στην τουρκιά

Μισοτελειωμένο ποστ: μια χαρά διαβάζεται.

Στην Τουρκιά, λοιπόν, συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον. Χρησιμοποιώ για πρώτη φορά στη ζωή μου το ίδιο μέσο μεταφοράς κάθημερινά. Και όταν λέω το ίδιο εννοώ το ολόιδιο, το λεωφορείο 26Α και την ίδια ακριβώς ώρα. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν είμαι ο μόνος. 

Μαζί μου είναι η κυρα-Μαρία, η Mary, ο Κασσάπης, ο Δάντης, ο Γιαννάκης και άλλοι τόσοι που ακόμα δεν τους έχω βγάλει ονόματα. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μιλάνε μεταξύ τους, είναι σαν και μένα, σίγουρα αναγνωρίζονται ως οι πλέον τακτικοί χρήστες του ίδιου χώρου (χώρος δεν είναι άλλωστε και το εσωτερικό του λεωφορείου;) καμιά φορά κουνάνε και το κεφάλι ο ένας στον άλλον σε ένδειξη αναγνώρισης -αντί του γειά, καλημέρα, τι κάνεις. Παρόλ'αυτά δεν παύει να είναι συγκλονιστικό σε μία μεγάπολη των σχεδόν δεκαπέντε εκατομμυρίων κατοίκων να μπορείς βρεις τέτοιες στιγμές ανθρώπινης μικροκλίμακας.

Είμαι σίγουρος βέβαια ότι και το 021 στο γκύζη να έπαιρνα καθημερινά την ίδια ώρα πάνω κάτω θα είχα τα ίδια αποτελέσματα. Αν και το 021 ως πολύ πιο τακτικό και -άρα- λιγότερο συνεπές μέσο μεταφοράς δε θα ήταν τόσο προβλεπόμενο.

ξανά στον στρατό

Κάπως έτσι ένιωσα περίπου δέκα μέρες πριν, καθώς ήμουν στο αεροπλάνο και ετοιμαζόμασταν για απογείωση. Και όχι επειδή είχα ξυπνήσει νωρίς. 

Τα πάντα έμοιαζαν περίεργα συντονισμένα μεταξύ τους. Κοιτώντας έξω από το μικρό παράθυρο του αεροπλάνου βλέπω οχήματα διαφόρων μεγεθών να κινούνται στον αεροδιάδρομο. Κρατώντας ίσες αποστάσεις, πηγαίνοντας με την ίδια ταχύτητα. Προφανώς γιατί υπάρχουν κανονισμοί. Το ίδιο και με τα αεροπλάνα που πήραν σείρα για απογείωση. Σαν να κινούνται αυτόματα, σαν να δέχονται οδηγίες από κάποιον (τον πύργο;) και τις οποίες δεν μπορούν να παραβούν.

Και επειδή στο κλίμα των (δικών μου προσωπικών ημερών) σκεφτόμαστε το μέλλον, πως θα θέλαμε να είναι, πως θα θέλαμε να ζούμε σε 18 χρόνια, γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο με λιγότερα συντονισμένα γεγονότα; Όπου δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πηγαίνουμε στην δουλεία 9-17, Δευτέρα με Παρασκευή. Όπου δεν έχουμε αφεντικά αλλά συνεργάτες. Όπου δεν υπάρχει κάποιος που αποφασίζει την αξία μας και μας πληρώνει αναλόγως, αλλά βρίσκουμε τις σχέσεις μεταξύ μας.

ιστορία καθημερινής τρέλας

Έχεις βγει για βόλτα το βράδυ, είσαι στην γειτονιά σου στο γκύζη, εκεί που μένεις αρκετό καιρό ώστε να την θεωρείς πραγματικά γειτονιά σου, ότι την γνωρίζεις, μπορεί βέβαια να μην ξέρεις τα ονόματα των γειτόνων σου αλλά στα μητροπολιτικά δεδομένα αυτό δεν έχει σημασία.

