Με το βιβλίο καταπιάστηκα ξανά πρόσφατα και το τελείωσα προχτές. Τόσο το θέμα της ταινίας (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του πορτογάλλου νομπελίστα συγγραφέα) όσο και το βιβλίο αφορούν ζητήματα άκρως κοινωνικά, τοποθετούνται σε χρόνο και σε χώρο άγνωστο, χωρίς ήρωες_ατραξιόν, καθώς τα θέματα και το πλάσιμό τους αποτελούν από μόνα τους την ατραξιόν. Στην ταινία, λοιπόν, η όλη υπόθεση ξεκινάει με την φανταστική κατάσταση σύμφωνα με την οποία μία "επιδημία τυφλότητας" εξαπλώνεται σε ολόκληρη την χώρα, σταδιακά, αργά με ευφάνταστα αποτελέσματα και συνέπειες.
Το βιβλίο καταπιάνεται με το ζήτημα του Θανάτου και ξεκινάει και αυτό με την υπόθεση πως την επομένη της αλλαγής του χρόνου, ο θάνατος παύει να υπάρχει σε μία ολόκληρη χώρα. Τα ζητήματα που θίγονται σε αυτή τη διαφορετική θεματολογία θεωρώ πως είναι περισσότερο φιλοσοφικά παρά άμεσα κοινωνικά όπως στο Περί Τυφλότητας. Το πιο ενδιαφέρον και το οποίο υπήρξε η αφορμή για αυτό το post είναι το εξής.
Έχω ξεκινήσει να διαβάζω το βιβλίο. Στην πορεία του είναι ενδιαφέρον, σε μερικά σημεία ανατρεπτικό, όμως στη μεγαλύτερη διάρκεια το επισκιάζει η εντύπωση της ταινίας, γίνονται συγκρίσεις σχετικά με τη θεματολογία (καθώς θεωρώ πολύ πιο άμεση και κοινωνικά συγκλονιστική την ιστορία περί τυφλότητας από την κοσμολογική και φιλοσοφική κουβέντα περί θανάτου), σχετικά με τις επιμέρους ιστορίες που επιλέγει ο συγγραφέας να αναλύσει, τους χαρακτήρες που επιλέγει να σκιαγραφήσει.
Μέχρι που φτάνεις στις τελευταίες 20-30 σελίδες, και εκεί που ακριβώς νιώθεις να επαναλαμβάνονται σημεία, θέσεις, απόψεις, αρχίζεις ουσιαστικά να βαριέσαι και διαβάζεις για να φτάσεις στο τέλος και να μην το παρατήσεις (ας πούμε και ελέω της ταινίας), ξεκινάει η ιστορία των τελευταίων σελίδων, η ανατροπή όσων σχεδόν έχεις διαβάσει στις υπόλοιπες 160 σελίδες, με ένα από τα πιο συγκινητικά, πιο ρεαλιστικά και πιο συγκλονιστικά φινάλε που (προσωπικά) έχω αντικρύσει ποτέ.
Και που με κάνει _για πρώτη φορά_ να ξαναδιαβάσω το τέλος. Ξανά και ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου