deja_vu

2n+1

Ύστερα, λοιπόν, από 2n αναρτήσεις έρχεται η επόμενη.

It's the first day of the rest of my life.

Από Βιέννη. Όπου τα πράγματα που ξανά_βλέπω είναι, ίσως, περισσότερα από αυτά που πρώτο_βλέπω. Άλλωστε όταν επισκέπτεσαι έναν τόπο -είτε ως εν γένει κάτοικος, είτε ως τουρίστας- υπάρχει πρώτα ο χρόνος προσαρμογής. Οπότε δεν παρατηρείς, δεν κοιτάς, δεν αφουγκράζεσαι. Απλά νιώθεις. Ενίοτε θυμάσαι, αναπολείς, συγκρίνεις και νοσταλγείς.


Θυμάσαι βόλτες, στάσεις, εκεί που έφαγες το τελευταίο σου -βιαστικό- κομμάτι pizza, εκεί που γνώρισες για πρώτη φορά την hadid, εκεί που τσακώθηκες, εκεί που το μετάνιωσες, εκεί που βαρέθηκες, εκεί που ερωτεύτηκες, εκεί που έχασες τη φωτογραφική σου, εκεί που πρόλαβες το τρένο.

Το ίδιο και στην Πράγα. Πρώτα οι αναμνήσεις και ύστερα όλα τα άλλα.

Είσαι στο κέντρο της Ευρώπης, το να ταξιδέψεις είναι εύκολο, αναγκαίο, σχεδόν επιβάλλεται. Φοβάμαι, όμως, τα deja vu. Που είναι τριγύρω μου -και είναι αρκετά.