Γυρίζεις, λοιπόν, το βράδυ σπίτι, ήσουν για ποτό με φίλους, τι το πιο κοινότυπο και συνηθισμένο, είναι νωρίς, μόλις 11 και πας να χαθείς στο ίντερνετ για άλλο ένα βράδυ και μετά να κοιμηθείς. Έως και βαρετό ακούγεται. Έχει ζέστη αν και οκτώβρης, ευτυχώς ο καιρός στην πρωτεύουσα είναι ακόμα καλός, αλλού έχει χαλάσει προ πολλού. Ξεκλειδώνεις την πόρτα της πολυκατοικίας και πάνω στο ραφάκι μπροστά από τον καθρέφτη απέναντι από την πόρτα του ασανσέρ υπάρχει ένα γράμμα για σένα.

Το ανοίγεις και διαβάζεις τα εξής:

Αγαπητέ Κύριε Γ.,

Μέσα στον φάκελο θα βρείτε το Αυθεντικό Πρόστιμο για την παράνομη παράθεση σκουπιδιών στον δημόσιο χώρο της οδού Λομβάρδου, Γκύζη, Αθήνα στις 09 Οκτωβρίου 2011. Αποδείξεις έχουν αφαιρεθεί από τα σκουπίδια σας, που ταυτοποιούν εσάς ως τον ιδιοκτήτη των σκουπιδιών και την διεύθυνσή σας ως εκείνη από όπου προήλθαν τα σκουπίδια σας.

...

Εάν πληρώσετε το πρόστιμο εντός 14 ημερών από την ημέρα της ειδοποίησης δεν θα προχωρήοσουν οι διαδικασίες εκδίκασης της υπόθεσης εναντίον σας. Εάν για οποιονδήποτε λόγο δεν εξοφλήσετε το πρόστιμο εντός 14 ημερών, τότε πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι η παράνομη παράθεση σκουπιδιών είναι ποινικό αδίκημα και μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα πρόστιμο έως 60000 ευρώ και/ή φυλάκιση έως 5 χρόνια.

Όπου Αθήνα/Γκύζη/Λομβάρδου βάλτε Εδιμβούργο και όπου ήλιος και ζέστη βάλτε βροχή και κρύο και έχετε μία αληθινή ιστορία.

υγ1: το πρόστιμο είναι 50 λίρες αγγλίας

υγ2: κορόιδευα εγώ που στον στρατό έκαιγα τα έγγραφα κάθε μεσημέρι για να μην τα βρει ο εχθρός και που τα τηλέφωνά είχαν κολλημένη επιγραφή "προσοχή! ο εχθρός παραμονεύει". Πρέπει να βάλω (ανώνυμα) ένα βαρέλι στην πίσω αυλή και να καίω όλες τις αποδείξεις της ταυτότητάς μου.

υγ3: και ψάχνω όλη μέρα το indymedia και δεν λέει τίποτα γι αυτό. Πού είναι ο μπάτσος να συμφωνήσω μαζί του;

working_together

athens from far

(good)morning view

2011

(de)contextualize

ή όταν μένεις μια βδομάδα μέσα στο σπίτι.

Τότε μάλλον το context, το ευρύτερο, το έξω από το σπίτι, αυτό που έχει αλλάξει φέτος, όπως είχε αλλάξει και πέρυσι, αρχίζει να θολώνει. Αρχίζεις κατ'αρχήν να το ξεχνάς. Να το θεωρείς δεδομένο;

Και αρχίζεις να νιώθεις όπως όταν ένιωθες στην αθήνα στο σπίτι κάνοντας εργασία, στα καμαρίνια κάνοντας διπλωματική, σε όλους τους χώρους εργασίας που κατά καιρούς βρέθηκες για πολλές μέρες και ώρες χωρίς διάλειμμα (από τον χώρο, από το context, το στενότερο, το μέσα στο σπίτι, που και αυτό έχει αλλάξει φέτος, αλλά που για διάφορους λόγους και σχεδόν εναγωνίως προσπαθείς να το κάνεις να μοιάσει στο προηγούμενο, όχι σε αυτό που ήταν πέρυσι, αλλά από πρόπερσι και πάει λέγοντας). Ή μάλλον αρχίζεις να μην νιώθεις.

