_background 3

Ξυπνάς ξημερώματα, ο ήλιος δεν έχει ακόμα ανέβει, μέσα, όμως, από τις γρύλιες του παραθύρου, καταλαβαίνεις πως η νύχτα -στην πιο σκοτεινή της μορφή- δεν αργεί να φύγει.
Ξυπνάς χωρίς λόγο, επειδή έτσι έτυχε. Χωρίς κάποια αφορμή, χωρίς κάποιον θόρυβο. Και μετά ακούς.
Ακούς τη νύχτα, όπως αυτή συχνά εμφανίζεται στην ελληνική μητρόπολη, στην πιο σκοτεινή της μορφή. Στην πιο βίαιη, όχι σωματικά (;), ψυχολογικά σίγουρα. Ακούς φωνές, υποθέτεις, για την ακρίβεια, πως πρόκειται για φωνές, στα αυτιά σου φτάνουν σαν ψίθυροι από άποψη έντασης, νιώθεις όμως το πάθος, την αγωνία, την αγανάκτηση που τις περιβάλλουν, και είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για φωνές.
Γυναικείες φωνές, μαζί με κλάμα, όχι φόβου, ξέρεις από την πρώτη στιγμή πως με κάποιον τσακώνεται, κάποιος που κάτι της έκανε -ή δεν της έκανε-, κάποιος που την στενοχώρησε, κάποιος που δεν δικαιολόγησε τον σεβασμό της, τον χρόνο της, την αγάπη της.
Κάποιος που δεν μιλάει, δεν φωνάζει, δεν ακούγεται. Που η ενοχή του δεν του επιτρέπει να μιλήσει, που επιλέγει να κρατήσει μία στάση βουβή.
Σαν την στάση που κρατάς και σύ, ακούγοντας με ορθάνοιχτα -πλέον- μάτια, τη γυναίκα να φωνάζει, χωρίς να μπορείς να ξεχωρήσεις λέξεις, πέρα από μερικά "τίποτα" και μερικά "όχι". Που νιώθεις όμως την συναισθηματική της ένταση, την αγωνία της.
Όπως ακριβώς την νιώθει ολόκληρη η πόλη γύρω της, μπορείς να φανταστείς ομόκεντρους κύκλους με κέντρο την τραγική παρουσία της και ακτίνες που μεγαλώνουν αντιστρόφως ανάλογα σε σχέση με το πόσους συνανθρώπους κρατάει ξύπνιους.
Σε σχέση τον αριθμό των ανθρώπων που βρίσκονται σε ημι-σκοτεινά δωμάτια, με τα μάτια ανοιχτά, χαμένοι σε μία βουβή κατάσταση συμπαράστασης.