please dont leave me by pink

όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο

από http://rock-nostrass.blogspot.com/2009/05/blog-post.html

πανσέληνος

Αθήνα, 07/07/09.
Ώρα 17:00 και θερμοκρασία πάνω από 30 βαθμούς, σίγουρα.

Κάπου ανάμεσα στου γκύζη, στου ζωγράφου και στου παπάγου, στην κίνηση της αντίστοιχης ώρας, και ενώ σκέφτεσαι πόσο ζεσταίνεσαι, πόσο ζεσταινόσουν όλη μέρα, πόσο θα ήθελες να μην είσαι στη μέση ενός αυτοκινητόδρομου που το οδόστρωμά του αγγίζει τους 60 βαθμούς κελσίου και όταν -κυρίως λόγω της ζέστης- σκέφτεσαι ότι η μέρα σου μέχρι στιγμής είχε λίγα νεύρα παραπάνω από τα συνηθισμένα, ήταν λίγο λιγότερο αποτελεσματική και αποδοτική, ήταν επίσης λίγο περισσότερο κουραστική και ιδρωμένη, ακουγέται μία φωνή στο ραδιόφωνο που συμβουλεύει να κάνουμε υπομονή γιατί η πανσέληνος μας επηρρεάζει, μας τσιτώνει τα νεύρα, μας κάνει πιο απότομους, πιο βίαιους.

Και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να ρίξουμε όλα τα προβλήματά μας στην πανσέληνο. Πόσο πιο βολικό είναι να φορτώσουμε ένα -κατά τα άλλα- εντυπωσιακό και όμορφο φυσικό φαινόμενο με την γκρίνια μιας καυτής και ιδρωμένης ημέρας στην -ανυπόφορη τέτοια ώρα- ελληνική πρωτεύουσα, από το να κάτσει ο οποιοσδήποτε και να σκεφτεί τι πραγματικά φταίει και έχει νεύρα. Όπως περίπου συμβαίνει με τα ζώδια και με τις θρησκείες και τους απανταχού θεούς.

Δεν πιστεύω στα ζώδια, δεν πιστεύω στο μάτι, δεν πιστεύω στις ενέργειες των ανθρώπων που μπορούν με ένα βλέμμα να μου χαλάσουν τη μέρα, όπως δεν πιστεύω και στις δυνάμεις που κινούν τα νήματα του κόσμου, που αποφασίζουν αντί για μας. Αντίθετα πιστεύω στην ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε όλα τα παραπάνω.

Θεωρώ εύκολη προσέγγιση να λέει κανείς θεού θέλοντος. Γιατί έτσι είσαι καλυμένος. Αν δεν πετύχει ό,τι κάνεις, τότε μπορείς να πεις ότι δεν ήθελε ο θεός. Όχι ότι δεν τα κατάφερες, ότι δεν προσπάθησες όσο -ενδεχομένως- θα έπρεπε, ή ότι ήσουν απλά άτυχος. Εκτός και αν κάνουμε την παραδοχή ότι με τον όρο θεό απλά αλλάζουμε όνομα στην τύχη. Γιατί όταν ο ντιόγο σημαδεύει το δοκάρι, αυτό είναι ατυχία, όσο και να προπονηθεί και όσο και να σουτάρει, πάλι θα το ρίξει κάποια στιγμή στο δοκάρι. Όπως επίσης αντιδρώ και στην αναγωγή κάθε επιτυχίας στη δύναμη των θείων. Ότι αν εσύ προσπαθήσεις, ιδρώσεις, κουραστείς και επιτύχεις, να είσαι σίγουρος ότι αυτό δεν θα είχε γίνει αν δεν το είχε θελήσει ο θεός.

Αντίθετα πιστεύω στην αυθυποβολή. Στον τρόπο με τον οποίο μία προσευχή, ένα καλό ζώδιο το πρωί, ένα σημάδι που για κάποιο λόγο είναι σημαντικό για τον οποιονδήποτε, μπορεί να μας φτιάξει τη μέρα. Και όλα από εκεί και πέρα να λειτουργήσουν ρολόι. Και άρα να επαληθευτεί το ζώδιο, το σημάδι, η πίστη στο θεό που μας έδωσε μια καλή μέρα.

Παρόλ' αυτά κατανοώ και νιώθω την ανάγκη να τα ανάγουμε εκεί. Και την εκτιμώ και την χρειάζομαι, όπως όλοι, ενίοτε. Και να πιστεύουμε, δηλαδή, ότι ανάβοντας ένα κερί, μπορεί αυτό να εκτιμηθεί από κάπου, και να δώσει ανακούφιση σε όσα μας προβληματίζουν.

Που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να είναι η ζέστη της πρωτεύουσας, η κίνηση της αλεξάνδρας, η σκόνη στα καμαρίνια.

όταν χτίσαμε τις αλάνες...

...βγήκαμε στα πεζοδρόμια. Τα στενά, του ενός μέτρου και κάτι. Όπου παιδιά, κυρίως αυτά των μεταναστών (γιατί τα δικά μας τα προτιμάμε ενίοτε στην τηλεόραση και στο Playstation), κυνηγάνε μπάλες, τρέχουν με ποδήλατα. Και βρίσκουν χώρο για διασκέδαση εκεί που δεν υπάρχει.

