Τα στολίδια μπαίνουν στις κούτες, τα λαμπιόνα μαζεύονται για τα επόμενα Χριστούγεννα (γιατί μόνο τότε μπορείς να γιορτάσεις άφοβα) και το δέντρο...
Το δέντρο ακολουθεί τη νέα αλυσίδα της ανθρώπινης φύσης. Της καταναλωτικής φύσης, αυτής χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς, χωρίς περιβαλλοντικές ανησυχίες.
Όπου παρόλο που ζεις σε μια πόλη -μια μέση ελληνική πόλη- χωρίς πράσινο, δεν σε βάζει σε σκέψεις το γεγονός ότι τοποθετείς, φυτεύεις το δέντρο σου δίπλα στα σκουπίδια. Το κάνεις σκουπίδι, το βάζεις δίπλα σε άλλα σάπια, καταναλωτικά αποφάγια. Έχεις συνηθίσει να ζεις χωρίς πράσινο, ενίοτε σ'αρέσει που ζεις έτσι, λες ότι "καλά θα ήταν να είχαμε και λίγο πράσινο" αλλά δεν το πολυπιστεύεις.
Και γίνεται η ωραία αυτή κιτς γιορτή ένα θλιβερό, καταθλιπτικό, συννεφιασμένο μεσημέρι, όταν περπατάς στο δρόμο απολαμβάνοντας το χειμώνα που -επιτέλους- ήρθε και κοιτάς το δέντρο, χωρίς τα στολίδια του, χωρίς τα λαμπιόνια του, μόνο.
ΥΓ: Το β' ενικό δεν είναι σε καμία περίπτωση επιθετικό, εκφράζει τις δικές μου αστικές και, εν τέλει, περιβαλλοντικές ανησυχίες, για το που ξεκινάει και το που τελειώνει η ανθρώπινη επέμβαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου