Σχετικά με το θέμα. Έχω επιπλέον και τον εξής προβληματισμό, που δεν κατάφερα να χωρέσω στο τελευταίο σχετικό post. Και που -τελικά- είναι αυτός που με κάνει περισσότερο επιφυλακτικό απέναντι σε οτιδήποτε στρέφεται κατά του internet, σε οποιονδήποτε που στρέφεται εναντίον του, γνωρίζοντας ή όχι. Και που με κάνει να το υπερασπίζομαι, και εσωτερικά και δημόσια, που με κάνει να προσπαθώ να βρω λόγους για τους οποίους το internet δεν είναι κακό, επειδή δεν μου έκανε εμένα κακό, επειδή δεν έκανε ούτε στον Τάσο κακό, όπως επισημαίνει και ο ίδιος, όταν και οι δύο ως 14χρονα πιτσιρίκια κρυβόμασταν πίσω από οθόνες.
Η επιφύλαξή μου λοιπόν, είναι ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο εν εξελίξει. Ότι τα συμπεράσματα δεν μπορούν να βγουν τώρα, μπορείς να μελετάς τάσεις, να συζητάς γύρω από συμπεριφορές, να ασχολείσαι με το θέμα πολύ και σε πολλές διαφορετικές διαστάσεις. Ωστόσο, δεν έχει βγει έστω η πρώτη γενιά που "έμπλεξε" με τα δίκτυα. Γιατί ακόμα και όταν εμείς πριν από καμιά δεκαριά χρόνια εξερευνούσαμε για πρώτη φορά ένα παρθένο -για την ελλάδα- τοπίο, ένα θολό συνονθύλευμα εντυπώσεων κυρίως και όχι συγκεκριμένων χαρακτηριστικών, τότε η ιστορία αυτή δεν ήταν στην ακμή της. Πέρα από το irc, κάτι σαν τον πρόγονο του msn, δεν υπήρχαν οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, δεν υπήρχαν τα blogs, τα πράγματα ήταν πολύ πιο αργά, πολύ πιο πρώιμα και άγουρα.
Οι πρώτοι που βιώνουν αυτή την ιστορία και οι πρώτοι που θα έχουν λόγο -ως πειραματόζωα μιας διαδικασίας και μιας εξέλιξης κινούμενης από τους ίδιους- είναι οι σημερινοί δεκαπεντάχρονοι, που δημιούργησαν το hi5 και το έφτασαν στα όριά του, που χρησιμοποίησαν το myspace για να δημιουργήσουν εικονικά προφίλ καλύτερα από τα πραγματικά τους, που θεμελίωσαν το facebook και που θα μας πουν -τελικά- τι σόι άνθρωποι θα βγουν από μέσα από διαδικασίες εικονικές, ψηφιακές, συμπληρωματικές των πραγματικών, των ρεαλιστικών.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Θα βγούν άνθρωποι με εικονικά συναισθήματα , εικονικό προφίλ, με μια εικονική ζωή, με εικονική ΦΙΛΙΑ, που μόλις καταρέει κάποια ιστοσελίδα, θα καταρέουν και αυτοί μέχρι να επανέλθει. Άνθρωποι που δέν θα έχουν μάθει να έχουν προφίλ στην αληθινή κοινωνία και να είναι διαχειριστές των δικών τους αληθινών και μή εικονικών προφίλ.Έτσι νομίζω..Δεν μπορώ να φανταστώ τα σημερινά παιδιά ηλικίας 15 ετών να μην έχουν ιντερνετ για 1 μηνα!!Και ξέρεις γιατί?Γιατι ούτε αυτά έχουν φανταστεί τον εαυτό τους χωρίς να είναι συνδεδεμένος σε κάποιο ηλεκτρονικό προφίλ. Και όταν δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να ζεί αληθινά, τότε ούτε και εσύ ζείς, έστω αληθινά...Αυτά! ΄-)
Ελπίζω πως δεν θα είναι ακριβώς έτσι. Τα παιδιά γνωρίζουν μια χαρά πως είναι κάποια πράγματα σε πραγματικές διαστάσεις, άλλωστε μέχρι να ανοίξουν για πρώτη φορά τον υπολογιστή σε κανονικές σχέσεις αναλώνονταν, στην οικογένεια και στο σχολείο σίγουρα σε κανονικές σχέσεις δοκιμάζονται.
Επίσης σίγουρα υπάρχουν όρια. Όρια που αν τα ξεπεράσεις έχεις πρόβλημα, όπως ακριβώς όμως γίνεται και στην κανονική ζωή (βλ. ποτό, ναρκωτικά κτλ). Το σημαντικότερο είναι η ισορροπία, η κατανόηση που τελειώνει το ένα και που ξεκινάει το άλλο, όσο περίπλοκο και να είναι αυτό.
