Σε κάθε περίπτωση, πάντως -και δεν αναφέρομαι στον Τάσο-, δεν παύει να είναι ο πρώτος μήνας. Ο πρώτος ever που λείπεις σερί από ελλάδα, -άρα- ο πρώτος ever που είσαι σερί στο εξωτερικό. Μπορεί να ακούγονται ίδια, έχουν, ωστόσο, μεγάλη διαφορά μεταξύ τους..
Όπως έχω ξανά_πει, πάντα η εκάστοτε πρώτη περίοδος -η λεγόμενη και "της προσαρμογής"- είναι γεμάτη συναισθήματα. Και μόνο. Μπερδεμένα, ανακατωμένα.
Μετά αρχίζεις και απολαμβάνεις. Αυτό που ζεις, αυτό που έχεις, το διαφορετικό, το νέο, το όμορφο, το άσχημο. Αρχίζεις και εκτιμάς, σέβεσαι, εγκρίνεις, απορρίπτεις. Σε δύο λεπτά βόλτας λες 'γαμώτο, γιατί να μην είναι κ η Αθήνα έτσι;' και 'που χάθηκε πάλι ο ήλιος ρε π****η μου'.
Κάπως έτσι καταλήγεις σε ένα παγοδρόμιο, μπροστά απο το δημαρχείο της Βιέννης, ένα από τα πιο όμορφα και φιλόξενα αστικά τοπία που έχεις δει ποτέ, να χαζεύεις πιτσιρίκια να κάνουν πατινάζ καλύτερα από ότι πρόκειται ποτέ να κάνεις. Και να σε κοροϊδεύουν κιόλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου