικά, στα πιο προηγμένα, στα πιο τριτοκοσμικά μέρη του κόσμου.

Ταξίδια νοητικά, με το μυαλό, σε καινούριες ιδέες, σε καινούριους κόσμους, σε εικονικά μονοπάτια, σε δεύτερες ζωές, σε νέους συλλογισμούς, σε δήθεν πρωτοπορίες και συστήματα.

Ταξίδια συναισθηματικά, με σκαμπανεβάσματα, καινούριες σχέσεις, παλιές σχέσεις, επαναπροσδιορισμούς, ανακατατάξεις, νέους φίλους, παλιούς και ξανά και πάλι.

Ο μόνος τρόπος για να είσαι πιστός στο παλιό έτος που σε αποχαιρετά, είναι να υποδεχτείς το καινούριο ψάχνοντας, αναζητώντας, ελπίζοντας και προσδοκώντας στα καινούρια ταξίδια.

Σ' αυτά που θα σου φέρει και που δεν θα τα πάρεις ποτέ αν δεν τα κυνηγήσεις.

Καλή -ταξιδιάρικη- χρονιά!

Τα λέμε του χρόνου.

_sun and silence

Ρόδος, 27/12/07

Nikitas is enjoying the sun and the silence...

Προσγειώνεσαι στο αεροδρόμιο -το μικρό, το υπό κατασκευή-, φοράς κασκόλ, γάντια, μπουφάν και δύο μπλούζες, έχεις ξυπνήσει από τις 6 για να είσαι on time στον διεθνή αερολιμένα ελ. βελ., στην πρωτεύουσα κάνει κρύο, έστω και τις τελευταίες δύο μόνο εβδομάδες, συνηθίζεις σε αυτό, προσαρμόζεσαι, φοράς κασκόλ, γάντια, μπουφάν και δύο μπλούζες.

Μπαίνεις στο αεροδρόμιο -το διεθνές-, κοιτάς δεξιά, αριστερά, αγουροξυπνημένος, προσανατολίζεσαι, για πρώτη φορά στις σύντομες βόλτες σου στο εν λόγω αεροδρόμιο η Ολυμπιακή έχει 25 check-in, χωρίς ουρές, χωρίς άρα την ανάγκη να ξυπνήσεις τρεις ώρες πριν, να είσαι εκεί δύο ώρες πριν για να περάσεις ένα ευχάριστο, σούπερ βαρετό πρωινό, απογειώνεσαι, προσγειώνεσαι, βγαίνεις από το αεροπλάνο -το μικρό, το υπό κατασκευή- κοιτάς δεξιά, αριστερά, αγουροξυπνημένος, προσανατολίζεσαι.

Βγαίνεις από το αεροδρόμιο -το μικρό, το υπό κατασκευή-, μισοκλείνεις τα μάτια, οι αισθήσεις συνηθίζουν, τα δεδομένα αλλάζουν, όταν έφυγες από την αθήνα ο ήλιος ήταν χαμηλά, χλωμός, όταν έφτασες στο νησί ο ήλιος είναι ψηλά -άραγε είναι ποτέ χαμηλά;-, βγάζεις το κασκόλ, βγάζεις τα γάντια, βγάζεις τη μπλούζα, μισοκλείνεις τα μάτια, οι αισθήσεις συνηθίζουν, τα δεδομένα αλλάζουν.

_iCity

'Εβγαλε η Apple κάποιο νέο gadget και όλοι μιλάνε αυτές τις μέρες για τον i-vassili;

Στη στήλη Οι απαντήσεις του Forrest Gump στην τελευταία Athens Voice δημοσιεύεται αυτή η ερώτηση και προφανώς έχει να κάνει με το κλίμα των ημερών -όπως και αν το πάρει κανείς, είτε χριστουγεννιάτικα είτε τεχνολογικά.

Το σίγουρο είναι πως κάποια πράγματα αλλάζουν. Όχι τόσο υλικά, όσο περισσότερο οι αντιλήψεις, οι ιδέες. Γίνονται πιο τεχνολογικές, πιο πληροφοριακές. Άλλωστε δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι βιώνουμε μια τομή, σχετικά με τους τρόπους επικοινωνίας, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την καθημερινότητα.

Δεν γράφουμε ημερολόγιο, γράφουμε στο blog -δημοσιοποιώντας παράλληλα οποιαδήποτε σκέψη ανά πάσα στιγμή-, προχωράμε στον δρόμο με το κινητό στο χέρι -ούτε καν στην τσάντα- καθώς η ανάγκη να είσαι online -με κάθε δυνατό τρόπο- είναι, πλέον, επιτακτική.