Πάντως τα πράγματα δεν είναι καλύτερα με θέματα που θα έπρεπε να μας τρομοκρατούν περισσότερο από το Internet, όπως η τηλεόραση και η δρούζα. Η θώδη και ο ρουσόπουλος. Ο ρακιντζής και ο ρουβάς. Όταν ειδικά πολλές μαμάδες τριγύρω (ευτυχώς όχι οι δικές μας) αντι να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, πατάνε το On της τηλεόρασης και ξεμπερδεύουν.
δυστυχως εν μερη θα συμφωνησω με τον george. Το βλεπω καθημερινα στο σχολειο μου το εχω παρατηρησει και σε μενα. Ειμαι πλεον 18 χρονων και ενα διαστημα απο τα 15 μεχρι τα 17 και κατι δν ειχα ιντερνετ σπιτι και ηταν ολα μια χαρα. Τωρα που εχω θελω καθε μερα εστω και λιγο να μπαινω. Δεν πιστευω βεβαια οτι αν δεν μπω θα γινει και τιποτα, αλλα θα με χαλασει καπως. Επισης το βλεπω και στη βιβλιοθηκη του σχολειου. Σε καθε διαλειμμα κοριτσακια και αγορακια απο 15 εως και 18 να καθονται και φτιαχνουν το προφιλ τους η κανουν add και accept "φιλους". Για μερικους αυτη ειναι η ζωη τους, ο μονος τροπος να εκμεταλλευεσαι τον (πολυτιμο για μερικους) ελευθερο χρονο τους. Να μην αναλυσουμε το θεμα οτι δινουν απροκαλυπτα προσωπικα στοιχεια, οπως Ονομ/νυμο msn κτλ, καθως και πληθος φωτογραφιων ακομα και με εσωρουχα και μαγιο (και μερικες περιπτωσεις ουτε καν αυτα). Φυσικα οταν καταλαβουν τον κινδυνο που ολα αυτα κρυβουν θα ειναι αργα.
Δεν διαφωνώ πως οτιδήποτε γίνεται πέρα από το όριο λίγες φορές έχει σαν αποτέλεσμα κάτι καλό. Όλοι περάσαμε από τη φάση που είσαι κυριολεκτικά εθισμένος στο internet και στην ταυτόχρονη ενημέρωση και αλληλεπίδραση που αυτό προσφέρει. Και ανεξαρτήτως ηλικίας, την πρώτη φορά που θα εκτεθείς σε αυτό το φαινόμενο (που αν το γενικεύσουμε λίγο ξεπερνάει τα όρια του internet και μπλέκεται στις θεωρίες περί δικτύων, οπότε μπορούμε να εντάξουμε και το κινητό τηλέφωνο και όλα τα παρατράγουδα που το συνοδεύουν, βιντεοκλήσεις, mms, κτλ.) δεν υπάρχει περίπτωση να μην εθιστείς. Γνωρίζουμε όλοι πάνω κάτω 40άρηδες και άνω που έμαθαν το facebook και ενθουσιάστηκαν.
Διαφωνώ με την διαφοροποίηση σε τόσο μεγάλο βαθμό του εικονικού με το πραγματικό. Ο george λέει εικονικό προφίλ, εικονική ζωή, εικονική φιλία, σε όλα συμφωνώ, εκτός από το εικονικά συναισθήματα. Κάποια πράγματα είναι αληθινά είτε τον άλλον τον βλέπεις κατάμουτρα είτε όχι. Άλλωστε όταν στενοχωριέσαι επειδή σε χώρισε η κοπέλα σου από το τηλέφωνο, όταν κάποτε γράφανε τραγούδια για τα γαλάζια σου γράμματα που μια -καημένη- κάθεται και διαβάζει, όταν συγκινείσαι με ένα ωραίο sms και όταν νευριάζεις με ένα email από το αφεντικό σου, όλα αυτά σε εικονικά περιβάλλοντα αναφέρονται. Και είναι περιττό να θυμίσω πόσο αληθινά είναι τα παραπάνω συναισθήματα.
Αυτό που πιστεύω και ελπίζω είναι πως ανεξάρτητα από την έκθεση και τον εθισμό σε φαινόμενα όπως το internet (και πουθενά δεν έχω αναφέρει τα παιχνίδια, που είναι άλλου παπά ευαγγέλιο) κάποια στιγμή έρχεται μια ισορροπία, σύμφωνα με την οποία φροντίζεις την πραγματική σου καθημερινότητα εξίσου με την εικονική. Και η τελευταία είναι ιδιαίτερα σημαντική πλέον.
Δημοσίευση σχολίου