Αυτό, όμως, που συγκινεί εμένα περισσότερο δεν είναι άλλο από τις λεπτομέρειες. Μικρά στοιχεία, κομμάτια του κτιρίου που αναδεικνύουν την ευαισθησία, την οπτική του αρχιτέκτονα, την ολοκληρωτική μελέτη του πάνω στο κτίριο. Που ξεχωρίζουν τους εν λόγω αρχιτέκτονες από μεγάλα αρχιτεκτονικά γραφεία που, σε μία -αγωνιώδη όσο και απαραίτητη (;) στα σύγχρονα πλαίσια του μάρκετινγκ- προσπάθεια παγκοσμιοποίησης της αρχιτεκτονικής, αναλώνονται σε μεγάλα έργα με αναμφισβήτητες ποιότητες όπου όμως λείπει η ευαισθησία στον χειρισμό των λεπτομερειών. Των υλικών, των χρωμάτων, των επιφανειών.
Κάπως έτσι, η αρχιτεκτονική γίνεται τέχνη και η πολυπλοκότητα μαεστρία.
(Photos from: Olympic archery range for the 1992 Summer Olympics, Vall d'Hebrón, Barcelona, architect Enric Miralles)
4 σχόλια:
οπότε πες μας εδώ τι σου άρεσε?
(κι εμένα μου αρέσει, αλλά το ποστ είναι δικό σου)
και έπειτα, για όσους δεν έχουν την τύχη να ψάξουν το val d'hebron, οι φωτό αυτές δεν λένε πολλά, οπότε για πνευματικά τουλάχιστον δικαιώματα πρέπει να αναφέρεις το όνομα. του ΘΕου.
(σε παρακαλώ πριν τον πιάσεις στο στόμα σου να κάνεις γαργάρες με αλατόνερο και οδοντόκρεμα. από σεβασμό ;-P )
"(...) η ευαισθησία στον χειρισμό των λεπτομερειών. Των υλικών, των χρωμάτων, των επιφανειών.(...)" γράφει ο ποιητής. δν υπάρχει λόγος για περισσότερα. αυτό που θα είχε ενδιαφέρον είναι να μου πεις τι ΔΝ σου άρεσε.
με σεβασμό, πάντα.
ps: οι αναγνώστες του εν λόγω blog πλέον προσεγγίζουν τον έναν. και αυτός -πίστεψέ με- ξέρει καλά για τον θεό. καλύτερα από μένα.
τέλος πάντων, ο μιες συνόψισε τα παραπάνω λέγοντας ότι ο θεός βρίσκεται στην λεπτομέρεια.
δεν το σκέφτηκα έτσι το προηγούμενο σχόλιο, αλλά για δες που βγάζει νόημα...
δεν είναι ότι δεν μου άρεσε κάτι, απλά είχα την εντύπωση ότι θα γινόσουν πιο περιγραφικός, θα έλεγες δυο κουβέντες για το κτήριο.
νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον σε αυτό το κτήριο, είναι το μπαρ. όπου, το λαϊκό χειραφετείται έναντι στην Αρχιτεκτονική. και δένουν περίεργα, πέργκολες γυφτομπαρόκ και καταλανικός μινιμαλισμός. (σουρεαλισμός)
με στεναχώρησε η εγκατάλειψη και τα σπασμένα, που δείχνουν ότι δεν το φροντίζουν.
με ενθουσίασε πως και πόσο φυσικά, έχει ζώσει το κτίσμα η φύση. τα φυτά θα το καταπιούν σύντομα, και θα είναι απλά σαν να ολοκληρώθηκε η τελευταία πράξη στο εργοτάξιο. αυτή που δεν μπορούν να παράγουν τα χέρια. ο χρόνος.
(νομίζω πάντως ότι πρέπει να προσθέσεις στο κυρίως πόστ τί και ποιανού είναι. )
παν
ξεκίνησα να γράφω μία τεράστια απάντηση, όταν συνειδητοποίησα ότι η σκέψη στην οποία βασιζόμουν ήταν λάθος.
έχεις δίκιο, θα επανορθώσω. και σε σένα και στον θεό.
πιο περιγραφικός δν είχα σκοπό να γίνω, επειδή το κτίριο στην προκειμένη περίπτωση ήταν αφορμή.
το θέμα με τη φύση είναι όντως εντυπωσιακό, το μπαρ έχει τη χάρη του όπως λες, η κόκκινη καρέκλα του γύφτου πως σου φαίνεται με τα κόκκινα τουβλάκια; :P
btw εμείς το επισκεφτήκαμε μέρα βροχερή. αρκετά μάλιστα. το κτίριο έσταζε από παντού, μέσα κ έξω κ δν ήταν μόνο θέμα εγκατάλειψης. κάποια πράγματα δν ήταν κατασκευασμένα σωστά ή και ο θεός καμιά φορά ξεχνιέται.
enough by me.
Δημοσίευση σχολίου