οτάν σε είχα πρωτοδεί

μουσείο vs μάρμαρα

Όσο περιμένουμε να αρχίσει η τελετή εγκαινίων του νέου μουσείου ακρόπολης και ενώ έχουμε φάει περίπου στις δύο με τρεις βδομάδες αφότου ανακοινώθηκε η σημερινή ημερομηνία ως αυτή από την οποία και έπειτα το μουσείο θα αρχίσει να δέχεται επισκέπτες στο σύνολό του, όπου όλα (μα ΟΛΑ) τα ΜΜΕ, όλες οι εφημερίδες και τα free press, όλα τα κανάλια και οι εκπομπές έχουν αφιερώσει χρόνο (και χρήμα) στην επένδυση του νέου αυτού κτίσματος, δεν μπορώ παρά να σταματήσω να σκέφτομαι μία διαρκή αντίθεση.

Το πρόβλημα είναι το εξής. Όταν πρόκειται για ένα μουσείο προφανώς όλοι θα εστιάσουν στο έκθεμα, όσο καλό και να είναι το κτίριο, όσο όμορφο, σωστό, λειτουργικό, μοντέρνο (ή όχι) αν τα εκθέματα είναι μάπα τότε τζάμπα κόπος. Αν τυχαίνει μία σειρά από εντυπωσιακά και ουσιαστικά σχετικά με τον πολιτισμό εκθέματα να στεγάζονται από ένα ποιοτικό κτίριο τότε τι καλύτερο.

Στο συγκεκριμένο όμως μουσείο υπάρχει ένα θέμα. Εθνικό, ας πούμε. Αυτό της επιστροφής των μαρμάρων. Περισσότερο διπλωματικό θα έλεγα εγώ, καθώς η οικονομία, η υγεία και η παιδεία μπορούν να είναι εθνικά θέματα, τα μάρμαρα όχι. Αλλά έστω ότι αυτή είναι προσωπική άποψη στην οποία μπορεί κανείς να διαφωνήσει. Το ζήτημα όμως, στο φινάλε όλων αυτών των ρεπορτάζ δεν είναι το μουσείο, δεν είναι η αρχιτεκτονική, δεν είναι αν (επιτέλους) θα μπορεί κάποιος να δει μαζεμένα στο σύνολό τους τα εκθέματα εκείνα που κάνουν τον παρθενώνα παγκόσμια κληνορομιά, αλλά είναι αν επιτέλους θα πειστούν οι άγγλοι να επιστρέψουν τα μάρμαρα.

Καταλαβαίνω ότι κάποια πράγματα έχουν -εκτός από πραγματική- εννοιολογική και συμβολική σημασία. Ότι ενδεχομένως θα είναι μία νίκη, η επιστροφή θα είναι -ως έναν βαθμό- απόδοση δικαιοσύνης. Δεν μπορώ όμως να μην συγχίζομαι όταν η ύπαρξη πλέον αυτού του μουσείου, που ανεξάρτητα από την κριτική που μπορεί ο καθένας να του ασκήσει -συχνά και δικαίως- σχετικά με τις αρχιτεκτονικές του ιδιαιτερότητες, που αποτελεί γεγονός ισάξιο μόνο με την ύπαρξη του αρχαιολογικού μουσείου αθηνών (και μερικών ελάχιστων που ίσως δεν γνωρίζω, αλλά που ίσως αν υπήρχαν να τα γνώριζα, συγχωρέστε με), να βρίσκεται πιο κάτω στην δημοσιογραφική κλίμακα αξιολόγησης από την επιστροφή των μαρμάρων.

Που, να μου επιτραπεί, είναι πολύ λιγότερο σημαντικά στην ουσία της γνώσης που προσφέρουν, από το ίδιο το μουσείο. Ακόμα και σαν αρχιτεκτονικό μνημείο και μόνο. Ας μην ξεχνάμε ότι τέτοια κτίρια (σαφώς πακέτο με το περιεχόμενό τους) είναι αυτά που τραβάνε την κοινωνία μπροστά, που δίνουν ευκαιρίες να πλησιάσει ο κόσμος πραγματικά και ουσιαστικά στον πολιτισμό, στην παιδεία, στην οποία στο φινάλε ανάγονται όλα μας τα προβλήματα. Και όχι σε μερικές πέτρες παραπάνω. Τις οποίες μέχρι τώρα δεν είχαμε και πού να τις βάλουμε. (Οι συνειρμοί αποτρέπονται).

χ.ο.

Η ταυτότητά μου το λέει. Δυστυχώς, όπως και πολλών άλλων που γεννήθηκαν και πήραν κληρονομιά το χριστιανός ορθόδοξος.

Και λέω δυστυχώς, όταν αντικρύζω εικόνες που σε τίποτα δεν έχουν να κάνουν με αυτά που δίδαξε ο Χριστός. Εικόνες μίσους, χωρίς σεβασμό προς τον συνάνθρωπο. Όπως τότε στο λύκειο.

