ξανά στον στρατό

Κάπως έτσι ένιωσα περίπου δέκα μέρες πριν, καθώς ήμουν στο αεροπλάνο και ετοιμαζόμασταν για απογείωση. Και όχι επειδή είχα ξυπνήσει νωρίς. 

Τα πάντα έμοιαζαν περίεργα συντονισμένα μεταξύ τους. Κοιτώντας έξω από το μικρό παράθυρο του αεροπλάνου βλέπω οχήματα διαφόρων μεγεθών να κινούνται στον αεροδιάδρομο. Κρατώντας ίσες αποστάσεις, πηγαίνοντας με την ίδια ταχύτητα. Προφανώς γιατί υπάρχουν κανονισμοί. Το ίδιο και με τα αεροπλάνα που πήραν σείρα για απογείωση. Σαν να κινούνται αυτόματα, σαν να δέχονται οδηγίες από κάποιον (τον πύργο;) και τις οποίες δεν μπορούν να παραβούν.

Και επειδή στο κλίμα των (δικών μου προσωπικών ημερών) σκεφτόμαστε το μέλλον, πως θα θέλαμε να είναι, πως θα θέλαμε να ζούμε σε 18 χρόνια, γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο με λιγότερα συντονισμένα γεγονότα; Όπου δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πηγαίνουμε στην δουλεία 9-17, Δευτέρα με Παρασκευή. Όπου δεν έχουμε αφεντικά αλλά συνεργάτες. Όπου δεν υπάρχει κάποιος που αποφασίζει την αξία μας και μας πληρώνει αναλόγως, αλλά βρίσκουμε τις σχέσεις μεταξύ μας.