στην τουρκιά

Μισοτελειωμένο ποστ: μια χαρά διαβάζεται.

Στην Τουρκιά, λοιπόν, συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον. Χρησιμοποιώ για πρώτη φορά στη ζωή μου το ίδιο μέσο μεταφοράς κάθημερινά. Και όταν λέω το ίδιο εννοώ το ολόιδιο, το λεωφορείο 26Α και την ίδια ακριβώς ώρα. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν είμαι ο μόνος. 

Μαζί μου είναι η κυρα-Μαρία, η Mary, ο Κασσάπης, ο Δάντης, ο Γιαννάκης και άλλοι τόσοι που ακόμα δεν τους έχω βγάλει ονόματα. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μιλάνε μεταξύ τους, είναι σαν και μένα, σίγουρα αναγνωρίζονται ως οι πλέον τακτικοί χρήστες του ίδιου χώρου (χώρος δεν είναι άλλωστε και το εσωτερικό του λεωφορείου;) καμιά φορά κουνάνε και το κεφάλι ο ένας στον άλλον σε ένδειξη αναγνώρισης -αντί του γειά, καλημέρα, τι κάνεις. Παρόλ'αυτά δεν παύει να είναι συγκλονιστικό σε μία μεγάπολη των σχεδόν δεκαπέντε εκατομμυρίων κατοίκων να μπορείς βρεις τέτοιες στιγμές ανθρώπινης μικροκλίμακας.

Είμαι σίγουρος βέβαια ότι και το 021 στο γκύζη να έπαιρνα καθημερινά την ίδια ώρα πάνω κάτω θα είχα τα ίδια αποτελέσματα. Αν και το 021 ως πολύ πιο τακτικό και -άρα- λιγότερο συνεπές μέσο μεταφοράς δε θα ήταν τόσο προβλεπόμενο.