"Και γιατί να έχουν τζαμί οι μουσουλμάνοι στην ελλάδα; Έχουμε εμείς ορθόδοξες εκκλησίες στην τουρκία;", έλεγε ο καθηγητής των θρησκευτικών. Ο οποίος ήταν εκεί, δήθεν για να μεταλαμπαδεύσει την ουσία της χριστιανοσύνης. Και κατέληξε στην ίδια μοίρα με τους παπάδες που φοβούνται να ανοίξουν τα μάτια τους, να έρθουν κοντά στους ανθρώπους (ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος). Τους παπάδες που βιάζουν, τους παπάδες που κλέβουν από την εκκλησία, τους παπάδες που ζητάνε επί πληρωμή συντροφιά στο σταθμό λαρίσης. Όχι ότι δεν υπάρχουν και οι άλλοι. Να μαζεύουν τα σπασμένα.

Η πίστη είναι κάτι μοναδικό. Και δεν μπορεί κανένας (μπάτσος και μη) να την πετάει στο πάτωμα. Ακόμα και αν δεν ήξερε τι είναι αυτό που γράφει το χαρτί στη γλώσσα που προφανώς δεν καταλάβαινε, δεν είχε κανένα δικαίωμα να το πετάξει κάτω. Ούτε να το σκίσει, ούτε να το κοιτάξει υποτιμητικά. Σε μία κοινωνία με αξίες ο μπάτσος ούτε που θα σκεφτόταν υποτιμητικά.

Βγήκε και ο Καρατζαφέρης. Σιγά μην έχανε. Και μίλησε για την ελλάδα που είναι ορθόδοξη. Μόνο που η αλήθεια βρίσκεται πολύ μακριά από λαϊκίστικες τακτικές του προέδρου του λα.ο.σ. Βρίσκεται εκεί που ένα κράτος δεν χαρακτηρίζεται από το θρήσκευμά του, όταν μάλιστα στη χώρα υπάρχουν περίπου 1 εκατομμύριο μουσουλμάνοι (νόμιμοι και μη). Βρίσκεται ακριβώς εκεί που ένα έθνος χαρακτηρίζεται από την ευγένειά του. Αυτήν που δυστυχώς (όσο και αν οι παππούδες επιμένουν ότι οι έλληνες είναι φιλόξενοι) δεν υπάρχει. Γιατί καλοί στους ξένους είμαστε μόνο όταν εκείνοι έρχονται με το πορτοφόλι γεμάτο. Και όταν μας δίνουν τη δυνατότητα να τους το αδειάσουμε με την κουτοπονηριά που μας χαρακτηρίζει. Μόνο τότε.

Αφρικανός ποιητής που έγινε διαφημιστική καμπάνια από το let's kick racism off football.

Dear white fella
Couple things you should know
When I born, I black
When I grow up, I black
When I go in sun, I black
When I cold, I black
When I scared, I black
When I sick, I black
And when I die, I still black.

You white fella
When you born, you pink
When you grow up, you white
When you go in sun, you red
When you cold, you blue
When you scared, you yellow
When you sick, you green
And when you die, you grey.
And you have the cheek to call me colored?????

ελευθεροτυπία

Η σχέση μου με τη συγκεκριμένη εφημερίδα ξεκίνησε από τα εφηβικά χρόνια και όταν εκείνη κυκλοφορούσε απροκάλυπτα μέσα στο σπίτι. Ξεκινώντας πάντα από τα αθλητικά, συνεχίζοντας στην τέχνη και στα θέματα που αφορούν τον κόσμο και αφήνωντας για το τέλος -ή για ποτέ- τα -ως επί το πλείστον μίζερα και γκρινιάρικα- εσωτερικά και οικονομικά, δημιούργησα με τα χρόνια ένα συγκεκριμένο προφίλ αναγνώστη. (Που μεταξύ μας δεν διαφέρει ριζικά από τον τρόπο που δομείται ένα προφίλ facebook, με την μόνη -και σημαντική- διαφορά πως το ένα είναι προσωπικό, το άλλο δημόσιο -και εικονικό).

Το γεγονός ότι πρόκειται για έντυπο καθημερινό δημιουργεί εξαρχής τις προϋποθέσεις για να δημιουργηθούν μοτίβα, τρόποι ανάγνωσης, λίστες αγαπημένων στηλών/αρθρογράφων και οι αντίστροφες. Ακόμη και σε εβδομαδιαίες εκδόσεις ή ακόμη και σπανιότερες μπορεί κανείς να δημιουργήσει αντίστοιχα μοτίβα, αν επίσης αναλογιστεί κανείς την δύναμη της συνήθειας μπορεί εύκολα να φανταστεί πώς η καθημερινότητα συνδέεται με την εφημερίδα -γενικά.