Έχουμε, λοιπόν, δύο ζητήματα.

Πρώτο ότι όταν βγαίνεις από το σπίτι ύστερα από μία εβδομάδα, κατά την οποία τον χρόνο που είσαι ξύπνιος τον έχεις αφιερώσει σε μεγάλο ποσοστό κάπου μεταξύ υπολογιστή (επικοινωνώ, σχεδιάζω, βλέπω, χαζεύω, διαβάζω, γράφω) και βιβλίου (επικοινωνώ (;), διαβάζω, μελετάω, σημειώνω), συνειδητοποιείς ότι καθόλη την εβδομάδα είχες ξεχάσει που βρισκόσουν. Η επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο ήταν μέσα από παράθυρα (κυριολεκτικά και ηλεκτρονικά), με αποτέλεσμα να έχεις σχεδόν ξεχάσει ότι δεν είσαι στην αθήνα ή στην ρόδο, αλλά κάπου μακριά, όπου ζεις μόλις τρεις μήνες, ίσως έχει γίνει και μέχρι ένα σημείο καθημερινότητα, αλλά αυτό είναι ακριβώς που πρέπει να καταπολεμήσεις. Το να γίνει αυτός ο χρόνος, ο ημερολογιακός, καθημερινότητα. Ή μήπως όχι; Σε κάθε περίπτωση έχεις καταφέρει να ξεαγκιστρωθείς από το περιβάλλον σου, context -> decontextualize.

Δεύτερο, context σε μία άλλη κλίμακα, αυτή μέσα από τους τοίχους. Με το οποίο, ακόμα και αυτήν την εβδομάδα (πόσο μάλλον αυτή την εβδομάδα) είσαι αγκιστρωμένος, hooked. Και που εδώ και εβδομάδες προσπαθούσες να του δώσεις το δικό σου στίγμα, να το κάνεις να μοιάζει με παλιά, να σου θυμίζει κάτι οικείο, ακόμα και αν το έκανες ασυνείδητα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και το αυτό. Contextualize.

home@edinburgh

remediation (in a personal sense)

Ή αλλιώς, χωρίς tv.

Σταδιακά, η αλλαγή αυτή φτάνει στο 100%.

Ξεκίνησε, μαζί με την διπλωματική (νομίζω, λίγο αργότερα, λίγο νωρίτερα, δεν έχει σημασία), που σημαίνει πολλές ώρες στη σχολή (άσχετα αν είναι δημιουργικές ή όχι), λίγες ώρες στο σπίτι, λίγες ώρες με την τηλεόραση. Ο επαναπροσδιορισμός του μέσου τελείωσε, βέβαια, νωρίτερα, όταν η τελευταία (ελληνική) σειρά που παρακολούθησα με τους όρους της τηλεόρασης του 20ου αιώνα, ήταν 'στο παρά πέντε'. Έκτοτε η τηλεόραση χρησιμοποιήθηκε, όπως (εκ των υστέρων) ο -διασυνδεδεμένος- υπολογιστής.

Μετά τη διπλωματική ήρθε ο στρατός. Ακόμη (πολύ) λιγότερη τηλεόραση, αφού οι ελεύθερες ώρες ήταν λίγες και (στην αρχή τουλάχιστον) επέλεγες να τις περάσεις στο κρεβάτι σου, παρά στο, μάλλον αφιλόξενο/σκοτεινό, κψμ. 'Φωτεινές' εξαιρέσεις στην απεξάρτηση από την tv ήταν οι έξοδοι, όπου η αποβλάκωση λόγω στρατού είχε αγγίξει υψηλά επίπεδα και το μεταβατικό πέρασμα από την τηλεόραση ήταν συχνά αναγκαίο.

Και, πλέον, το εξωτερικό. Όπου η τηλεόραση σαν έπιπλο δεν υπάρχει, άρα ούτε η πρόσβαση στην 'πληροφορία' της. Τουλάχιστον η άκριτη και χωρίς φραγμούς.

