σαν να μην πέρασε μια μέρα (;)

(Ύστερα από απαίτηση... Και αφού δεν είχα όρεξη ή σκοπό να γράψω...)

Κάπως έτσι είναι, λοιπόν, τα πράγματα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Άφησα την Αθήνα κρύα, παγωμένη, χιονισμένη, άδεια. Την βρήκα ζεστή, καυτή, ηλιοκαμένη, άδεια. Αυτές είναι κ οι μόνες διαφορές.

Ή κάπως έτσι ΝΟΜΙΖΑ πως είναι τα πράγματα. Τουλάχιστον στην αρχή.

Ανέκαθεν -όπως ήδη προσωπικά εξήγησα- ήμουν προσαρμοστικός. Δεν χρειαζόμουν χρόνο προσαρμογής, ή έστω αξιοσημείωτο χρόνο προσαρμογής. Ύστερα από ταξίδια, με την επιστροφή στην Αθήνα -αν θεωρήσουμε πως αυτή είναι η βάση μου τα τελευταία 5 χρόνια- τα πράγματα έμπαιναν στους κανονικούς τους ρυθμούς.

Το ίδιο αισθανόμουν και 4 κ κάτι μήνες μετά. Το μεγαλύτερο διάστημα που έμεινα μακρια από την Ελλάδα, το σπίτι μου. Ένα διάστημα που έκανα σπίτι μου την Βιέννη, το 5110 στην Molkereistrasse. Που μπήκα σε άλλους ρυθμούς, άλλες γειτονιές, άλλους ανθρώπους.

Σίγουρα χρειάστηκα χρόνο. Για να συνηθίσω να μιλάω πάλι στην καθημερινότητά μου ελληνικά, και να μην λέω excuse me στο supermarket, για να μπορέσω να ξανα-κατατοπιστώ στον ΑΒ της γειτονιάς και να μην τον μπερδέυω με τα billa, για να μην ανοίγω το ντουλάπι μου κάτω από τον νεροχύτη της κουζίνας ψάχνοντας τα σκουπίδια.

Δεν είναι όμως αυτός ο χρόνος που έχει σημασία. Θα μπορούσε να πει κανείς πως πρόκειται για ένα μεγάλης διάρκειας jet lag, που δεν οφείλεται στην διαφορά της ώρας αλλά στο μεγάλο του διαστήματος.

Πρέπει να συνηθίσω, λοιπόν, πάλι στο παλιό μου σπίτι, στην παλιά μου γειτονιά, στους ανθρώπους που ήμουν μέχρι 4 κ κάτι μήνες πριν.
Το πρώτο είναι το μοναδικό που δεν χρειάστηκα να εξερευνήσω πάλι από την αρχή. Όπως το βρήκα, έτσι το άφησα, λίγο πιο σκονισμένο, πολύ πιο ζεστό, τέλος.
Η δεύτερη, σε καμία περίπτωση με τον αυστηρό της ορισμό -τα διπλανά σπίτια, τους ανθρώπους που κατοικούν κοντά μου- αλλά περισσότερο ως οι ρυθμοί της πόλης, οι συνήθειες των κατοίκων είναι κάτι που χρειάζεται χρόνο του αλλά είναι, αν μη τι άλλο, διασκεδαστικό. Ούτως ή άλλιως σε αυτή την πόλη έχεις ζήσει τα 5 τελευταία χρόνια, έχει μπει σχεδόν στο πετσί σου, με αυτούς τους ανθρώπους συναναστρέφεσαι, όπως και τα 18 προηγούμενα χρόνια της ζωής σου, όσο μακριά και απο την πρωτεύουσα να μεγάλωσες, τις ίδιες συμπεριφορές αντιμετώπιζες, τις ελληνικές.
Το τρίτο είναι το χειρότερο. Το πιο δύσκολο. Οι άνθρωποι, που ζητούν χρόνο για να τους γνωρίσεις ξανά, από την αρχή. Πόσο και πως έχουν αλλάξει, πόσο και πως έχεις αλλάξει.