Ως φοιτητής συνέχιζα να αγοράζω την ελευθεροτυπία μέχρι ένα σημείο κομβικό. Όταν πλέον είχα αρχίσει -κατ' αρχήν υποσυνείδητα και κατ' επέκταση άκρως συνειδητά- να στρέφομαι στην online ενημέρωση και (ΚΥΡΙΩΣ) όταν η τιμή των εφημερίδων πήγε από το 1 ευρώ στο 1.30.

Σαν αύξηση από μόνη της δεν λέει πολλά, ωστόσο δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα. Δεν κατακρίνω τους λόγους που οδηγούν στην αύξηση, δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να τους σκεφτώ, αναφέρομαι στο αποτέλεσμα. Που είναι προσωπικό και ενστικτώδες.

Στο ίντερνετ δημιουργήθηκαν πάλι πρότυπα. Διαφορετικά, ωστόσο εξίσου ισχυρά μοτίβα ανάγνωσης, μέσω του υπολογιστή και της οθόνης αντί του χαρτιού.

Μέχρι που αποφάσισε η Ε να αρχίσει την διάθεση δωρεάν εντύπου κάθε πέμπτη που στην ουσία αποτελεί μία συλλογή κειμένων όλης της εβδομάδας. Και που παραλείπεται όλη η γκρίνια και η καθημερινή μουρμούρα (που έχει και αυτή το λόγο ύπαρξής της αλλά που καταντάει κουραστική σε καθημερινή βάση όταν σχεδόν ποτέ δεν συνοδεύεται από κείμενα, ίσως πέρα από πολιτικά, που αξίζουν προσοχής και ανάγνωσης). Και που σου ξαναφέρνει στο προσκήνιο τα συναισθήματα της ανάγνωσης εφημερίδας γεμάτης περιεχομένου και ουσίας, γεμάτης πληροφορίες που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από μία online πύλη πληροφόρησης.

κακλαμάνης vs δέντρα_μετανάστες

long time no see. indeed


Να γιατί, λοιπόν, ο δήμαρχος της πρωτεύουσάς μας δείχνει τέτοια αντιπάθεια για τα πράσινα στοιχεία (δέντρα) που γεμίζουν (χοχο) τους ελεύθερους δημόσιους χώρους της πόλης. Άλλωστε είναι γνωστή και η συμπάθειά (!!!) του για τους μετανάστες (νόμιμους ή όχι) όπως και ολόκληρης της κυβέρνησης, όπως και γενικά των κοσμικών -και δημόσιων- προσώπων αυτού του τόπου.

Η λύση στο πρόβλημα είναι, άρα απλή. Κόβεις τα δέντρα, οι μετανάστες δεν έχουν που να κάτσουν στο -ολιγόλεπτο και απλήρωτο- διάλλειμά τους, ο ήλιος βαράει έτσι κ αλλιώς στην αθήνα, οπότε αργά ή γρήγορα θα φύγουν για μέρη όπου τους συμπεριφέρονται σαν ανθρώπους (για φαντάσου).

Παράλληλα φτιάχνουμε και ένα πάρκινγκ, το κουρεύουμε που το κουρεύουμε, ας βγάλουμε και κανένα φράγκο. Όχι στο δημόσιο ταμείο, στην δικιά μας τσέπη, φυσικά.

Πολλά στοιχεία για τον δήμαρχο μπορεί κανείς να βρει σε έρευνες του ιού στο iospress.gr.

προβλήματα

Τουλάχιστον υπάρχει μία ποικιλία στα θέματα που μπορεί να μας απασχολήσουν και να μας κρατήσουν σκεπτικούς, αν όχι στενοχωρημένους_θλιμμένους. Δεν αναφέρομαι στα προσωπικά ζητήματα που ο καθένας τα αξιολογεί με δικά του κριτήρια, αλλά σε αυτά που αναφέρονται σε κάποιο σύνολο. Της πολυκατοικίας, της γειτονιάς, του δήμου, της πόλης, της χώρας, του πλανήτη κοκ. Και που μπορείς να τα κατηγοριοποιήσεις με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με τους όρους που έχεις βάλει. Όπως σημαντικά και ασήμαντα, καθημερινά και αιώνια, ζωής και θανάτου και βελτίωσης συγκεκριμένων συνθηκών.

Χτες το βράδυ είχε παράλληλα στις 9 το μεν star την ταινία επίμονος κηπουρός, η δε νετ εκπομπή για τα της παιδείας με καλεσμένο μεταξύ άλλως και του υπουργού. Προφανώς και διάλεξα την ταινία, αν και την είχα δει τόσες φορές που πλέον μπορώ να να θυμάμαι την συνέχεια των σκηνών, ακόμα και μερικές ατάκες. Και που κάθε φορά με συγκινεί, με βάζει σε σκέψεις, με προβληματίζει σχετικά με την σημασία των πραγμάτων, αυτών που εμείς εδώ οι βολεμένοι με internet, ρεύμα και τρεχούμενο νερό στις βρύσες μας (σχεδόν πλέον κατά σειρά ανάγκης) θεωρούμε σημαντικά, όπως την άποψη ενός καθηγητή για μια εργασία, την άποψη ενός προϊστάμενου για μία δουλειά, την άποψη της απέναντι κοπέλας για το καινούριο μας κούρεμα, όταν αλλού (και μάλιστα σε πολλά αλλού και σε μεγάλες ποσότητες) αυτά όχι μόνο δεν τα σκέφτονται, αλλά αδυνατούν να πιστέψουν ότι κάποιοι έχουν τέτοιες πολυτέλειες.