Η μετάβαση, όμως, γίνεται παράλληλα με την αλλαγή στον τρόπο που χρησιμοποιεί ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος τον υπολογιστή και την πρόσβαση σε κάθε λογής δίκτυα. Και που του επιτρέπει να επιλέγει οποιοδήποτε τηλεοπτικό πρόγραμμα ανά πάσα στιγμή (ετεροχρονισμένα, αλλά αυτό το συνηθίζεις, όπως συνηθίζεις στην ιδέα ότι δεν θα δεις μια ταινία στην πρεμιέρα της, αλλά λίγο αργότερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), σερβιρισμένο στο laptop/desktop. Με την δυνατότητα pause, stop, play. Και με livestream σε HD, γιατί απλά μπορείς.

ps: οι ελάχιστες εξαιρέσεις αφορούν τα αθλητικά δρώμενα, που δεν μπορείς να τα δεις ετεροχρονισμένα, ευτυχώς ο γαύρος δεν παίζει φέτος championsleague, τον βάζελο, ποιος νοιάζεται να τον δει.

εντιμπορο (behind the wheels)

memory

(...) Moreover, a quite interesting part of the research project analyzed above, was a connection between the interactive, real time, informational map of SL with the real world online mapping (google maps/earth, GIS as well) (...).

Συνεχίζοντας απο εκεί και πηγαίνοντας κάπου εντελώς διαφορετικά.

Κατεβαίνω το royal mile, ή αλλιώς τον δρόμο που κάποτε έπαιρναν οι ντόπιοι βασιλιάδες για να κατέβουν από το κάστρο του εδιμβούργου προς τα ανάκτορα, και που πλέον είναι ό,τι πιο τουριστικό έχει να επιδείξει η πόλη, παρόλ'αυτά πολύ γραφικό και όμορφο. Και -πολύ λογικά- γεμάτο με τουρίστες και ξεναγούς. Άλλοι σοβαροί και (ψιλό)κουστουμάτοι, άλλοι πιο χύμα και προσιτοί, σε διάφορες γλώσσες να λένε πάνω-κάτω τα ίδια παραμύθια.

Το εντυπωσιακό είναι αυτό το πάνω-κάτω. Προφανώς και ο καθένας τους έχει κάποιες γνώσεις ιστορίας, ίσως έχει και κάποιες αναμνήσεις να αφηγηθεί, τελικά αυτό που ενδιαφέρει -τον επισκέπτη- όμως δεν είναι μία πιστή και εξακριβωμένη ιστορικά αφήγηση γεγονότων, αλλά μια αληθοφανής εκδοχή μιας/της ιστορίας. Και μάλλον εντυπωσιακή.

Έχοντας στο μυαλό μου τα digital media (που φροντίζουν να μην βγαίνουν εύκολα από την σκέψη μου) και κυρίως το απόσπασμα που παραθέτω παραπάνω από το research proposal σκέφτομαι το google maps/earth και το σύνολο των φωτογραφιών που έχουν ανέβει online για μέρη σε όλο τον κόσμο + τις 3d απεικονίσεις του earth/ή τη δυνατότητα εικόνας 360 μοιρών που σου δίνει το street view και έτοιμο το puzzle!

Προφανώς είναι πλέον πολύ πιο εύκολο να έχουμε πρόσβαση σε πληροφορίες για περιοχές που δεν έχουμε επισκεφτεί. Μπορούμε να υποθέσουμε, επίσης, ότι η κάθε εικόνα μπορεί να μας δημιουργήσει αναμνήσεις. Ή τέλος πάντων, η κάθε εικόνα να έχει επίδραση σε κάτι μεταξύ της μνήμης/αντίληψης/φαντασίας μας (memory/perception/imagination).

Οπότε φτάνουμε κάπου εδώ:

Can we really talk about constructed memory because of the digital media? Or maybe we should rephrase saying that the boundaries among memory/perception/imagination become more blurry on the informational age?

