κίνδυνος στο internet; που;

Όσο περνάει ο καιρός όλο και μεγαλύτερη συζήτηση γίνεται για αυτό το μυστηριώδες πράγμα (it) που λέγεται internet. Τώρα που αρχίζει και μπαίνει μέσα στην ελληνική κοινωνία με πιο γοργούς ρυθμούς, με μεγαλύτερες ταχύτητες που ισοδυναμούν με περισσότερες δυνατότητες, τώρα που και το internet έχει μεγαλώσει, έχει ωριμάσει με αποτέλεσμα κάποια πράγματα να είναι ευκολότερα, να γίνονται ευκολότερα, ο έλληνας αρχίζει να τρομοκρατείται.

Και πάντα το παιχνίδι είναι γύρω από τα μμε. Και μία κυρία Έλενα Ράπτη που βγαίνει συχνά πυκνά σε παράθυρα και προσπαθεί "να ευαισθητοποιήσει" την ελληνική κοινωνία, έτσι ώστε "τώρα που τα κρούσματα (εθισμού) είναι λίγα να προσπαθήσουμε για να μην γίνουν περισσότερα". Και που δηλώνει ότι η ίδια δεν ασχολείται με το internet παρά μόνο για την ενημέρωσή της (ήτοι 1 ώρα την μέρα) και πως τον Γιάννη Μαρακάκη δεν τον γνώρισε από chatroom, γιατί, όπως λέει περήφανα με το κεφάλι ψηλά και με το βλέμμα του ναπολέοντα, η ίδια είναι υπέρ της προσωπικής επαφής.

Λες και οι απανταχού νέοι που χρησιμοποιούν το internet, που μεγάλωσαν με αυτό, που έχουν μάθει να επικοινωνούν και να ζουν με αυτό, δεν θέλουν την επαφή που έχει η βουλευτίνα με τον σύντροφό της. Λες και τα παιδιά που προσπαθούν να βρουν τρόπους να εκτονώσουν την δημιουργικότητά τους (βλέπε blogs), να ξεφύγουν από προβλήματα πολλών και διαφορετικών φύσεων(βλέπε διαλυμένες οικογένειες), να βρουν απαντήσεις σε ερωτήματα που τους απασχολούν (βλέπε σεξουαλικότητα), δεν επιθυμούν να έχουν προσωπικές σχέσεις, δεν χαίρονται με το άγγιγμα, δεν αναζητούν την επαφή. Την πραγματική, την ρεαλιστική και όχι την εικονική, την ψηφιακή.

Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω. Την σιγουριά και την εμπιστοσύνη που δείχνουν στον εαυτό τους (και μόνο) άτομα -δημόσια ή όχι- όταν μιλάνε για πράγματα με τα οποία στην ουσία δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ πραγματική επαφή. Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε "ειδικός" να λέει ότι το internet είναι κακό όταν αρνείται να το γνωρίσει; Εντάξει, μπορεί να διαβάζει, μπορεί να έχει σπουδάσει, μπορεί να έχει ψάξει, μπορεί να έχει ρωτήσει.

Η διαφορά του internet, και κυρίως ο αντίκτυπός του στη νέα γενιά, με άλλα κοινωνικά θέματα είναι το μέγεθός του ως ζήτημα και η αλλαγή που φέρνει (έφερε;). Δηλαδή. Από τη γενιά τη δικιά μου και έπειτα η νεολαία έχει ψιλοπαρατήσει τη μπάλα στην αλάνα. Όσο και αν αυτό στενοχωρεί τους μπαμπάδες που όλο μουρμουράνε για το παιδί που είναι μπροστά στον υπολογιστή αλλά πέρα από την μουρμούρα λίγα κάνουν για να αλλάξουν τα "κακώς κείμενα", η αλήθεια είναι πώς, για διάφορους λόγους, η εποχή της αλάνας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δυστυχώς ή ευτυχώς.

Το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι να προσπαθήσουμε (-ετε, καθώς και ο υποφαινόμενος ανήκει στην γενιά των δικτύων), να κατανοήσουμε την εποχή που ανατέλλει. Στο εξωτερικό υπάρχουν άνθρωποι που με την αυγή της εποχής αυτής μπήκαν στη διαδικασία ανάλυσης. Συζητήσεων, έκφρασης απόψεων, διαφωνιών. Και σιγά σιγά ο καθένας διαμόρφωσε την δικιά του άποψη. Έτσι, για παράδειγμα, η Sherry Turkle, στο βιβλίο της The Second Self, γραμμένο το 1987 (!) θεωρεί πως είμαστε προ των πυλών ανάπτυξης ενός νέου είδους "εαυτού", προσωπικότητας. Η συγκεκριμένη καθηγήτρια έχει μία συγκεκριμένη άποψη, τεκμηριωμένη με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, με την οποία μπορείς να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις. Σε μέρος της ή στο σύνολό της.

Το πρόβλημα είναι πως δεν δίνεται το βήμα σε αυτούς τους ανθρώπους να μιλήσουν. Να εκφράσουν απόψεις, εμπεριστατωμένες, ακριβείς, ενδιαφέρουσες ή όχι. Δεν βγαίνουν καν οι αντίστοιχοι έλληνες καθηγητές, που συχνά κρύβονται καλά πίσω από έδρες πανεπιστημιακές στην ασφάλεια που αυτές τους προσφέρουν. Αλλά αντί γι' αυτούς, βλέπουμε την δρούζα, την ράπτη, την λαμπίρη, τον ρακιντζή, την τατιάνα, όλα αυτά τα τέρατα της ελληνικής διανόησης να παρουσιάζουν και να αναλύουν φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα. Και που; Στην ελληνική κοινωνία, που μόνο με κριτική άποψη και ρεαλισμό δεν μπορεί να τα δει, να τα εκλάβει και εν τέλει να τα απορρίψει.

Τρομοκρατώντας για άλλη μια φορά.