Η ταινία εν ολίγοις, διαδραματίζεται στην αφρική, στην κένυα και στον τρόπο που χρησιμοποιείται η μαύρη ήπειρος από τις φαρμακευτικές εταιρείες (αλήθεια αυτές πλήττονται από την οικονομική κρίση;) προκειμένου να γίνονται δοκιμές σε πειραματόζωα-ανθρώπους γλιτώνοντας παράλληλα εργαστηριακό χρόνο (και χρήμα) με αμφίβολα συχνά αποτελέσματα για τις ανθρώπινες ζωές. Και πώς δύο_τρεις_τέσσερεις άνθρωποι Μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω. Με προσωπικό ωστόσο κόστος.

Αλλάζω κανάλι, στο ζάπινγκ πέφτω στον νέο υπουργό, χωρίς τζην προς μεγάλη απογοήτευσή μου καθώς θα έκοβα φλέβα να τον δω με σκισμένο τζινάκι που από πίσω να έχει το πασίγνωστο V του versace ή κάποιο άλλο λογότυπο μιας αντίστοιχης μάρκας, ο οποίος λέει ότι μία λύση στο πρόβλημα των βανδαλισμών του κέντρου και της τρομοκρατίας που καταλαμβάνει τον νεοέλληνα γι' αυτό το νέο είδος ανθρώπου με την κουκούλα, και οι οποίοι βανδαλισμοί συγκεντρώνονται γύρω από πανεπιστημιακά κέντρα στα οποία καταφεύγουν οι κουκουλοφόροι (βλ. πολυτεχνείο, νομική) άρα και μία λύση για το θέμα του ασύλου είναι να μεταφερθούν οι σχολές στου ζωγράφου.

Εγώ πάντως απόρησα. Ολόκληρος υπουργός αυτό κατάφερε να σκεφτεί; Αυτή είναι η λύση σε σύνθετα ζητήματα όπως το άσυλο, η ταυτότητα και η κατεύθυνση που δείχνει να παίρνει το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, ο σεβασμός στον λόγο και στην έκφραση του διπλανού, η χρησιμοποίηση την τελευταία 20ετία των κουκουλοφόρων από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, η τρομοκρατία του ευαγγελάτου και των μμε; Θα μεταφέρουμε τις σχολές στου ζωγράφου και πάει τελείωσε;

Όπου εκεί θα γίνει τι ακριβώς; Είναι σε άλλο πλανήτη και δεν μας νοιάζει, ας εκφραστούν όπως θέλουν, άλλωστε δεν έχει φανταχτερές βιτρίνες εκεί και δεν μας πειράζει να τις σπάσουν;

Προφανώς συνέχισα να βλέπω τον κηπουρό.

stop motion

Πρόκειται για την τεχνική σύμφωνα με την οποία εικόνες/φωτογραφίες τραβηγμένες στη σειρά μας δίνουν ένα video, με άψογο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Δύο παραδείγματα.

lex nokia

Ή αλλιώς, όταν συνεισητοποιείς ότι αυτοί που κάνουν πολιτική είναι οι επιχειρήσεις.

Διαβάζω στην ελευθεροτυπία, ότι στην φινλανδία ψηφίστηκε νόμος από την κεντροδεξιά κυβέρνηση συνασπισμού, ύστερα από πιέσεις της γνωστής εταιρείας κινητών τηλεφώνων, σύμφωνα με τον οποίον οι εργοδότες έχουν πλέον όλα τα δικαιώματα να βλέπουν ορισμένα στοιχεία από τα email των εργαζομένων τους. Για την ακρίβεια, όλα πλην του περιεχομένου. Δηλαδή, την ώρα αποστολής, τον παραλήπτη, το όνομα και το μέγεθος των επισυναπτόμενων αρχείων, αν αυτά υπάρχουν. Η εταιρεία πιέζει από το 2005 την κυβέρνηση να προχωρήσει στην συγκεκριμένη ρύθμιση, καθώς -σύμφωνα με το άρθρο- υφίστατο ζητήματα κλοπής πνευματικής περιουσίας και διαρροής σημαντικών πληροφοριών μέσω email.

Θυμάμαι που άκουσα στα νέα ότι ο παπανδρέου έκανε δείπνο στο οποίο ήταν (μεταξύ άλλων;) και η αφρόκρεμα της ελληνικής business σκηνής. Προετοιμάζεται για εκλογές και θέλει να τους έχει με το μέρος του και εκείνοι με τη σειρά τους θέλουν να έχουν το κατάλληλο βύσμα, προσαρμόζονται άλλωστε και στις συνθήκες, όπου τους πάει ο άνεμος, δεν θα αγχωθούν, ούτε έχουν και ιδέες και πιστεύω για να υποστηρίξουν. Εκτός του χρήματος.