What happens is that anyone can easily access interactive/informational maps. Maps of real/built environment, where he/she can not only process various information referring to the area of interest, but also see pictures of the area. According to the engine being used, he/she can either have a panoramic view of the neighborhood (google street view) or a 3d model (google earth). Thus, our perception of an area we've never been to becomes more and more clear. Virtual worlds like SecondLife also offer the possibility to the user/citizen to experience a walk close/through monuments or characteristic spots of almost every (very real) city.

Even though it's quite far from someone to be confused between real/virtual it becomes much more common every day to use digital media in order to recognize areas through interactive and informational mapping. The more we use it, the more familiar it gets. How far are we actually from having constructed memories of places we've never been to? From neighborhoods seen only through google's applications or 3d virtual worlds?

research(ing)@edinburgh

Αντιγράφω (και) εδώ το research proposal με το οποίο έγινα δεκτός στο msc by research digital media and culture του university of edinburgh.

Απλά για να είναι η αρχή στο νήμα που (ελπίζω) θα ξετυλιχτεί σιγά σιγά.

Έχουμε και λέμε:

One of the most up-to-date research interests worldwide is about the commitment of computers and networking in social life. Phenomena known as Web 2.0, social networking (facebook, twitter, etc), blogging, free/open source software (linux) tend to set completely different bases on the way we think about everyday actions, such as socializing. My topic of research interest includes 3d virtual worlds (like Second Life), social media (like facebook, twitter, linkedin etc) and the way they transform the human profile. Researchers believe we are living in an era resetting the human profile into a dual (virtual and real) one, where every person tries already to find how to manage his/her time/work/pleasure between his/her virtual and real profile.

A key point of my academic career has been my research project regarding the, very famous at the moment, virtual world of Second Life (SL), and its historical, sociological and architectural parameters. Running through the history of online gaming/socializing can be noticed the progress of the way people used to understand/imagine/live in virtual space, from the very first MODs/IRC (internet relay chat), where text-based environments recreated virtual worlds/while the term “chat-room” also refers to a space-based socialization, to the 3d virtual, real time worlds, where it's on user's virtual (or not) hands to create his/her own (still virtual) world/house/decoration/clothing/body/self. Questions arise on the way such online platforms can be used to rethink on, among others, architectural issues, based on space. If and how, for example, can scripting [a necessary way of creating in the world of SL used by everybody (including architects) when at the s ame time the very same tool is used in real architectural projects, considered to be the mainstream creating procedure] be tested in a unreal (from the materialistic aspect), yet full of socialization, environment.

Moreover, a quite interesting part of the research project analyzed above, was a connection between the interactive, real time, informational map of SL with the real world online mapping (google maps/earth, GIS as well), where tons of information seems to be really easily and widely accessible, sometimes even more than (what is supposed to be) normal, considering the violation of human rights and personal data. On the contrary, from personal experience, I could dare to guess that younger people tend to be much more revealing about their personal info, than older ones, since they're more familiar in using/understanding(?) digital media. A research in the change of human profile and the way people tend to think about what is personal and what is not, what can be pinched on our (virtual) wall and what not, the (new) boarders of our hidden area, sounds quite interesting.

back

this ground was purchased by his family,
consisting of 9 feet in length
and 3 feet in breadth

Πίσω, λοιπόν, από Εδιμβούργο.

Let's see.

lost vs ΕΣ

..όταν και τα δύο βρίσκονται κάπου στα τελειώματά τους..

Χωρίς να θέλω να πω οτιδήποτε σημαντικό, έχω να παρατηρήσω το εξής.

