χρυσόψαρο

Ήθελα να μεταφέρω κάποια αποσπάσματα από ένα κείμενο που διάβασα (;). Έχω, λοιπόν, περίπου μιάμιση ώρα ψάχνοντας το εν λόγω κείμενο. Αρχικά ήμουν αρκετά σίγουρος -τρομάρα μου- ότι το είχα διαβάσει στην ελευθεροτυπία, κάτι σαν συνέντευξη μου έκανε, ξεκινάω, λοιπόν, την αναζήτησή μου από εκεί. "Μάλλον στις τέχνες θα βρίσκεται", σκέφτομαι, και πηδώντας γρήγορα τους τίτλους σχετικά με τη δολοφονία του σεργιανόπουλου -παραδόξως βρίσκονται και αυτοί στην κατηγορία των τεχνών, ενώ πρόκειται για αστυνομικό ρεπορτάζ-, προχωράω τις ημερομηνίες προς τα πίσω, ψάχνοντας, διαβάζοντας, ξανα-διαβάζοντας. Μήπως και θυμηθώ. Φτάνω σε ημερομηνίες που έχω ξεχάσει ότι υπάρχουν, οπότε αποφασίζω να πατήσω το κουμπάκι που λέει HOME και να βρεθώ στη σημερινή ημερομηνία προκειμένου να ξαναρχίσω την αναζήτηση σε μεγαλύτερο εύρος, σε μικρότερο βάθος χρόνου. Ψάχνω ακόμα και στα οικονομικά, τα οποία σπανίως -έτσι κ αλλιώς- διαβάζω, αφού συνήθως δεν τα καταλαβαίνω, όσο θα ήθελα ή θα έπρεπε, και όταν τα καταλαβαίνω με νευριάζουν. Η αναζήτηση συνεχίζεται -ανεπιτυχώς- και μεταφέρεται στον έτερο δικτυακό τόπο που φροντίζει για την ενημέρωσή -άρα και την μόρφωσή- μου, στο ιν.γρ. Εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά. Οι τίτλοι είναι πολύ πιο προσιτοί, οι ημερομηνίες λείπουν, η αναδρομή στο παρελθόν γίνεται με απλό scroll down, η αναζήτηση πιο εύκολη, όσο, όμως, και άκαρπη.

Δεν θα έγραφα τίποτα από αυτή την μικρή μου πρωινή περιπέτεια, αν δεν είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου ένα κ μοναδικό απόσπασμα από το κείμενο που προσπαθώ μανιωδώς να βρω.
Έλεγε περίπου ότι στο ίντερνετ, στο διαδίκτυο δεν σπαταλάμε απλώς χρόνο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους κ σκοπούς. Αφήνουμε πίσω το στίγμα μας. Τις πατημασιές μας, τις λέξεις μας, τις μουσικές μας. Τις εικόνες μας, τα βίντεό μας, τις εντυπώσεις μας. Τους διαλόγους μας, τα μηνύματά μας, τα εμαιλ μας.
Πράγματα στα οποία μπορούμε να ανατρέξουμε, να μας θυμίσουν, να μας συγκινήσουν ή όχι.
Αυτό, λοιπόν, κάνω και γω τώρα -σίγουρος ότι μέχρι αύριο το πρωί και αυτό το μικρό απόσπασμα θα έχει εξαφανιστεί από τη μνήμη μου και θα ανακαλύψω για ακόμα μία φορά τη γυάλα μου- σημειώνοντας κάτι που με συγκίνησε, κάτι που με έκανε να σκεφτώ το ιντερνετ διαφορετικά από ένα τεχνοκρατικό εργαλείο. Φαντάσου το σαν έναν χάρτη. Με τελίτσες παντού για κάθε κλικ που έκανες.

(Το κείμενο στο οποίο αναφέρομαι δν ξέρω καν αν υπάρχει. Μπορεί κ να το είδα στον ύπνο μου, σε κάποιο από αυτά τα πολύ μπερδεμένα όνειρα. Αν όμως υπάρχει κάπου κ κάποιος το αναγνωρίσει ας με συγχωρέσει που δν μετέφερα -προφανώς- σωστά τα νοήματά του ή που παρέλειψα μερικά -επίσης προφανώς- σημαντικά. Ήταν απλά ένα γρήγορο διάβασμα κ αυτά που περιγράφω ήταν ένα τυχαίο αποτύπωμα.)