Βλέπω τέλος τον τρόπο που συμπεριφέρεται ο Mr. MIG στην υπόθεση της ολυμπιακής. Με θράσος. Λες και έχει να κάνει με υφιστάμενους από τους οποίους απαιτεί τα πράγματα στην ώρα τους, με μεγάλο κέρδος για τον ίδιο και με ελάχιστο κέρδος για την κυβέρνηση. Και πολύ καλά κάνει. Αφού άλλωστε επιχειρηματίας είναι, το κέρδος είναι αυτό που τον απασχολεί και όσο οι κυβερνήσεις αφήνονται στις διαθέσεις των μεγάλων ιδιωτικών κεφαλαίων χωρίς την οποιαδήποτε υποτυπώδη αντίδραση δεν θα υπάρχει άλλο αποτέλεσμα. Ο βγενόπουλος μπήκε στην δημόσια ζωή της χώρας με μεγάλο θράσος, πρώτη φορά τον άκουσα με τον παναθηναϊκό, κίνηση επιδεικτική με άμεσα αποτελέσματα στο κοινό αίσθημα. Δεν διαφέρει πολύ από την επιρροή που ασκεί εντός της βουλής, στη μία περίπτωση ασχολείται με τη λαϊκή μάζα, στη δεύτερη με τους εκπροσώπους της. Που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι καλύτεροι από αυτήν.

κίνδυνος στο internet [χ2]

Σχετικά με το θέμα. Έχω επιπλέον και τον εξής προβληματισμό, που δεν κατάφερα να χωρέσω στο τελευταίο σχετικό post. Και που -τελικά- είναι αυτός που με κάνει περισσότερο επιφυλακτικό απέναντι σε οτιδήποτε στρέφεται κατά του internet, σε οποιονδήποτε που στρέφεται εναντίον του, γνωρίζοντας ή όχι. Και που με κάνει να το υπερασπίζομαι, και εσωτερικά και δημόσια, που με κάνει να προσπαθώ να βρω λόγους για τους οποίους το internet δεν είναι κακό, επειδή δεν μου έκανε εμένα κακό, επειδή δεν έκανε ούτε στον Τάσο κακό, όπως επισημαίνει και ο ίδιος, όταν και οι δύο ως 14χρονα πιτσιρίκια κρυβόμασταν πίσω από οθόνες.

Η επιφύλαξή μου λοιπόν, είναι ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο εν εξελίξει. Ότι τα συμπεράσματα δεν μπορούν να βγουν τώρα, μπορείς να μελετάς τάσεις, να συζητάς γύρω από συμπεριφορές, να ασχολείσαι με το θέμα πολύ και σε πολλές διαφορετικές διαστάσεις. Ωστόσο, δεν έχει βγει έστω η πρώτη γενιά που "έμπλεξε" με τα δίκτυα. Γιατί ακόμα και όταν εμείς πριν από καμιά δεκαριά χρόνια εξερευνούσαμε για πρώτη φορά ένα παρθένο -για την ελλάδα- τοπίο, ένα θολό συνονθύλευμα εντυπώσεων κυρίως και όχι συγκεκριμένων χαρακτηριστικών, τότε η ιστορία αυτή δεν ήταν στην ακμή της. Πέρα από το irc, κάτι σαν τον πρόγονο του msn, δεν υπήρχαν οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, δεν υπήρχαν τα blogs, τα πράγματα ήταν πολύ πιο αργά, πολύ πιο πρώιμα και άγουρα.

Οι πρώτοι που βιώνουν αυτή την ιστορία και οι πρώτοι που θα έχουν λόγο -ως πειραματόζωα μιας διαδικασίας και μιας εξέλιξης κινούμενης από τους ίδιους- είναι οι σημερινοί δεκαπεντάχρονοι, που δημιούργησαν το hi5 και το έφτασαν στα όριά του, που χρησιμοποίησαν το myspace για να δημιουργήσουν εικονικά προφίλ καλύτερα από τα πραγματικά τους, που θεμελίωσαν το facebook και που θα μας πουν -τελικά- τι σόι άνθρωποι θα βγουν από μέσα από διαδικασίες εικονικές, ψηφιακές, συμπληρωματικές των πραγματικών, των ρεαλιστικών.

Δυο φορές απόδραση;

Αντιγράφω το άρθρο του Κούλογλου στην lifo.

Δυο φορές απόδραση; Στο Μεξικό ποτέ.

Συγκρίσεις που σε κάνουν να γελάς (μέχρι δακρύων).

Καταφέραμε για μια ακόμη φορά να γίνουμε ο περίγελως της ανθρωπότητας. Η πρώτη φορά ήταν το 1988 επί Ανδρέα Παπανδρέου, όταν ακόμη και στην Ινδία με ρωτούσαν τι νούμερο σουτιέν φορούσε η Μιμή. Τουλάχιστον όμως τότε οι ερωτικές περιπέτειες του πρωθυπουργού θεωρούνταν και σπάσιμο των ταμπού, ιδίως στις χώρες όπου ανθούν οι Λατίνοι εραστές. Στο Μεξικό που βρίσκομαι αυτές τις μέρες, με την απόδραση του Παλαιοκώστα απλώς μας έχουν πάρει στην πλάκα.

