weather_(no)cast

Ένα πράγμα δυσκολεύομαι να συνηθίσω.

Βγαίνεις βόλτα το βράδυ, κάνει κρύο, όντως, όσο και να έχεις πιεί -και συνήθως είναι πολύ- το νιώθεις, σε διαπερνά. Κοιτάς ψηλά, τον ουρανό και βλέπεις αστέρια.

-Μου φαίνεται ότι εδώ υπάρχουν περισσότερα, είναι πιο λαμπερά, μπορεί να έχει να κάνει με τη λιγότερη υγρασία (;) που κάνει την ατμόσφαιρα πιο καθαρή, μπορεί να έχει να κάνει με τα λιγότερα φώτα στην πόλη, καθώς οι αυστριακοί -γνωστοί γλεντζέδες- κλείνονται στα σπίτια τους στις 8, σταματώντας ταυτόχρονα οποιαδήποτε παραγωγική διαδικασία της πόλης, εκτός από τα bar και ό,τι ανήκει σε τούρκους, έλληνες, άντε και ισπανούς, κανένα κεμπάπ, δηλαδή.-

Βλέπεις αστέρια, λοιπόν, και σκέφτεσαι την επόμενη μέρα.

Στην Αθήνα, πόσο μάλλον στη Ρόδο, όταν το βράδυ έχει ξαστεριά την ημέρα έχει ήλιο. Είναι κανόνας σχεδόν απαράβατος, με τελικό -υποχθόνιο- στόχο ο καημένος ο ελληνάρας να νομίζει ότι παντού είναι έτσι. Και να προγραμματίζει την επομένη και την διάθεσή του με αυτόν τον τρόπο.

Ξυπνάς, λοιπόν, το πρωί και βλέπεις βροχή. Σε δέκα λεπτά ήλιο. Στο τέταρτο συννεφιά και στο μισάωρο βροχή -και πάλι. Διαδικασία επαναλαμβανόμενη καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας.

Απορώ γιατί και πως να υπάρχει Α.Μ.Υ.; (Αυστριακή Μετεωρολογική Υπηρεσία)