Ενημερωνόμαστε από το internet, διαβάζουμε στο internet, βλέπουμε τηλεόραση στο internet, ψυχαγωγούμαστε στο internet, επικοινωνούμε μέσω internet.
Ζούμε -πρώτη, δεύτερη, τρίτη ζωή, δεν ξέρω...- στο internet.




Η πόλη κοιτά (;) περιμένοντας να δεχτεί τις επιδράσεις.
Η ελληνική πόλη, αυτή που δεν οικοδομήθηκε ποτέ με κάποιο πρόγραμμα, αυτή που δεν γκετοποιήθηκε ποτέ χάρη σε αυτή την αναρχία δόμησης, αυτή που παραμένει ζωντανή καθ'όλη τη διάρκεια του 24ώρου, αυτή που με κάθε αφορμή προσπαθεί να σε σκοτώσει -ρεαλιστικά ή όχι-, αυτή που σκαρφαλώνει στα βουνά και αλλάζει την τοπογραφία γύρω της κατά βούληση, αυτή που έχει φροντίσει να σου κτίσει το πιο κιτς καφέ για να χαζεύεις την πιο όμορφη θέα γύρω σου.


Η ελληνική πόλη αρχίζει να μεταφράζει αυτές τις εντάσεις σε κώδικες ηλεκτρονικούς, με τρόπο τέτοιο που μετατρέπουν τον Υμηττό σε background, αμέτοχο -προς το παρόν-, τις γύρω χρήσεις σε εικονίδια του desktop σου, που κατά περίπτωση κάνεις διπλό click και συμμετέχεις.

_xmas

Η πόλη φόρεσε τα καλά της.

Μπορεί η Πανεπιστημίου να ντύθηκε με τα αστεράκια της, το Σύνταγμα όπου να 'ναι θα κλείσει για να φορέσει τα γιορτινά του, η πρωτεύουσα ντύνεται με φώτα, μουσικές, μυρωδιές Χριστουγεννιάτικες.

Το γεγονός, όμως, που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι η διάθεση των κατοίκων.
Οι ίδιοι "ένοικοι" που σπάνια θα τους ακούσεις να λένε καλό λόγο (δίκαια ή άδικα) για την πόλη που τους φιλοξενεί, συμβάλλουν, μέσα στην προσπάθειά τους να νοιώσουν πιο οικεία μέσα στο μητροπολιτικό χωριό που ονομάζεται Αθήνα, στο να γίνει η πρωτεύουσα πιο κιτς, πιο όμορφη.

"Ohne Kitsch wäre die Welt unerträglich.", όπως έλεγε με κάθε αφορμή ο Hundertwasser, ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, που κατακρίθηκε όσο λίγοι για την υπερβολική και πρωτότυπη αρχιτεκτονική του, και που σε αρκετά πιστή μετάφραση σημαίνει "χωρίς το κιτς, ο κόσμος θα ήταν ανυπόφορος".


Τα λαμπάκια γίνονται όμορφα, γίνονται κιτς, γίνονται καραβάκια που κολυμπάνε στην θάλασσα των πολυκατοικιών.
Το φως γίνεται κύμα, γίνεται διάθεση που συμπαρασύρει τους Αθηναίους, τους ενοίκους αυτής της πόλης.
Η νύχτα γίνεται μέρα, στο κέντρο, στις γειτονιές, στις πλατείες, στα στενάκια.

Καλά -κιτς, γιατί έτσι μας αρέσουν- Χριστούγεννα!

_cyberscape

(in reply to pan)

Ένα χαλί, τεράστιο, παγκόσμιο, χωρίς εξάρσεις, χωρίς πυκνώσεις και αραιώσεις.
Παντού είσαι στο σπίτι σου, είσαι στο inbox σου, είσαι στο blog σου.
Αρκεί να έχεις πρόσβαση. Και όρεξη.
Αρκεί να είσαι μέλος αυτής της -νέας- κοινότητας. Να την κατέχεις και να σε κατέχει.
Ή μήπως όχι;

Ένα μαγικό χαλί, που σου επιτρέπει να πετάς, να απογειώνεσαι από την Καλαφάτη, να προσγειώνεσαι στη Λομβάρδου, στο Παρίσι, στη Ρόδο, στη Θεσσαλονίκη, να μιλάς, να ακούς, να νιώθεις, σαν να ήσουν εκεί.

Ή μήπως είσαι εκεί -με έναν νέο τρόπο-;