Και να φανταστεί κανείς ότι τα πράγματα εδώ κάθε άλλο παρά τέλεια είναι. Ειδικά στα σύνορα του Μεξικού με τις ΗΠΑ διεξάγονται καθημερινά σχεδόν πολύνεκρες μάχες ανάμεσα στο καρτέλ ναρκωτικών και στην αστυνομία, που κατηγορείται, όπως και πολλοί ντόπιοι κυβερνήτες, για διαφθορά. Αλλά, όταν κάποια στιγμή συλλάβουν έναν έμπορο ναρκωτικών ή κάποιον μαφιόζο, τον κρατάνε στην φυλακή. «Να φύγουν από τη φυλακή με ελικόπτερο και μάλιστα δυο φορές μέσα σε 3 χρόνια» σχολιάζουν οι Μεξικάνοι, «αυτό ούτε στο Μεξικό δεν γίνεται».

Η χώρα έχει μια σειρά από πολύ μεγάλα προβλήματα. Στις πόλεις το βιοτικό επίπεδο είναι από τα υψηλότερα της Λατινικής Αμερικής, αλλά στις ξεχασμένες επαρχίες, ιδίως στις περιοχές όπου ζουν Ινδιάνοι, τα ποσοστά της φτώχιας και του αναλφαβητισμού είναι πολύ υψηλά. Τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αυτές τις περιοχές παραβιάζονται συστηματικά και το Μεξικό έχει να επιδείξει ένα θλιβερό ρεκόρ στις δολοφονίες δημοσιογράφων. Όπου να 'ναι θα ξεκινήσουν και στην Ελλάδα, μιας και μετά την επίθεση στον Άλτερ η Σέχτα Επαναστατών ανέλαβε εργολαβικά να καθαρίσει το δημοσιογραφικό τοπίο.

Η πρωτεύουσα Πόλη του Μεξικού έχει πάνω από 19 εκατομμύρια κατοίκους και πολλές φτωχογειτονιές. Αλλά το κέντρο της πόλης είναι πολύ πιο καθαρό απ' την πλατεία Συντάγματος. Η χώρα έχει μια σειρά από προβλήματα, αλλά τα συζητάνε και σταδιακά τα επιλύουν. Πέρυσι νομιμοποίησαν σε αρκετές πολιτείες τις αμβλώσεις, που λόγω της επιρροής του καθολικισμού ήταν απαγορευμένες. Ένα από τα θέματα συζήτησης αυτή την περίοδο είναι αν θα πρέπει να νομιμοποιήσουν τα ναρκωτικά, γιατί διαφορετικά είναι αδύνατον να ελέγξουν το κύκλωμα των ναρκωτικών και την εγκληματικότητα που το συνοδεύει.

Στην Ελλάδα, από το Μακεδονικό μέχρι το εκπαιδευτικό, υπάρχουν μια σειρά προβλήματα που χρονίζουν χωρίς να λέει κανείς την αλήθεια ώστε να επιλυθούν. Βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε δωρεάν παιδεία και κανείς δεν αναγνωρίζει ότι έχουμε την πιο ιδιωτικοποιημένη παιδεία στην Ευρώπη, και μάλιστα της χειρότερης ποιότητας. Με κάλεσαν στο Μεξικό για να προβάλω την ταινία μου και έτσι βρέθηκα σε διάφορα πανεπιστήμια σε πολλές πόλεις: τις εγκαταστάσεις τους δεν έχουν δει οι Ελληνες φοιτητές ούτε στα όνειρά τους.

Στη βροχή των ερωτήσεων που δέχομαι για την υπόθεση της απαγωγής, είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω. Άντε τώρα να εξηγήσεις για τον Αλογοσκούφη, τον Πάκη ή τον Μαρκογιαννάκη στους Μεξικάνους. Τους λέω απλώς ότι ο πρωθυπουργός μας παίζει πολύ Playstation και βλέπει Ρrison Βreak. Είναι δηλαδή συνηθισμένος στις αποδράσεις και δεν του κάνουν εντύπωση.

κίνδυνος στο internet; που;

Όσο περνάει ο καιρός όλο και μεγαλύτερη συζήτηση γίνεται για αυτό το μυστηριώδες πράγμα (it) που λέγεται internet. Τώρα που αρχίζει και μπαίνει μέσα στην ελληνική κοινωνία με πιο γοργούς ρυθμούς, με μεγαλύτερες ταχύτητες που ισοδυναμούν με περισσότερες δυνατότητες, τώρα που και το internet έχει μεγαλώσει, έχει ωριμάσει με αποτέλεσμα κάποια πράγματα να είναι ευκολότερα, να γίνονται ευκολότερα, ο έλληνας αρχίζει να τρομοκρατείται.