(Ξανα)Βλέποντας μανιωδώς τον 5ο κύκλο του lost, αρχικά για να τον θυμηθώ και να μπορέσω να παρακολουθήσω αναπόσπαστος τον 6ο και τελευταίο, κυρίως όμως για να καλύψω την πλήξη των τελευταίων ημερών στον εσ, χαζεύω τα επεισόδια όπου οι oceanic 6 επιστρέφουν στο νησί, ο καθένας για να αντιμετωπίσει δικά του προβλήματα (άλλωστε δεν υπάρχει persona εκεί μέσα που να μην χαρακτηρίζεται επιεικώς προβληματικός), και όπου ο Sawyer, ως La Fleur πλέον, αναλαμβάνει να τους εντάξει στην (επί 1977?) dharma initiative, παρουσιάζοντας την λογική σύμφωνα με την οποία η εν λόγω οργάνωση/πρωτοβουλία/σύνολο_από_ψυχάκια επιλέγει και τοποθετεί τα νέα μέλη της σε διάφορες θέσεις. Έτσι ο Jack γίνεται καθαρίστρια, η Kate μηχανικός αυτοκινήτων και ο Hurley μάγειρας (το μόνο επιτυχές).

Μέχρι στιγμής όλα καλά, τίποτα δεν φαίνεται περίεργο, έως ότου φτάνει ένα πρωινό στο γραφείο στο οποίο έχω επιλεγεί να μπω στον εσ ως ο λεγόμενος γραφιάς. Και που πρέπει να φτιάξω μία λίστα με τους εποπ της μονάδας, την ειδικότητα που τους έχει ανατεθεί από την υπηρεσία, όπως αποκαλείται ο εσ στους εν λόγω κύκλους (θα μπορούσε κανείς άραγε να τον μεταφράσει/παραφράσει στα αγγλικά the ΕΣ initiative;), και που διαπιστώνω πως η διαδικασία δεν έχει μεγάλη διαφορά από εκείνη που περιγράφεται στην δημοφιλή αμερικάνικη σειρά. Ο τάδε είναι σκαπανέας-ξυλουργός, ο δείνα σκαπανέας-υδραυλικός, ο χ οδηγός οχήματος, ο ψ οδηγός ταχυπλόου σκάφους και πάει λέγοντας.

Η κατάληξη της dharma initiative, είναι γνωστή σε όλους τους φίλους της σειράς, κατέληξαν μηδενός εξαιρουμένου σε έναν τεράστιο λάκο. Οι συνειρμοί είναι εύκολοι, ειδικά για κάποιον που έχει περάσει από την τελευταία αυτή εξαιρετικά βαρετή φάση του εσ.

το παραπάνω δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου στην σκέψη ενός οπλίτη που μόλις έχει τελειώσει ένα (ακόμη) επεισόδιο lost και βρίσκεται λίγο πριν πάει στην πύλη για μία (ακόμη) σκοπιά

ροή

Ξυπνάς το πρωί, νωρίς για τα δεδομένα όπως αυτά πρέπει να είναι, όπως και ήταν μέχρι μερικούς μήνες πριν, αργά όμως για τα δεδομένα τα τωρινά... Βάζεις το αυτοκίνητο μπροστά, περιμένεις τη μηχανή να ζεστανει (και όχι η μηχανή να ζεστανει λες και το διαλέγει, λες και έχει προσωπικότητα), βάζεις το σιντι να παίζει και ακούς μουσικές που σε ταξιδεύουν, σε πηγαίνουν σε μέρη που ήσουν, σε μέρη που θα πας, σε μέρη που δεν θα δεις ποτέ!.. Ακούς μουσικές που ταξιδεύουν από μόνες τους, ξεκίνησαν από έναν γνωστό στα βόρεια και δυτικά, μπήκαν τυχαία σε ένα αυτοκίνητο στην πρωτεύουσα, ταξίδεψαν μαζί του νοτια και ανατολικά όσο δεν παει και μέσα από φίλους και γνωστούς αλλάζουν χέρια, παρέα με μια ιστορία που λέει ότι τα βρήκα από εναν φίλο που κάναμε μαζί φαντάροι που τα βρήκε από την κοπέλα του που τα βρήκε από εναν φίλο της που τα εγραψε κάποια στιγμή σε ενα μαγικό σιντακι! Και δεν σε νοιαζουν οι λεπτομέρειες, δεν θα επρεπε κιόλας, φροντίζεις μόνο να θυμάσαι πρόσωπα, καταστάσεις, συναισθήματα, εν τελει μουσικές!