_background

Όταν η πόλη γίνεται φόντο.
Τότε μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τα παράθυρά του, φωτισμένα μέσα στη νύχτα, τις πορτοκαλί κουρτίνες που δίνουν (;) χρώμα στη ζωή μας, στην καθημερινότητα, στο χώρο μας.
Σε αυτόν τον χώρο που θεωρούμε τόσο προσωπικό, τόσο οικείο, που όμως τον συναντάμε παντού, σε άλλα δωμάτια, σε άλλα μπαλκόνια, σε άλλα παράθυρα.

Όταν ο χώρος μας γίνεται οθόνη, απ'όπου οι άλλοι, οι "απέναντι" μπορούν να μας δουν.
Τότε η πόλη γίνεται ένας μεγάλος ζωντανός οργανισμός, ένα mega reality όπου ο καθένας μπορεί να αποφασίσει ποιος φεύγει και ποιος μένει, χωρίς sms.
Έτσι η πόλη πάλλεται, αλλάζει, εξελίσσεται, οι κουρτίνες γίνονται από πορτοκαλί κόκκινες, τα σκούρα κλείνουν για να ξανανοίξουν την άνοιξη, το καλοκαίρι. Σαν να αλλάζει η σεζόν, με καινούριο παρουσιαστή, καινούρια κριτική επιτροπή.

Όταν η πόλη γίνεται το είδωλό της.
Τότε βλέπει κανείς την αντανάκλαση του ουρανού, κόκκινου από τις φωτιές του Υμηττού.
Βλέπει κανείς την πόλη, όπως την έφτιαξαν οι χρήστες της.