Και πάντα το παιχνίδι είναι γύρω από τα μμε. Και μία κυρία Έλενα Ράπτη που βγαίνει συχνά πυκνά σε παράθυρα και προσπαθεί "να ευαισθητοποιήσει" την ελληνική κοινωνία, έτσι ώστε "τώρα που τα κρούσματα (εθισμού) είναι λίγα να προσπαθήσουμε για να μην γίνουν περισσότερα". Και που δηλώνει ότι η ίδια δεν ασχολείται με το internet παρά μόνο για την ενημέρωσή της (ήτοι 1 ώρα την μέρα) και πως τον Γιάννη Μαρακάκη δεν τον γνώρισε από chatroom, γιατί, όπως λέει περήφανα με το κεφάλι ψηλά και με το βλέμμα του ναπολέοντα, η ίδια είναι υπέρ της προσωπικής επαφής.

Λες και οι απανταχού νέοι που χρησιμοποιούν το internet, που μεγάλωσαν με αυτό, που έχουν μάθει να επικοινωνούν και να ζουν με αυτό, δεν θέλουν την επαφή που έχει η βουλευτίνα με τον σύντροφό της. Λες και τα παιδιά που προσπαθούν να βρουν τρόπους να εκτονώσουν την δημιουργικότητά τους (βλέπε blogs), να ξεφύγουν από προβλήματα πολλών και διαφορετικών φύσεων(βλέπε διαλυμένες οικογένειες), να βρουν απαντήσεις σε ερωτήματα που τους απασχολούν (βλέπε σεξουαλικότητα), δεν επιθυμούν να έχουν προσωπικές σχέσεις, δεν χαίρονται με το άγγιγμα, δεν αναζητούν την επαφή. Την πραγματική, την ρεαλιστική και όχι την εικονική, την ψηφιακή.

Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω. Την σιγουριά και την εμπιστοσύνη που δείχνουν στον εαυτό τους (και μόνο) άτομα -δημόσια ή όχι- όταν μιλάνε για πράγματα με τα οποία στην ουσία δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ πραγματική επαφή. Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε "ειδικός" να λέει ότι το internet είναι κακό όταν αρνείται να το γνωρίσει; Εντάξει, μπορεί να διαβάζει, μπορεί να έχει σπουδάσει, μπορεί να έχει ψάξει, μπορεί να έχει ρωτήσει.

Η διαφορά του internet, και κυρίως ο αντίκτυπός του στη νέα γενιά, με άλλα κοινωνικά θέματα είναι το μέγεθός του ως ζήτημα και η αλλαγή που φέρνει (έφερε;). Δηλαδή. Από τη γενιά τη δικιά μου και έπειτα η νεολαία έχει ψιλοπαρατήσει τη μπάλα στην αλάνα. Όσο και αν αυτό στενοχωρεί τους μπαμπάδες που όλο μουρμουράνε για το παιδί που είναι μπροστά στον υπολογιστή αλλά πέρα από την μουρμούρα λίγα κάνουν για να αλλάξουν τα "κακώς κείμενα", η αλήθεια είναι πώς, για διάφορους λόγους, η εποχή της αλάνας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δυστυχώς ή ευτυχώς.

Το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι να προσπαθήσουμε (-ετε, καθώς και ο υποφαινόμενος ανήκει στην γενιά των δικτύων), να κατανοήσουμε την εποχή που ανατέλλει. Στο εξωτερικό υπάρχουν άνθρωποι που με την αυγή της εποχής αυτής μπήκαν στη διαδικασία ανάλυσης. Συζητήσεων, έκφρασης απόψεων, διαφωνιών. Και σιγά σιγά ο καθένας διαμόρφωσε την δικιά του άποψη. Έτσι, για παράδειγμα, η Sherry Turkle, στο βιβλίο της The Second Self, γραμμένο το 1987 (!) θεωρεί πως είμαστε προ των πυλών ανάπτυξης ενός νέου είδους "εαυτού", προσωπικότητας. Η συγκεκριμένη καθηγήτρια έχει μία συγκεκριμένη άποψη, τεκμηριωμένη με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, με την οποία μπορείς να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις. Σε μέρος της ή στο σύνολό της.

Το πρόβλημα είναι πως δεν δίνεται το βήμα σε αυτούς τους ανθρώπους να μιλήσουν. Να εκφράσουν απόψεις, εμπεριστατωμένες, ακριβείς, ενδιαφέρουσες ή όχι. Δεν βγαίνουν καν οι αντίστοιχοι έλληνες καθηγητές, που συχνά κρύβονται καλά πίσω από έδρες πανεπιστημιακές στην ασφάλεια που αυτές τους προσφέρουν. Αλλά αντί γι' αυτούς, βλέπουμε την δρούζα, την ράπτη, την λαμπίρη, τον ρακιντζή, την τατιάνα, όλα αυτά τα τέρατα της ελληνικής διανόησης να παρουσιάζουν και να αναλύουν φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα. Και που; Στην ελληνική κοινωνία, που μόνο με κριτική άποψη και ρεαλισμό δεν μπορεί να τα δει, να τα εκλάβει και εν τέλει να τα απορρίψει.

Τρομοκρατώντας για άλλη μια φορά.