(de)contextualize

ή όταν μένεις μια βδομάδα μέσα στο σπίτι.

Τότε μάλλον το context, το ευρύτερο, το έξω από το σπίτι, αυτό που έχει αλλάξει φέτος, όπως είχε αλλάξει και πέρυσι, αρχίζει να θολώνει. Αρχίζεις κατ'αρχήν να το ξεχνάς. Να το θεωρείς δεδομένο;

Και αρχίζεις να νιώθεις όπως όταν ένιωθες στην αθήνα στο σπίτι κάνοντας εργασία, στα καμαρίνια κάνοντας διπλωματική, σε όλους τους χώρους εργασίας που κατά καιρούς βρέθηκες για πολλές μέρες και ώρες χωρίς διάλειμμα (από τον χώρο, από το context, το στενότερο, το μέσα στο σπίτι, που και αυτό έχει αλλάξει φέτος, αλλά που για διάφορους λόγους και σχεδόν εναγωνίως προσπαθείς να το κάνεις να μοιάσει στο προηγούμενο, όχι σε αυτό που ήταν πέρυσι, αλλά από πρόπερσι και πάει λέγοντας). Ή μάλλον αρχίζεις να μην νιώθεις.

Έχουμε, λοιπόν, δύο ζητήματα.

Πρώτο ότι όταν βγαίνεις από το σπίτι ύστερα από μία εβδομάδα, κατά την οποία τον χρόνο που είσαι ξύπνιος τον έχεις αφιερώσει σε μεγάλο ποσοστό κάπου μεταξύ υπολογιστή (επικοινωνώ, σχεδιάζω, βλέπω, χαζεύω, διαβάζω, γράφω) και βιβλίου (επικοινωνώ (;), διαβάζω, μελετάω, σημειώνω), συνειδητοποιείς ότι καθόλη την εβδομάδα είχες ξεχάσει που βρισκόσουν. Η επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο ήταν μέσα από παράθυρα (κυριολεκτικά και ηλεκτρονικά), με αποτέλεσμα να έχεις σχεδόν ξεχάσει ότι δεν είσαι στην αθήνα ή στην ρόδο, αλλά κάπου μακριά, όπου ζεις μόλις τρεις μήνες, ίσως έχει γίνει και μέχρι ένα σημείο καθημερινότητα, αλλά αυτό είναι ακριβώς που πρέπει να καταπολεμήσεις. Το να γίνει αυτός ο χρόνος, ο ημερολογιακός, καθημερινότητα. Ή μήπως όχι; Σε κάθε περίπτωση έχεις καταφέρει να ξεαγκιστρωθείς από το περιβάλλον σου, context -> decontextualize.

Δεύτερο, context σε μία άλλη κλίμακα, αυτή μέσα από τους τοίχους. Με το οποίο, ακόμα και αυτήν την εβδομάδα (πόσο μάλλον αυτή την εβδομάδα) είσαι αγκιστρωμένος, hooked. Και που εδώ και εβδομάδες προσπαθούσες να του δώσεις το δικό σου στίγμα, να το κάνεις να μοιάζει με παλιά, να σου θυμίζει κάτι οικείο, ακόμα και αν το έκανες ασυνείδητα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και το αυτό. Contextualize.