...βγήκαμε στα πεζοδρόμια. Τα στενά, του ενός μέτρου και κάτι. Όπου παιδιά, κυρίως αυτά των μεταναστών (γιατί τα δικά μας τα προτιμάμε ενίοτε στην τηλεόραση και στο Playstation), κυνηγάνε μπάλες, τρέχουν με ποδήλατα. Και βρίσκουν χώρο για διασκέδαση εκεί που δεν υπάρχει.
Ψάχνω να βρω λέξεις, εκφράσεις για να περιγράψω το περιβάλλον μου.
Τις συμπεριφορές, τα αίτιά τους, τις επιπτώσεις τους.
Την αρχιτεκτονική της πόλης, της καθημερινότητας, της συνήθειας ή όχι.
Την μουσική, την βιασύνη, τον ρυθμό της μεγαλούπολης, τους ήχους, την ησυχία, την ανησυχία της μικρής πόλης, της επαρχιακής.
Αν τελικά βγει κάποιο συμπέρασμα, αυτό είναι κάτι που -κατ' αρχήν- δεν ενδιαφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου